MoesTuin schreef:(...) Zeker wel, want liefde, ware Liefde overwint alles! Alles....
De liefde is geduldig en vriendelijk; de liefde is niet afgunstig, zij praalt niet, zij verbeeldt zich niets. Zij gedraagt zich niet onfatsoenlijk, zij zoekt zichzelf niet, zij laat zich niet kwaad maken en rekent het kwade niet aan. Zij verheugt zich niet over onrecht, maar vindt vreugde in de waarheid. Alles verdraagt zij, alles gelooft zij, alles hoopt zij, alles verduurt zij. De liefde vergaat nooit. . . Deze drie dingen blijven altijd bestaan: geloof, hoop en liefde; maar de liefde is het voornaamste.(...)
Dank, MoesTuin,
Ik ben normaal gesproken niet zo van de persoonlijke ontboezemingen, maar je Bijbelse citaat dat je hier inbrengt maakt wel wat los.
Lang ben ik besmet geweest met de gedachte dat christenen die altijd maar praten over liefde, over blijdschap, over dank en lofzegging...nou ja, die waren een beetje...te makkelijk. Alsof het allemaal zomaar rozengeur en maneschijn is. Je kent het wel, die wat afwerende blikken en enigszins minachtende houding tegenover mensen die altijd maar over "de lieve Heere Jezus spreken". Nee hoor, we zijn zondaars, Gods toorn rust op ons. Kom daar eerst maar eens achter en dan praten we verder. "Het gaat allemaal zo makkelijk, tegenwoordig" Dat soort zinnetjes kon je achter je rug not net horen zeggen door gevestigde gemeenteleden die het niet ophadden met dat snelle geloof, Jezus aannemen en altijd maar weer dat gepraat over "God is liefde".
Maar gelukkig ben ik er achter gekomen, en dat is echt een rode draad geworden in al mijn beoordelingen, dat de kern van de christelijke boodschap juist door die liefde wordt gevormd. En niet zomaar een liefde. Maar een diepe en hartstochtelijke liefde, een liefde die tot het uiterste wil gaan in geduld, in vergeven, in trouw zijn.
Een liefde die sterker is dan de dood. Een liefde zo gewild, gemeend en ruim van inhoud, dat iedereen zich er onvoorwaardelijk aan over kan geven. Gods liefde is van een ongekende maat. De deuren gaan wagenwijd open. Juist omdat alle mogelijke drempels en obstakels benoemd worden. Ben je zondaar? Ik zal je vergeven. Ben je teleurgesteld, kwaad? Ik zal je vertroosten. Ben je eenzaam, ik zal je opnemen en je Vader zijn. Ben je moe? Ik zal je rust geven. Hier spreekt een Goede Herder.
En dit principe, dit wezenskenmerk van God, dat Hij liefde is (dat hebben wij door Jezus Christus pas echt leren kennen), kan nu ook worden toegepast op ons eigen leven. Ook onze manier van leven en de omgang met anderen kan alleen nog maar op basis van welwillendheid gebeuren, op basis van liefde en openheid. En zo nieuw is het niet. Worden de wetten uit het OT ook niet samengevat met één alomvattend gebod: God lief te hebben boven alles en de naaste als onszelf?
Als God geen liefde is, als het enige dat overblijft niet de liefde zou zijn, als de liefde niet het voornaamste zou zijn, dan zou ik mijn doopbewijs, mijn belijdenis, mijn Bijbel, mijn gebeden, offers en gezangen direct inleveren, mijzelf geen christen meer willen noemen en bewust en vastberaden zonder hoop, zonder God in de wereld verder trekken.
Zo fundamenteel is het. Wat heeft God uiteindelijk, als alle knopen zijn geteld, met ons voor? Daar gaat het om. Het antwoord is tegelijkertijd verlossend en onthutsend: Hij wil ons in Zijn nabijheid, Hij wil dat we leven. Hij wil ons liefhebben. En dat geeft dan de doorslag.
Ik heb een wat mystieker geloof. Voor mij zijn de dingen van God niet zo concreet aan te wijzen. Noch in de leer, noch in het leven. In de mystiek gaat het er om dat je leeft van een voortdurend verlangen. Die hunkering is onze menselijke vorm van liefde tot God. Wij zien God niet, wij leven te midden van veel kwaad, strijd en aanvechting. Maar wat ons op de been houdt is dat verlangen, die passie, dat zoeken naar God die ons leven kan vervullen. Een onopgeefbare verwachting. De kern van deze bevinding is het inzicht dat God nog sterker naar ons verlangt dan wij naar Hem.
Het begrip passie heeft twee kanten. Dat is lijden (God is toch aanwezig in onze donkere wereld van pijn en lijden, ja Hij daalt zelfs af in de dood, de passie van Jezus aan het kruis) en het is de vreugde van de gemeenschap, van de bruid en de bruidegom (God is aanwezig in de viering van de hemelse eenheid tussen man en vrouw, als beeld van Christus en de gemeente.) De passie is hier het beminnen, het van elkaar houden.
Beide zijn vormen van Gods liefde voor ons. "Want Zijn goedertierenheid is tot in eeuwigheid" herhaalt psalm 136 eindeloos.
Voor ons alleen? Nee, voor de wereld. Joh. 3:16.
Voor mij is het onbegrijpelijk dat het vaak zo moeilijk is om deze passie, deze liefde van God werkelijk, in haar volle betekenis en kracht, ter sprake te brengen. Zijn mensen banger voor een God van Liefde, dan voor een God van het Oordeel? Waarschijnlijk wel. Want wie liefde heeft voor je, komt veel dichter bij dan iemand die jou veroordeelt.
Misschien is de belangrijkste vraag wel: hoe dicht wil je eigenlijk bij God zijn? Liever een beetje afstand houden? Netjes zijn, alles van het geloof wel weten, maar toch van een afstandje toekijken? Of toch omarmd worden, opgetild worden, het huis binnen gedragen worden om eeuwig thuis te zijn? Je toch overgeven aan de liefde, aan God?
Door zo aanlokkelijk mogelijk over God te spreken en door zo indringend mogelijk de liefde van God te verwoorden, hoop ik dat het hart van mensen breekt. Dat ze het geloven. Want wie gelooft zal zalig worden.
Bedankt, zo gaf de Geest het me uit te spreken.
gravo