Berichtdoor Gruzelement » 25 jul 2011 23:13
Allereerst wil ik opmerken dat ik hoe dan ook bij mijn man blijf, ik houd namelijk zielsveel van hem. Het grootste deel van de tijd zijn we intens gelukkig met elkaar.
De situatie is als volgt. Hij slaat mij als hij boos wordt en ik daar niet goed op reageer. (Hij is soms wekelijks, soms elke twee, drie dagen, boos, en soms een paar weken niet.) Het is moeilijk om goed te reageren want we spreken Spaans met elkaar, ik spreek vloeiend Spaans, maar als de emoties oplopen is het soms moeilijker om binnen enkele seconden een goed en accuraat antwoord te hebben. Daar heeft hij dan wel behoefte aan. Hij kan boos worden als ik iets doe wat hij gewoonlijk niet fijn vindt. Hij heeft veel van die kleine dingen. Voor hem zijn het geen kleine dingen. Voor mij is het belangrijk om erom te denken, maar ik ben van nature niet zo, dus ik vergeet het wel eens. Bijvoorbeeld, als ik in een zakelijk telefoongesprek iets zeg waaruit de klant iets over mijn persoonlijk leven zou kunnen afleiden, dan wordt hij boos. Dan heb ik spijt als haren op mijn hoofd, wil ik dat ik het niet gedaan heb, maar kan de tijd niet terugdraaien. Dat zeg ik dan. In het Spaans, uiteraard. Op 1 of andere manier voldoet dat niet, en hij wordt boos en slaat me. Doorgaans is hij boos als ik iets vergeten ben, maakt niet uit wat.
In de laatste jaren is er iets veranderd. Het begon ermee dat ik een mes verstopte zodat ik mezelf zou kunnen beschermen tegen (soms ernstige) mishandeling. Ik werd namelijk steeds meer in mijn werk belemmerd, en kreeg vragen van mensen omdat ik soms duidelijke, grote blauwe plekken had, vaak ook in het gezicht. De aframmelingen namen iets af, maar zijn boosheid bleef op hetzelfde niveau: boos zijn over iets, eisen om ‘opheldering,’ terwijl er aan de situatie niets te veranderen is, want je kunt niet in de tijd terug.
In dergelijke situaties heb ik gesmeekt om ermee op te houden gesmeekt om begrip, gevraagd hoe het kon dat hij normaal zo lief was, maar op zulke momenten is hij zo wreed, niet fysiek dan wel mentaal.
Een paar weken geleden gebeurde het voor het eerst: ik voelde me zo wanhopig en getergd dat ik, zonder dat hij me nog met een vinger aangeraakt had, het mes gepakt heb wat ik als wapen ter verdediging had klaarliggen. Hij is doodsbang van het mes. Ik heb niet de intentie hem te verwonden maar ik wist dat ik hem ermee op een afstand kon houden, simpelweg door het omhoog te steken en in zijn richting te wijzen. Dus nu is het zo dat ik in mijn wanhoop omdat ik het gevoel heb dat hij mij totaal niet begrijpt en mentaal kapotmaakt, het mes pak en hem bedreig. Ik doe hem geen pijn, maar ik bedreig hem, dwing hem excuses te maken, en terug te gaan doen waar hij mee bezig was, en mij met rust te laten.
Het keert zich tegen mij want nu ben ik ook fout en schuldig. Ik kan hem niet meer zeggen dat hij me niet mag slaan, want dan zegt hij dat ik ook fout ben, omdat ik hem bedreig met een mes. Dat is zo. Het loopt uit de hand.
Ik word al ouder maar heb de afgelopen tien jaar nooit gedurfd om tijdens de eisprong gemeenschap te hebben. Ik vind namelijk deze omgeving niet goed voor een kind. Het doet me pijn om hierdoor kinderloos te blijven. Mijn man weet niet dat ik hem tijdens de eisprong bewust afpoeier, hij weet waarschijnlijk niet dat ik de eisprong zo precies kan berekenen. Ik denk dat hij het vermoedt. Ik twijfel of hij wel van me houdt, of dat hij misschien uit gemakzucht bij me blijft, omdat ik voor hem zorg.
Wat me het meeste pijn doet, is dat hij door kan razen en tieren als ik huil. Ik was nooit iemand die makkelijk huilde, en als ik huil is het omdat ik een diepe pijn voel van binnen. Ik zou zo graag willen dat hij dan besefte hoe idioot het allemaal is, gewoon rustig een arm om me heen zou slaan en één woordje zou zeggen: “sorry schat”. Soms hoor ik een man dat zeggen en het is het mooiste wat ik ooit gehoord heb.