Berichtdoor Riska » 04 feb 2005 19:58
Of ik niet begraven zou willen worden.
Ja, ik geef daar de voorkeur aan, maar laat het aan mijn kinderen over. Wat is voor hen belangrijk.
Ikzelf droom ervan op een lommerrijke plek begraven te mogen worden. Ik vind het ook bijzonder fijn om nog eens naar een plek te gaan waar dierbaren van mij liggen. In beide gevallen - Groningen en Hattem - is dat voor mij erg ver weg, maar af en toe onderneem ik de reis naar Groningen en sta enige tijd stil bij het graf van mijn beide ouders.
Zij zijn er niet daar, dat weet ik, maar ik vind het zelf fijn om af en toe iets van bepaalde gevoelens daar te kunnen uitspreken.
Ik denk daar ook na over mijn eigen leven en heb dan een soort nieuwe verbinding met God - omdat dingen in de schaduw van de dood in een ander licht komen te staan.
Ik zou mijn kinderen ook een plek gunnen waar zij zich nog enigszins verbonden weten, meer dan wat in ze voortleeft (naar ik hoop).
Of ik God een groot verdriet doe, als ik mij zou laten cremeren is nog maar de vraag. Het lichaam vergaat, hoe dan ook, mijn geest, mijn ziel, of hoe je het ook noemen wil, datgene wat ik echt was, is niet meer in het lichaam, maar bij Hem.
Nu is mijn lichaam geschonden - door operaties, door beschadigingen die aangebracht zijn door anderen. Is dat dan niet veel meer een doorn in Zijn ogen? Hij maakt mij nieuw, onbeschadigd, op de dag van Zijn wederkomst.
Riska