Chaya schreef:(...)Dat vind ik een rare vraag. Ook als die gesteld wordt aan een PKNer of een forummer hier.(...)
Ik zou de vraag of iemand een waarachtig kind van God is ook niet zo gauw aan andere christenen vragen.
Maar in de GG is het de enige vraag waar het op aan komt: is het echt of niet? Is het schijn of zijn? Heb je het jezelf ingebeeld, ben je van elders ingeklommen, geloof je alleen maar dat je gelooft? Grijp je iets dat je niet hebt ontvangen? Ga je niet met een ingebeelde hemel naar hel? Bedroeg je jezelf niet voor de eeuwigheid? Gaat dat niet wat al te gemakkelijk, dat geloven...enzovoorts.
De hele toon, constant in de prediking is: het gaat om het enige nodige (= waarachtige bekering). Al het andere is niet wezenlijk. Zelfs de kerkgang niet, zelfs onze levenswandel niet of ons bidden en worstelen.
Het gaat om de wedergeboorte. Als dat niet geschonken wordt is alles verloren.
Dat zou je nog Bijbels kunnen noemen, totdat je er achter komt dat er bijna niemand is die durft te zeggen dat hij dit enige nodige ook echt heeft ontvangen.
Dus is dit in de GG de vraag der vragen: ben je een waarachtig kind van God. De eerlijke antwoorden die je daar op krijgt geven je het beste inzicht in wat er op geestelijk gebied werkelijk speelt
Veel GG-ers zijn buitengewoon vriendelijke mensen, voorbeeldige christenen waar je veel van kunt leren. Waar je veel respect voor kunt hebben.
Maar echt, vrijwel nooit wil of durft men zich een kind van God te noemen, uit angst om zich iets toe te eigenen dat je niet toekomt.
Ik verwijt het die mensen niet. Maar ik beoordeel het ook niet als ootmoed of christelijke nederigheid.
Het is een leegte, een gebrek aan zekerheid en geloof dat door de prediking is ontstaan. Telkens weer wordt de twijfel gezaaid. Nooit is er het geloofsgesprek waarin troost en bemoediging klinkt. Want iedereen twijfelt of hij wel een ware gelovige is. Vraag het maar.
gravo