Sinds afgelopen November ga ik naar de kerk en ik vind het hardstikke fijn dat ik onder de mensen ben en natuurlijk vooral dat ik een veel betere relatie met God heb en dat ik Jezus heb leren kennen. Ik heb hier veel aan te danken, vooral wat betreft mijn geestelijke gezondheid (zie mijn topic schizofrenie in het gezondheid gedeelte), maar ook qua geestelijk inzicht en wijsheid ben ik veel veranderd. Ook ben ik veel vriendelijker geworden en heb ik in het algemeen een betere moraal.
Maar ergens wrikt er iets. Ik ben dus 24 jaar van mijn leven niet christelijk geweest. Ik ben altijd een redelijk netjes persoon geweest, tenminste naar buiten toe, maar ook redelijk vrij. Nu wil ik die vrijheid, nu mijn gezondheid weer langzaam aan het terugkomen is niet zomaar opgeven. Ik wil nog steeds uitgaan, flirten en gek doen, met mijn oude vrienden op reis of zo, drinken, niet te gek veel, maar wel wat en meer van zulk soort zaken. Het sociale leven dat ik nu in de kerk opbouw lijkt dat niet te bieden. Wel enigszins, want het is wel een redelijk hippe, jonge kerk waar ik heen ga, maar toch het lijkt niet helemaal te verenigen met mijn oude leven en mijn oude vrienden. Ik zou bijvoorbeeld nooit mijn oude vrienden uitnodigen naar mijn kerk te gaan, want dat vinden ze dan waarschijnlijk toch maar raar. Tegen mijn vader, een zogenaamd overtuigd atheïst heb ik zelfs nog helemaal niet verteld dat ik gelovig ben en naar de kerk ga.
Ik kan me ook niet helemaal aan de indruk onttrekken dat veel kerkgangers nogal sociaal rare trekjes hebben. Zo ben ik voorzichtig met mensen uitnodigen op mijn facebook, want dan is er weer een die alleen maar over God dingen post en zo. Dan sneeuwt het buiten en dan staat er bij eentje: "zo moet het eruit hebben gezien toen God manna uit de hemel op zijn volk uitstrooide". Dan denk ik echt van: mens doe ff normaal ofzo.
Soms denk ik wel eens van: als ik helemaal geheeld en wel ben dan weet ik niet of ik mijn gezicht nog veel vaker ga laten zien in de kerk. Aan de andere kant denk ik wel van 'ere wie ere toekomt'. Jezus naam is er een die machtig is en groot gemaakt/gehouden moet worden en ik heb zoveel aan hem gehad. Misschien dat ik nog een getuigenisfilmpje laat maken of zo, of dat ik het uitspreek, ik weet het niet, maar ik weet niet wat ik zal doen daarna.
Mijn vrijheid is een groot goed. Graag ga ik dus op vakantie om daar clubs te bezoeken of zo, Ibiza of zo trekt me wel. Nu ben ik me erg bewust van hoe belangrijk een sterke seksuele moraal in een maatschappij is, maar of ik seks voor het huwelijk nou zo'n doodzonde vind? Voor mij is wederzijdse instemming al goed genoeg eigenlijk, een soort huwelijk. Met een 'smerig wijf' wil ik toch niet naar bed, dus ik denk dat dat wel goed zit.
Ik ben me dus wel heel erg bewust van dat taferelen als in Sodom en Gomorra echt niet kunnen en wil me daar ook graag hard voor maken, maar als ik soms de situaties zie die christelijke bekrompenheid oplevert dan weet ik het ook niet meer zo goed. Zo ben ik bij de studentenvereniging Navigators geweest in Delft en toen liepen een aantal - jongere jaars dat wel - grapjes te maken over de huwelijksnacht van een lid met een vriendin... Dit vond ik toch wel zo fout en onsmakelijk. Dat je een obsessie gaat maken van één nacht vind ik echt niet cool. Dan wordt je huwelijk echt iets raars in mijn ogen. In plaats van dat de mensen dan kijken naar het verbond dat je met elkaar aangaat denken sommigen misschien: dit is een feest ter ere van de eerste keer seks. Dat vind ik raar.
Ik ben lid geweest voor mijn inkeer bij een andere studentenvereniging, het corps, en daar werd soms gewoon plat over seks gepraat. Dan hoor ik liever dat opgeschep van gezellig mannen onder elkaar, dan dat ik van die verschrikkelijk flauwe grapjes moet horen over een huwelijksnacht. In mijn ogen zijn die laatste maar een beetje zielig.
Zo ook de liedjes bij de christelijke studentenvereniging. Ik vind het maar raar om van die opwekkingsliedjes samen te zingen. Een beetje oncool. Het corps was cultureel velen malen hoogstaander, een wereld van verschil. Dat vind ik waardevol en zou mensen dan ook eerder aanraden daar lid te worden om een zinvolle studententijd te hebben dan ergens anders. Ook bij het corps waren velen overigens geestelijk en geloofden in God, maar daar kwam ik pas later achter. Velen van de 'prominente' leden zijn gewoon op gevoed met een Godsbesef en vaak zelfs met kerkelijke bezoeken, om daarna naar een gezellige vereniging te gaan met veel tradities en historie. Dit zou ik mijn kinderen eerder aanraden.
Nu is er ook een meisje in de kerk die ik leuk vind. Morgen zie ik haar weer en daar ben ik erg blij om. Maar ik denk soms wel van: wat als ik iets met haar krijg? wat voor relatie krijg ik dan? hoe gaan mijn vrienden reageren? Mijn vader? Moeten ze dan geconfronteerd worden met dat hele kerk leven, waarin zij en ik dus nu ook best wel actief mee zijn. De seks interesseert me nog niet eens zoveel ik zou best wel kunnen wachten als ik haar echt leuk vind, zolang niemand er maar stomme vragen over gaat stellen. Maar wat voor gezin zou ik krijgen als ik het christelijk opvoed. Het gaat zeker niet te christelijk worden mocht ik met een kerks meisje gaan, ik wil dat mijn kinderen dezelfde vrijheid krijgen als ik heb gekend.
Maar goed ik maak me dus ernstig druk over de 'coolheid' van dit alles. Soms wil ik het liefst dat ik gewoon mijn plaatsje in de maatschappij had zoals veel van mijn middelbare schoolvrienden: studententijd, tijd van je leven; werken; drinken in de weekenden; sporten enzovoorts. Het liep anders en ik had echt God nodig en dat is ook goed. Ik ben erg wijs geworden voor iemand van mijn leeftijd.
En dan nog een laatste iets: uiterlijk. Lijkt het nou maar zo of zijn er buiten de kerk veel meer knappe vrouwen (en mannen) te vinden. Waarschijnlijk hebben ze wel veel last van dat ze door hun knappe uiterlijk zich te cool vinden voor de kerk, maar toch, het is best opvallend. Er zijn opvallend veel knappe vrouwen op het terras in de stad te vinden en opvallend veel vrouwen die ik zou willen omschrijven als 'mutsen' in de kerk. Maar als je een goeie vrouw van God kan vinden dan is dat natuurlijk ook wel heel veel waard.
En dan nog: in de kerk ben je natuurlijk bezig met het opbouwen van elkaar geestelijk en daarbij komt natuurlijk ook kijken dat je veel rare kostgangers tegen komt. Dat is logisch, ze moeten hun weg naar God nog vinden en dat is ook mooi om daar aan mee te helpen.
Anyway misschien hebben jullie hier ideeën over of soortgelijke worstelingen meegemaakt. Ik hoor het graag!
