Bekering/geloof

[MoesTuin]

eigenlijk is bekering gewoon geloof
Geloof is Bekering.
Waarom onnodig het zo moeilijk maken?
hoe helder, zo eenvoudig!

(in aanvulling op wat ik eerder al schreef in dit topic voordat er weer van alles gemist wordt.. ., de Heer is op de hoogte van al mijn slechtheid en tekortkomingen en is onbeschrijfelijk goed voor mij geweest en nog altijd....altijd mag ik weer terug komen bij Hem)

[Gtn]

Ik vind het persoonlijk jammer dat jongere mensen van taalgebruik veranderen, zodra het over het geloofsleven gaat.
Dat is wel de cultuur, maar het maakt onnodig versluierend en geeft de indruk dat iemand niet authentiek is. Maar dat hoeft niet zo te zijn.

Ik begreep je blijkbaar niet goed, ik dacht dat je de andere kant op dacht

Bij ouderen kan het nog wel passend zijn, omdat zij vaak toch ook in het dagelijks spraakgebruik oudere woorden hanteren.
Als jongeren opeens in de gesluierde kanseltaal gaan praten, dat vind ik jammer.

Geheel mee eens

Het zou niet moeten gaan over ons gevoel he! Het moet gaan over hetgeen bijbels is. En helaas kunnen daar de meningen dan ook over verschillen.

Ook helemaal mee eens. Ik ben me er wel van bewust dat het gevaar bestaat om uit het gevoel te reageren. Maar daar gaat het inderdaad niet om. En verschillende meningen zullen er blijven. Als iemand maar niet perse zijn eigen gelijk wil halen.

[DeLange]

eigenlijk is bekering gewoon geloof
Geloof is Bekering.
Waarom onnodig het zo moeilijk maken?
hoe helder, zo eenvoudig!

(in aanvulling op wat ik eerder al schreef in dit topic voordat er weer van alles gemist wordt.. ., de Heer is op de hoogte van al mijn slechtheid en tekortkomingen en is onbeschrijfelijk goed voor mij geweest en nog altijd....altijd mag ik weer terug komen bij Hem)

Ik zeg dan: "levend geloof". Het geloof dat vrucht draagt en me ook door de Heilige Geest vernieuwd van binnen.

[Gtn]

Ik zeg dan: "levend geloof". Het geloof dat vrucht draagt en me ook door de Heilige Geest vernieuwd van binnen.

Goede aanvulling DeLange

[Chaya]

Ik begreep je blijkbaar niet goed, ik dacht dat je de andere kant op dacht

O ja, dat het verdacht wordt als er geen geheimtaal wordt gebruikt.
Ik las onlangs een stukje van een zeer rechtse predikant, die een jonge vrouw sprak.
Zij wilde met hem spreken, omdat ze radicaal uit de wereld was bekeerd.
Hij was aanvankelijk nogal sceptisch, maar gaandeweg leerde hij te luisteren WAT ze zei, ipv HOE ze het zei.
Iemand die 35 jaar midden in de wereld leeft, "toevallig" in een kerkdienst terecht komt en daar echt gegrepen wordt,
spreekt de bevindelijke taal niet.
Dan zul je - ook als predikant - moeten leren om onbevooroordeeld te luisteren.
Deze vrouw zal het niet ervaren hebben als "in de ruimte gesteld".

[gravo]

eigenlijk is bekering gewoon geloof
Geloof is Bekering.
Waarom onnodig het zo moeilijk maken?
hoe helder, zo eenvoudig!

(in aanvulling op wat ik eerder al schreef in dit topic voordat er weer van alles gemist wordt.. ., de Heer is op de hoogte van al mijn slechtheid en tekortkomingen en is onbeschrijfelijk goed voor mij geweest en nog altijd....altijd mag ik weer terug komen bij Hem)

Ik ben het met je eens dat het geloof in de kern van de zaak eenvoudig is. Niet voor niets neemt Jezus een kind als voorbeeld.

