Boerin schreef:Volgens mij is het false grace.
2 Tess 2
Want het geheimenis der wetteloosheid is reeds in werking; (wacht) slechts totdat hij, die op het ogenblik nog weerhoudt, verwijderd is. 8 Dan zal de wetteloze zich openbaren; hem zal de Here [Jezus] doden door de adem zijns monds en machteloos maken door zijn verschijning, als Hij komt. 9 Daarentegen is diens komst naar de werking des satans met allerlei krachten, tekenen en bedrieglijke wonderen, 10 en met allerlei verlokkende ongerechtigheid, voor hen, die verloren gaan, omdat zij de liefde tot de waarheid niet aanvaard hebben, waardoor zij hadden kunnen behouden worden. 11 En daarom zendt God hun een dwaling, die bewerkt, dat zij de leugen geloven, 12 opdat allen worden geoordeeld, die de waarheid niet geloofd hebben, doch een welgevallen hebben gehad in de ongerechtigheid.
http://www.charismanews.com/opinion/382 ... yper-gracehttps://www.youtube.com/watch?v=qU2eRbRgnzQ
Ik weet niet zeker of je de
strong delusion (in bovenstaande Nederlandse vertaling: dwaling) gelijk kunt stellen aan
false grace of
hyper grace, zoals in de filmpjes is te zien.
Wel vind ik de opmerkingen van dr. Michael Brown zeer relevant. Hij wijst er op dat er tegenwoordig zeer veel "
hyper grace" evangelisten zijn, die leren dat al je zonden (ook de toekomstige zonden) vergeven zijn en dat zonde daarom geen enkele rol meer hoeft te spelen in het leven van een christen.
Michael Brown toont overtuigend aan dat de teksten in het NT waarin wordt opgeroepen tot bekering en het nalaten van allerlei zonden die men (nog) doet, niet slaan op een paar ongelovige ketters en gnostici, maar dat al die teksten betrekking hebben op gelovigen, op christenen, op onszelf dus. Wij blijven zondigen, ook al zijn wij gelovige christenen. Daar is vergeving voor, maar het is niet zo dat we met de zonde niets meer te maken zullen hebben. Het blijft een strijd.
In het verlengde daarvan moet ook de controverse over de "wet" gezien worden. Uit dezelfde koker als die van de theologie van
hyper grace komt de idee dat christenen niets meer met de wet te maken hebben. Ze zijn immers totaal vrijgekocht, vergeven, heilig en rein? De wet was er toch tot op Christus? (een hele populaire stellingname bij deze leraars).
In dit verband is het wel weer opmerkelijk dat in het stukje uit 2 Thess. 2 ook gesproken wordt over het gevaar van wetteloosheid! Als de wet slechts tot op Christus was, waarom wordt aan de zonde van wetteloosheid dan nog zo'n belang gehecht? Ongelovigen gaan toch verloren, omdat zij niet geloven? De wet heeft toch geen functie meer?
Het blijkt dus iets anders te liggen: omdat de wet goed is, omdat de wet door God gegeven is, omdat Jezus niet is gekomen om de wet te ontbinden, maar om die te vervullen, omdat Jezus ons de eigenlijke kern van de wet, de liefde, geleerd heeft....., daarom hebben gelovigen nog steeds met die wet te maken.
Door Gods liefde worden wij aangetrokken. Met name door wat God gedaan heeft in het zenden van Zijn Zoon, Jezus.
Door het geloof in Hem ontvangen wij genade, vrijspraak, vergeving en verzoening.
Dat is de enige weg terug naar God, de weg van omdraaien, bekering en een nieuw begin.
Maar op die nieuwe weg, gericht op God, willen wij God wel gehoorzamen. Dat betekent dat we Zijn wet, die goed is, nu wél willen naleven (i.t.t. vroeger). En van Jezus weten we wat dat inhoudt: dat liefde en gerechtigheid ons leven weer bepaalt. Het grote gebod! Zo leven wij weer volgens Gods wil, volgens Gods wet.
En ja, dan blijkt dat niet altijd vanzelf te gaan. Dan struikelen we, vallen we soms, zondigen we weer, komen we te kort. En dat doet pijn. Het is een strijd. Op aarde worden we nooit volmaakt. Steeds weer zullen we de weg van geloof moeten gaan. We hebben steeds weer genade nodig.
Maar gelukkig is het bij God precies zo, zoals Jezus het ons ook gezegd heeft: Hij vergeeft 70 x 7 maal. Dat betekent: onophoudelijk!
En dat is tegelijkertijd ook een sterk gegeven tegen iedereen die de (functie van) de wet voor de Nieuw Testamentische tijd even helemaal heeft afgeschaft:
Als we na één keer geloof, vergeving en genade helemaal klaar zouden zijn en toekomstige zonden of de wet niet meer aan de orde zouden zijn, dan zou Jezus toch nooit zoiets geopperd hebben?
Eens vergeven is toch vergeven?
Zonde, wet, ze komen toch niet meer in de woordenlijst voor?
Hoezo, onophoudelijk vergeven?
Er zou toch nooit zoiets moeten bestaan als "70 x 7 maal vergeven"?
Maar gelukkig bestaat het wel, weten we uit de Bijbel....en we zullen het nodig hebben als we onszelf een beetje kennen.
gravo
