Dat zeg ik toch ook niet? Ik zeg juist dat je geen argumenten over God moet gebruiken als je kind niet gelooft.
Over het geloven loslaten, waarschijnlijk bedoel je het anders dan dat ik het interpreteer. Jij bedoelt waarschijnlijk dat je over geloven niks meer zegt tegen je kind, omdat het niet helpt, ik dacht dat je bedoelde dat je het ongeloof van je kind echt helemaal loslaat.
Echt loslaten, nee, dat zou ik denk ik nooit kunnen. En natuurlijk zal ik mijn kind niet dwingen, want dat is ook onmogelijk (gelukkig maar overigens, want dan zou het van mij afhangen of hij/zij gaat geloven of niet, pff, daar krijg ik het nu al warm van
), maar loslaten, nee, dat zou ik niet kunnen. Gewoon omdat mijn/ons geloof het belangrijkste is in ons leven, en dat deel ik met iedereen waar ik van houd, dus ook met mijn kind (ook als dat niet gelooft). En dan helemaal niet op een dwingende manier, maar ik zou weigeren om erover te zwijgen in zijn/haar bijzijn.
Maar eigenlijk mag ik er niks over zeggen, ik heb geen pubers in huis. el 6 jaar mee gewerkt, maar die waren op een enkeling na allemaal ongelovig en het was ook niet de bedoeling dat ik mijn geloof en normen en waarden op hen zou 'projecteren'. Ik kom over een jaar of 8 nog wel eens terug
Uw Woord is een Lamp voor mijn voet, en een Licht op mijn pad...