Mooi stukje op CIP.nl!
“Christenen hebben vaak het gevoel dat ze veel mensen moeten bekeren, heel veel uit moeten stralen en als échte christenen voor de dag moeten komen. Dat geeft dikwijls een onechte kramp. En dat is niet alleen bij de zware kant. Maar dan denk ik: je hoeft niet zoveel te doen. Je hoeft niet op de toppen van je tenen te lopen. Anders krijg je onechte situaties.” Dat zegt dominee L.W. Van der Meij uit Langbroek. Hij pleit ervoor om te worden als kinderen.
“Van nature vechten wij mensen tegen God en als je de controle wilt houden, blijft dat zo. We moeten capituleren voor de genade van God.” Het is volgens Van der Meij goed en noodzakelijk om je eigen gebreken en zonden onder ogen te zien. “Dat is een belangrijk Bijbels principe. De Geest zal de wereld overtuigen van de zonde, vooral van het ongeloof. We houden mankementen tot aan het einde. Ik kan er soms moeite mee hebben als mensen hoog opgeven van hun geloof. Want als de stormen komen, ben ik ook geneigd om net als de discipelen te roepen: ‘Heere, wij vergaan.’”
“Wie veel vergeven is, heeft veel lief. Dat geloof ik. Je staat niet zo hoog boven de ander als je zelf ook van genade moet leven. En mensen die dat niet hebben, hebben de Medicijnmeester vaak niet nodig. Ze achten zichzelf gezond. Net als de farizeeën. Ze zagen zichzelf als diepgelovig. Ze hielden zich aan de wet. Ze genoten van zichzelf en van het leven, maar de Medicijnmeester hadden ze niet nodig.”
Toch is het ook niet de bedoeling om lage verwachtingen van God te hebben, volgens Van der Meij. “Natuurlijk wil je ook dat er ongelovigen tot bekering komen of dat God Zijn nabijheid laat zien. Maar dat moeten we dan ook bij Hem zoeken. In de Bijbel staat dat, net zo min als een gewone vader zijn kinderen geen stenen voor brood geeft, zal God Zijn kinderen de goede gaven niet onthouden. De belofte staat er.”
Levend Vertrouwen op God doet wonderen. “Het is mooi als de genadevonk van God het vuur van de pinksterdag doet branden. Door de boodschap van Petrus en de kracht van de Heilige Geest, springt die vonk over en krijgen mensen licht en het inzicht: het gaat niet goed met ons. Maar ook hier dwingen de mensen het niet zelf af. God zet de eerste stap.”
“De beloften van God staan recht overeind. ‘Hoe dikwijls heb Ik jullie bijeen willen vergaderen!’, zegt Jezus. Er zal een schare zijn die niemand tellen kan. Te midden van de secularisatie kunnen mensen bevreesd zijn, maar voor die schare zorgt God wel, hoor. En ik hoop dat Hij mij daarvoor wil gebruiken!”
De mens moet niets van zichzelf of z’n eigen christelijkheid verwachten. “Wij moeten alleen worden als kinderen. Zolang het kind de hand van de Vader voelt, is hij niet bang meer. Als God maar aan het werk gaat en niet de mens op zijn eigen houtje.”
“Als je gelooft als een kind, moet je het evangelie ook niet te ingewikkeld maken. Ik heb een kast vol met theologische boeken, maar in principe zou de Bijbel - en als hulpmiddel de concordantie – genoeg moeten zijn. Je zou de boeken allemaal moeten kunnen missen.” Dat doet niets af van de waarde van de boeken. “Kijk, het kan je extra inzichten geven. Net als dat ik in een groot bos wandel en iemand wijst mij op een bijzondere boom of een speciale vogel. Dat geeft me extra zicht op het totaal. Maar God vraagt ons in de basis om te geloven als een kind en, om met Paulus’ woorden te spreken, met al de heiligen de breedte, lengte, diepte en hoogte van Christus trachten te begrijpen.”
Het toont aan dat in de "zware" kerken, zoals zo velen beweren, niet eerst aan allerlei voorwaarden moet worden voldaan en ook niet dat je bepaalde fases zou moeten doorlopen.
