Een terugkerend fenomeen in discussies is dat iemand vindt dat iets 'gewoon' in de Bijbel staat en zijn/haar afkeer uitspreekt van 'interpretatie' (alsof het een vies woord is). Iemand anders zal dan zeggen dat wat de ander denkt dat 'gewoon' in de Bijbel staat, in feite ook een interpretatie is, wat de ander dan weer ontkent, etcetera.
De dieperliggende dynamiek hierachter is mijns inziens de volgende. Veel behoudende christenen (refo's en aanverwanten) groeien op in een monocultuur: vrijwel alles staat vast, ook de betekenis van de Bijbel. In hun beleving hebben zij niet slechts een versie van het christendom (al zullen ze dat wellicht met de tong belijden), maar hebben zij eenvoudig de waarheid. Vaak zie je dan ook dat kritische vragen van buitenaf en van binnenuit doodgezwegen worden of met een machtswoord afgedaan. Vaak gaat dat met een beroep op de Bijbel: Gods Woord zegt het zo, dus dan is het zo. Vandaar dat men ook vaak geprikkeld reageert op het woord 'interpretatie'. Voor hen staat dat gelijk aan het verbuigen en verkrachten van het Woord, omdat mensen die het over interpretatie hebben ook vaak heel andere opvattingen hebben dan de onversneden waarheid zo duidelijk laat zien. Alles wat volgens de 'code' is, is 'bijbels', en het woord 'bijbels' is dan ook een soort toverwoord, waarmee alles wat binnen het groepsgedrag valt wordt gelegitimeerd. Het gaat niet om je eigen mening, maar om wat 'bijbels' is. Mensen verwoorden hun opvatting dan ook graag met een verwijzing naar de bijbel. In feite is er geen onderscheid meer tussen wat 'bijbels' is en de groepscode, zodat de groepscode ongeveer dezelfde status krijgt als de Bijbel. De Bijbel wordt zo een machtsmiddel, omdat wie buiten de groepscode acteert, onbijbels bezig is en dus uitsluiting riskeert.
Mensen die op een of andere manier op fundamentele wijze buiten deze bubbel komen te staan, krijgen wel oog voor het onderscheid tussen 'de reformatorische/evangelische versie van het christendom' en 'de waarheid' (zo die al bestaat). Het doorprikken van de bubbel gaat gepaard met een schokkend besef van relativering en bescheidenheid: we zijn slechts stofjes aan de weegschaal. Er is geen reden om aan te nemen dat de reformatorische uitleg van de Bijbel bij voorbaat de juiste is. Al ons verstaan is bepaald door wie we zijn, waar we zijn, met wie we zijn en wanneer we zijn. En ook de Bijbel is ontstaan in een bepaalde cultuur met een bepaalde verstaanshorizon. Wie de geschiedenis van de Bijbeluitleg doorneemt, zal merken dat alle verstaan mede is bepaald door de bril van de lezer. En dat is niet slechts een filter, waaronder een wezenlijk verstaan mogelijk is, maar dat is de fundamentele verstaanssituatie, waarvan steeds een tot bescheidenheid nopend besef uitgaat van de eigen relativiteit. Als je alle 'onzin' leest die christenen gedurende 2000 jaar over de Bijbel hebben beweerd, wie zijn wij dan om te denken dat we het deze keer juist hebben?
In dit licht klinkt het beroep op wat er 'gewoon' in de Bijbel staat, als de bewering van de 2D-platlander dat de cirkel die door het beeld schuift een lijn is. En omdat het verboden is om de 3D-wereld in te stappen (want dat is 'interpretatie' en een gevaar voor de groepscode), zullen alle medeplatlanders het grif geloven.