Maar toch is het goed om de verschillende aspecten in het leven van een gelovige ook apart te blijven benoemen. Anders loopt alles door elkaar.
Misschien ben je het er niet mee eens, maar volgens mij kunnen we toch de volgende (klassieke) begrippen onderscheiden, ook nog eens in een klassieke volgorde (al wordt die volgorde soms betwist):

roeping
een uiterlijk, maar ook een innerlijk waarneembare veelbelovende oproep die duidelijk van God afkomstig is.

wedergeboorte
het aan het licht komen van een pril nieuw geestelijk leven, vanuit een nieuw levensbeginsel (een nieuw hart) dat aan God te danken is.

geloof
het uitoefenen van een actieve houding van vertrouwen en overtuiging.

rechtvaardigmaking
het schuldenvrij gemaakt worden voor God oftewel de verzoening met God op grond van het offer van Jezus Christus.

bekering
Het daadwerkelijk afkeren van het kwade om ten goede te veranderen.

heiligmaking
het verbeterde leven van een gelovige vanwege de dankbaarheid voor en het verlangen naar al het bovenstaande.

Merk op dat er in de klassieke heilsorde niet zoiets is als een voorafgaande kennis of houding inzake zonde en schuld.

Dat zit namelijk allemaal vervat in het begrip "roeping".
Zodra God een mens roept, ziet hij opeens hoe arm, ellendig, blind en naakt hij wel niet is. Hij steekt donker af bij het grote licht dat wordt ontstoken. Onze schuld en zonde wordt dus alleen een issue in het licht van het gepredikte Evangelie, de kracht Gods tot zaligheid.
Bij de roeping dus. Je kunt ook zeggen (tot troost): als je je verloren en schuldig voelt vanwege je zonden, dan is God je al aan het roepen!
Dat is niet van elkaar te scheiden.

Het komt dus zeker voor, die ellende-kennis, die schrik die je om je hart slaat als je werkelijk hoort en ziet wie je bent, maar het maakt geen deel uit van de heilsorde.
Die ellende, die schuld en die zonde, waaraan je op een gegeven moment "ontdekt" wordt ...daar moet je nu juist vanaf!
En dat gaan we dus niet in termen van "heil" benoemen.
We zeggen niet "zondebesef is een noodzakelijk onderdeel van het heil, zonder dat gaat het niet".
Nee, het punt is nu juist dat het zonder "roeping" niet gaat.

Romeinen 10:
"En hoe zullen zij in Hem geloven, van Welken zij niet gehoord hebben? En hoe zullen zij horen, zonder die hun predikt? En hoe zullen zij prediken, indien zij niet gezonden worden?"

gravo

[MoesTuin]

Mooi en waar uiteengezet Gravo, dank je wel!

[Gtn]

Ik ben het met je eens dat het geloof in de kern van de zaak eenvoudig is. Niet voor niets neemt Jezus een kind als voorbeeld.

Maar toch is het goed om de verschillende aspecten in het leven van een gelovige ook apart te blijven benoemen. Anders loopt alles door elkaar.
Misschien ben je het er niet mee eens, maar volgens mij kunnen we toch de volgende (klassieke) begrippen onderscheiden, ook nog eens in een klassieke volgorde (al wordt die volgorde soms betwist):

roeping
een uiterlijk, maar ook een innerlijk waarneembare veelbelovende oproep die duidelijk van God afkomstig is.

wedergeboorte
het aan het licht komen van een pril nieuw geestelijk leven, vanuit een nieuw levensbeginsel (een nieuw hart) dat aan God te danken is.

geloof
het uitoefenen van een actieve houding van vertrouwen en overtuiging.

rechtvaardigmaking
het schuldenvrij gemaakt worden voor God oftewel de verzoening met God op grond van het offer van Jezus Christus.

bekering
Het daadwerkelijk afkeren van het kwade om ten goede te veranderen.

heiligmaking
het verbeterde leven van een gelovige vanwege de dankbaarheid voor en het verlangen naar al het bovenstaande.

Merk op dat er in de klassieke heilsorde niet zoiets is als een voorafgaande kennis of houding inzake zonde en schuld.

Dat zit namelijk allemaal vervat in het begrip "roeping".
Zodra God een mens roept, ziet hij opeens hoe arm, ellendig, blind en naakt hij wel niet is. Hij steekt donker af bij het grote licht dat wordt ontstoken. Onze schuld en zonde wordt dus alleen een issue in het licht van het gepredikte Evangelie, de kracht Gods tot zaligheid.
Bij de roeping dus. Je kunt ook zeggen (tot troost): als je je verloren en schuldig voelt vanwege je zonden, dan is God je al aan het roepen!
Dat is niet van elkaar te scheiden[/i]

gravo

Maar hoe kun je nu geloven als je nog niet rechtvaardig gemaakt bent? Of hoe kun je wedergeboren zijn zonder rechtvaardig gemaakt te zijn?

