Ik ben een jonge vrouw, inmiddels een aantal jaar gelukkig getrouwd. Het krijgen van kinderen was voor mij logisch, maar dat hoefde niet meteen zodra de trouwakte ondertekend was. Tot ik mij na een x aantal jaar af begon te vragen: wil ik wel kinderen? Iets dat mijn man niet zo grappig vond, aangezien hij - zeker weten - graag kinderen wil. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik geen kinderwens heb. Er is geen oer-instinct, geen moederlijke gevoelens, geen smelten bij de aanblik van een baby. Ik geniet van het leven met de man die ik liefheb en zie het hele zwanger-zijn, bevallen en kinderen opvoeden niet zitten. Het is mijns inziens een enorme verantwoordelijkheid, ik vind mijn leven zo al ingewikkeld genoeg en ik heb er eerlijk gezegd geen behoefte aan dat aandacht-opeisende kinderen bepalen hoe mijn leven vanaf dat moment verloopt, en ik mezelf 'weg moet cijferen' omdat alles om hen draait.
Maar: ik vind dat wel jammer. Zeker omdat mijn man wel kinderen wil. Als ik zie hoe vriendinnen kunnen genieten van hun kinderen, ook al zijn ze afgepeigerd als het kroost op bed ligt, dan lijkt het mij ook fijn om dat te voelen.
Ik zou graag een kinderwens willen hebben. Het ontbreken daarvan bezorgt mij een wat weemoedig en verdrietig gevoel.
Ook omdat ik mij afvraag: is het niet Bijbels om kinderen te krijgen en op te voeden tot eer van God? Doe ik God er verdriet mee dat ik geen kinderen wil?
Zijn er mensen die deze vragen herkennen?