Daarom snap ik wel dat de volgorde betwist wordt.

[benefietdiner]

Jack Nugter uit de wereld tot geloof gekomen.
zeer praktische uiteenzetting in gewone taal.
https://youtu.be/30B43gi0JdE?t=2276

https://www.jacknelnugter.nl/

[Gtn]

Ik ben het met je eens dat het geloof in de kern van de zaak eenvoudig is. Niet voor niets neemt Jezus een kind als voorbeeld.

Maar toch is het goed om de verschillende aspecten in het leven van een gelovige ook apart te blijven benoemen. Anders loopt alles door elkaar.
Misschien ben je het er niet mee eens, maar volgens mij kunnen we toch de volgende (klassieke) begrippen onderscheiden, ook nog eens in een klassieke volgorde (al wordt die volgorde soms betwist):

roeping
een uiterlijk, maar ook een innerlijk waarneembare veelbelovende oproep die duidelijk van God afkomstig is.

wedergeboorte
het aan het licht komen van een pril nieuw geestelijk leven, vanuit een nieuw levensbeginsel (een nieuw hart) dat aan God te danken is.

geloof
het uitoefenen van een actieve houding van vertrouwen en overtuiging.

rechtvaardigmaking
het schuldenvrij gemaakt worden voor God oftewel de verzoening met God op grond van het offer van Jezus Christus.

bekering
Het daadwerkelijk afkeren van het kwade om ten goede te veranderen.

heiligmaking
het verbeterde leven van een gelovige vanwege de dankbaarheid voor en het verlangen naar al het bovenstaande.

Merk op dat er in de klassieke heilsorde niet zoiets is als een voorafgaande kennis of houding inzake zonde en schuld.

Dat zit namelijk allemaal vervat in het begrip "roeping".
Zodra God een mens roept, ziet hij opeens hoe arm, ellendig, blind en naakt hij wel niet is. Hij steekt donker af bij het grote licht dat wordt ontstoken. Onze schuld en zonde wordt dus alleen een issue in het licht van het gepredikte Evangelie, de kracht Gods tot zaligheid.
Bij de roeping dus. Je kunt ook zeggen (tot troost): als je je verloren en schuldig voelt vanwege je zonden, dan is God je al aan het roepen!
Dat is niet van elkaar te scheiden.

Het komt dus zeker voor, die ellende-kennis, die schrik die je om je hart slaat als je werkelijk hoort en ziet wie je bent, maar het maakt geen deel uit van de heilsorde.
Die ellende, die schuld en die zonde, waaraan je op een gegeven moment "ontdekt" wordt ...daar moet je nu juist vanaf!
En dat gaan we dus niet in termen van "heil" benoemen.
We zeggen niet "zondebesef is een noodzakelijk onderdeel van het heil, zonder dat gaat het niet".
Nee, het punt is nu juist dat het zonder "roeping" niet gaat.

Romeinen 10:
"En hoe zullen zij in Hem geloven, van Welken zij niet gehoord hebben? En hoe zullen zij horen, zonder die hun predikt? En hoe zullen zij prediken, indien zij niet gezonden worden?"

gravo

@Gravo, ik kwam toevallig op een ouder topic terecht waarin jij de openingspost deed:

viewtopic.php?f=31&t=30616 (topic: wat zou er gebeuren...)

Die post heb ik aandachtig gelezen. Ik ben een jonge gelovige (in de zin van dat ik God nog niet erg lang ken als mijn Vader).
Ik heb er dus nog geen ervaring mee of het klopt wat je schrijft, maar het heeft me wel aan het denken gezet. Het zou best wel eens zo kunnen zijn, en dan is het vrij logisch dat niet altijd alles begrepen wordt van elkaar. Ik vond het een mooie bijdrage. Ik plaats het hier omdat ik even terug in dit topic een bijdrage van jouw kant ook niet helemaal begreep, en meteen hieraan moest denken toen ik het las.

[DeLange]

@Gravo, ik kwam toevallig op een ouder topic terecht waarin jij de openingspost deed:

viewtopic.php?f=31&t=30616 (topic: wat zou er gebeuren...)

Die post heb ik aandachtig gelezen. Ik ben een jonge gelovige (in de zin van dat ik God nog niet erg lang ken als mijn Vader).
Ik heb er dus nog geen ervaring mee of het klopt wat je schrijft, maar het heeft me wel aan het denken gezet. Het zou best wel eens zo kunnen zijn, en dan is het vrij logisch dat niet altijd alles begrepen wordt van elkaar. Ik vond het een mooie bijdrage. Ik plaats het hier omdat ik even terug in dit topic een bijdrage van jouw kant ook niet helemaal begreep, en meteen hieraan moest denken toen ik het las.

Eén ding valt me vaak wel op aan gereformeerden (als insider toen en outsider nu), is dat ze vaak werken van dankbaarheid "voor God" willen doen, maar het besef dat dit "zonder de Heilige Geest" niet eens mogelijk is, komt er weinig aan te pas. Het gevolg is vaak "teleurstelling" en gevoel van "zwakte en falen". Veel christenen komen niet veel verder dan het schuld en zondebesef en lijken vast te zitten in drijfzand.

Maar Jezus zei: "Ik ben de wijnstok en jullie zijn de ranken."

Lees eerst maar eens wat er precies staat. In Johannes 15:1-8 zegt Jezus:

‘Ik ben de ware wijnstok en mijn Vader is de wijnbouwer. Iedere rank aan mij die geen vrucht draagt snijdt hij weg, en iedere rank die wel vrucht draagt snoeit hij bij, opdat hij meer vruchten draagt. Jullie zijn al rein door alles wat ik tegen jullie gezegd heb. Blijf in mij, dan blijf ik in jullie. Een rank die niet aan de wijnstok blijft, kan uit zichzelf geen vrucht dragen. Zo kunnen jullie geen vrucht dragen als jullie niet in mij blijven. Ik ben de wijnstok en jullie zijn de ranken. Als iemand in mij blijft en ik in hem, zal hij veel vrucht dragen. Maar zonder mij kun je niets doen. Wie niet in mij blijft wordt weggegooid als een wijnrank en verdort; hij wordt met andere ranken verzameld, in het vuur gegooid en verbrand. Als jullie in mij blijven en mijn woorden in jullie, kun je vragen wat je wilt en het zal gebeuren. De grootheid van mijn Vader zal zichtbaar worden wanneer jullie veel vrucht dragen en mijn leerlingen zijn.’
(NBV)

Als ik de bovenstaande woorden lees, kan het niet uit mijzelf komen, maar moet het van de Heilige Geest, ja van Jezus zelf komen.

[gravo]

Eén ding valt me vaak wel op aan gereformeerden (als insider toen en outsider nu), is dat ze vaak werken van dankbaarheid "voor God" willen doen, maar het besef dat dit "zonder de Heilige Geest" niet eens mogelijk is, komt er weinig aan te pas. Het gevolg is vaak "teleurstelling" en gevoel van "zwakte en falen". Veel christenen komen niet veel verder dan het schuld en zondebesef en lijken vast te zitten in drijfzand.

Maar Jezus zei: "Ik ben de wijnstok en jullie zijn de ranken."

Lees eerst maar eens wat er precies staat. In Johannes 15:1-8 zegt Jezus:

‘Ik ben de ware wijnstok en mijn Vader is de wijnbouwer. Iedere rank aan mij die geen vrucht draagt snijdt hij weg, en iedere rank die wel vrucht draagt snoeit hij bij, opdat hij meer vruchten draagt. Jullie zijn al rein door alles wat ik tegen jullie gezegd heb. Blijf in mij, dan blijf ik in jullie. Een rank die niet aan de wijnstok blijft, kan uit zichzelf geen vrucht dragen. Zo kunnen jullie geen vrucht dragen als jullie niet in mij blijven. Ik ben de wijnstok en jullie zijn de ranken. Als iemand in mij blijft en ik in hem, zal hij veel vrucht dragen. Maar zonder mij kun je niets doen. Wie niet in mij blijft wordt weggegooid als een wijnrank en verdort; hij wordt met andere ranken verzameld, in het vuur gegooid en verbrand. Als jullie in mij blijven en mijn woorden in jullie, kun je vragen wat je wilt en het zal gebeuren. De grootheid van mijn Vader zal zichtbaar worden wanneer jullie veel vrucht dragen en mijn leerlingen zijn.’
(NBV)

Als ik de bovenstaande woorden lees, kan het niet uit mijzelf komen, maar moet het van de Heilige Geest, ja van Jezus zelf komen.

Dag DeLange, je hebt wel een punt. De gereformeerde theologie is erg gericht op de sola's van de Reformatie, waarin alléén het geloof en alléén Christus erg belangrijk zijn. De theologie is veel minder sterk ontwikkeld op het vlak van de Heilige Geest. Dat wordt ook wel het "pneumatologische manco" genoemd van de gereformeerde theologie.
Waar je wel veel hoort over de (werkingen van de) Geest zijn de bevindelijke, zeg maar de meer mystieke kringen van het gereformeerd protestantisme. Daar is meer oog voor de werkingen van God in het hart. Maar dat is weer een andere houding als veel evangelicalen of pentecostale christenen die van het manco van de kerken echt hun unique selling-point gemaakt hebben: alle nadruk op de Heilige Geest (pinksterkerken). Daar wordt de gave van de Geest vaak als een tweede extra gave van God gezien (doop met de Heilige Geest).

Kortom, er zijn eenzijdigheden ingeslopen, zowel aan de ene als aan de andere kant van het protestantse spectrum.

Belangrijk lijkt mij dat we weer eens goed nadenken over de Heilige Geest op een aantal terreinen:

- allereerst bij de prediking van het Woord. Bij die prediking hoort ook de Geest betrokken te worden. De Geest is de werkzame, levende kracht die het Woord vruchtbaar en krachtig maakt. De roeping van God bereikt ons niet alleen via woorden en intelligente voordrachten, of louter verstandelijk via leerdiensten en uitleg, maar ook via het kanaal van ons hart. Gods roeping is ook een emotioneel gebeuren, een daad van liefde en aandacht. God wendt zich niet zakelijk tot ons, maar persoonlijk. Wij voelen de ontferming waarmee Hij ons begroet. Dat kanaal is de werking van de Geest. Gods Geest getuigt met onze geest dat wij kinderen van God zijn.

- ten tweede moeten we ook de innerlijke overtuigingen en werkingen, zeg maar het tweegesprek in ons eigen hart zien als een werk van de Heilige Geest. Hij overtuigt ons van zonde, gerechtigheid en oordeel. Dat wil zeggen dat de Geest onze onverschilligheid wegblaast. Hij veegt ons hart schoon, zuivert het en dwingt ons om eerlijk te zijn over onze houding tot God. De Geest maakt de ontmoeting tussen God en mens mogelijk, op grond van de liefde van God en het heil van Christus.

- tenslotte moeten we rol van de Heilige Geest als Trooster misschien meer benadrukken. Bij afwezigheid van Christus, die in de hemel is, hebben wij de Geest ontvangen. Als een inwoning van God in ons hart. Hij troost ons met de ervaring van nabijheid en leiding. De Geest zal ons helpen te spreken, staat ergens in de Bijbel. De Geest opent de wegen, effent het pad. Want de Geest van God is dynamisch en krachtig. Hij herinnert ons aan de grote mogelijkheden en werken van God op deze aarde. Heel troostrijk als we ons soms alleen en onmachtig voelen. En de Geest is daarin volkomen vrij. Op de meest ongedachte tijden en plekken kan Hij werken. Wie oog krijgt voor de werkingen van de Geest staat ook in die vrijheid. Er is geen beletsel. Omdat de geest is uitgestort op alle vlees, kunnen we de Heilige Geest ook overal aan het werk zien.
De troost is dat de Geest de Geest van God is en de Geest van Christus. De Geest blijft ons dus voortdurend herinneren aan de werkelijkheid van God en aan het heil van Christus, hoewel de Vader en de Zoon onzichtbaar zijn voor ons.

gravo

[naamloos]

Ik heb er dus nog geen ervaring mee of het klopt wat je schrijft.....

En waar wil je dat aan meten dan? De rechtzinnige gerefotmeerde leer is een van de vele interpretaties van de Bijbel.
@Gravo: ''Wat zou er gebeuren wanneer iemand met de "verkeerde theologie", met een "verkeerd inzicht", met een "verkeerde leer" gelooft?
Wel, dan wordt hij of zij zalig. Want wie geloof zal zalig worden."
Dat geloof ik ook, maar daarmee is niet bewezen dat de gereformeerde leer de enige ''goede theologie, inzichten en leer'' heeft.
Natuurlijk gelooft een gerefoormeerde dat die leer juist is, daarom ben je tenslotte gereformeerd.
En natuurlijk geloven remonstranten dat de leer van Arminius juist is, daar zijn het remonstranten voor. En zo is er meer te noemen.
Waar ik moeite mee heb is de veronderstelling dat je bij het volwassen worden in het geloof, bij de overgang van de melk naar de vaste spijze, automatisch bij de gereformeerde inzichten uitkomt.
Dat laat geen ruimte voor voor andere inzichten en verondersteld dat de enige echte waarheid alleen in de gereformeerde theologie te vinden is waar ook de ''vreemde vogels met hun weinig rechtzinnige ideeën'' uiteindelijk wel bij moeten uitkomen.
In dat geval zou ik iemand zijn die op volwassen leeftijd nog steeds aan de babyvoeding zit.
Ik ben niet iemand wiens mening in beton gegoten is. Ik ben altijd bereid mijn mening en inzichten in te ruilen voor betere.
Ik heb o.a. de gereformeerde leer grondig onderzocht, maar die heeft me op een aantal punten nooit overtuigt.
Maar echt, ik zit niet aan de melk omdat ik een andere visie heb op de uitverkiezing. En andersom ga ik dat ook niet beweren.
Overigens, de melk en vaste spijs gaat over het vleselijk zijn en het onderscheid tussen goed en kwaad (1 Kor. en Hebr.), niet over de al dan niet bevindelijke kennis van theologische dogma's, in wat voor volgorde en/of systeem dan ook.

[gravo]

Maar hoe kun je nu geloven als je nog niet rechtvaardig gemaakt bent? Of hoe kun je wedergeboren zijn zonder rechtvaardig gemaakt te zijn?

Daarom snap ik wel dat de volgorde betwist wordt.

Misschien is de beste Bijbeltekst om mee te beginnen wel die uit Lucas %:32, waar Jezus zegt:
"Ik ben niet gekomen om rechtvaardigen te roepen, maar zondaars, tot bekering…"

Een mens is van nature zondaar. Dis als God een mens roept, roept Hij een zondaar.
Op verschillende plaatsen in de Bijbel kun je lezen hoezeer "geloof" de sleutel is tot heil waarvoor God je uitnodigt als Hij roept. Met name de Hebreeën-brief is dan belangrijk met de lange lijst van geloofsgetuigen uit Heb. 11. Alles wordt mogelijk door geloof. Wie gelooft zal zalig worden. En ook alléén door het geloof. Sola fide.

Er wordt zelfs gezegd dat get geloof van Abraham hem tot gerechtigheid (!) gerekend werd. Je zou dus kunnen zeggen dat iemand die als antwoord op Gods roeping dit Woord gelooft en aanneemt alles, maar dan ook alles ontvangt wat hem is aangeboden en beloofd.

En zo is het ook. Dit is de koninklijke weg van het geloof. "Wie dorst heeft komen en wie wil nemen het water des leven om niet". Het wordt gratis aangeboden en het wordt gratis gegeven indien men gelooft. Maar dan heeft men het ook. Dan zijn alle kostbare schatten van het heil van God eigendom geworden: schuldvergeving, verzoening, rechtvaardigmaking, heiligmaking, eeuwig heil.

Dus die volgorde lijkt me Bijbel en terecht. God schenkt het geloof dus niet pas achteraf, als alle voorwaarden vervuld zijn (eerst wedergeboorte, dan rechtvaardig gemaakt worden, dan zich bekeren....en als dat allemaal achter de rug is...pas geloof).
Nee, geloof is de poort waardoor we gaan, de ingang tot dit alles.

Uit het hele NT blijkt hoezeer de prediking bedoeld is geweest om mensen te overtuigen en ze (bijna) tot geloof te dwingen.

En nu weet ik wel dat je een hele discussie kunt voeren over de vraag hoe je nu tot dat daadwerkelijke geloven komt. Of je dat wel op eigen initiatief en door eigen wil en doorzettingskracht allemaal zelf doet (ik denk overigens van niet, ook geloof is een gave van God), maar ik zou die discussie hier niet willen voeren, omdat die vaak bedoeld is om de angel uit deze zeer Bijbelse boodschap te halen.

Want die boodschap blijft gewoon recht overeind:
Joh. 3,36: Wie in de Zoon gelooft, heeft eeuwig leven, maar wie de Zoon ongehoorzaam is, zal het leven niet zien, maar de toorn van God blijft op hem.
1 Joh. 5, 12-13: Wie de Zoon heeft, heeft het leven; wie de Zoon van God niet heeft, heeft het leven niet. Deze dingen heb ik geschreven aan u die gelooft in de Naam van de Zoon van God, opdat u weet dat u het eeuwige leven hebt en opdat u gelooft in de Naam van de Zoon van God.

gravo

[DeLange]

Dag DeLange, je hebt wel een punt. De gereformeerde theologie is erg gericht op de sola's van de Reformatie, waarin alléén het geloof en alléén Christus erg belangrijk zijn. De theologie is veel minder sterk ontwikkeld op het vlak van de Heilige Geest. Dat wordt ook wel het "pneumatologische manco" genoemd van de gereformeerde theologie.
Waar je wel veel hoort over de (werkingen van de) Geest zijn de bevindelijke, zeg maar de meer mystieke kringen van het gereformeerd protestantisme. Daar is meer oog voor de werkingen van God in het hart. Maar dat is weer een andere houding als veel evangelicalen of pentecostale christenen die van het manco van de kerken echt hun unique selling-point gemaakt hebben: alle nadruk op de Heilige Geest (pinksterkerken). Daar wordt de gave van de Geest vaak als een tweede extra gave van God gezien (doop met de Heilige Geest).

Kortom, er zijn eenzijdigheden ingeslopen, zowel aan de ene als aan de andere kant van het protestantse spectrum.

Belangrijk lijkt mij dat we weer eens goed nadenken over de Heilige Geest op een aantal terreinen:

- allereerst bij de prediking van het Woord. Bij die prediking hoort ook de Geest betrokken te worden. De Geest is de werkzame, levende kracht die het Woord vruchtbaar en krachtig maakt. De roeping van God bereikt ons niet alleen via woorden en intelligente voordrachten, of louter verstandelijk via leerdiensten en uitleg, maar ook via het kanaal van ons hart. Gods roeping is ook een emotioneel gebeuren, een daad van liefde en aandacht. God wendt zich niet zakelijk tot ons, maar persoonlijk. Wij voelen de ontferming waarmee Hij ons begroet. Dat kanaal is de werking van de Geest. Gods Geest getuigt met onze geest dat wij kinderen van God zijn.

- ten tweede moeten we ook de innerlijke overtuigingen en werkingen, zeg maar het tweegesprek in ons eigen hart zien als een werk van de Heilige Geest. Hij overtuigt ons van zonde, gerechtigheid en oordeel. Dat wil zeggen dat de Geest onze onverschilligheid wegblaast. Hij veegt ons hart schoon, zuivert het en dwingt ons om eerlijk te zijn over onze houding tot God. De Geest maakt de ontmoeting tussen God en mens mogelijk, op grond van de liefde van God en het heil van Christus.

- tenslotte moeten we rol van de Heilige Geest als Trooster misschien meer benadrukken. Bij afwezigheid van Christus, die in de hemel is, hebben wij de Geest ontvangen. Als een inwoning van God in ons hart. Hij troost ons met de ervaring van nabijheid en leiding. De Geest zal ons helpen te spreken, staat ergens in de Bijbel. De Geest opent de wegen, effent het pad. Want de Geest van God is dynamisch en krachtig. Hij herinnert ons aan de grote mogelijkheden en werken van God op deze aarde. Heel troostrijk als we ons soms alleen en onmachtig voelen. En de Geest is daarin volkomen vrij. Op de meest ongedachte tijden en plekken kan Hij werken. Wie oog krijgt voor de werkingen van de Geest staat ook in die vrijheid. Er is geen beletsel. Omdat de geest is uitgestort op alle vlees, kunnen we de Heilige Geest ook overal aan het werk zien.
De troost is dat de Geest de Geest van God is en de Geest van Christus. De Geest blijft ons dus voortdurend herinneren aan de werkelijkheid van God en aan het heil van Christus, hoewel de Vader en de Zoon onzichtbaar zijn voor ons.

gravo

Volkomen mee eens. Zo kijk ik er ook wel naar. Bedankt voor deze uitleg!