AikonGirl schreef:Mooi dat er mensen zijn die wél voor die kinderen willen zorgen..
Klopt het trouwens, dat er meer wensouders (of hoe noem je dat) zijn, dan kinderen die geadopteerd kunnen worden?
Ja en nee. En zo is het. Om te beginnen het antwoord 'ja'. Daarvoor moet je weten, wat een kindje adoptabel maakt. Zomaar even een paar dingen:
- De situatie van het kindje moet voldoen aan de eisen van het betreffende land. Denk aan: een afstandsverklaring, een te vondeling gelegd verklaring, een overlijdensverklaring van de moeder,etc. Dat zijn natuurlijk hele belangrijke eisen, anders is een kindje simpelweg wettelijk gezien niet adoptabel. Let wel: er zijn heel veel kindjes in tehuizen over de hele wereld, maar niet elk kindje heeft de juiste papieren. Als een kindje bijvoorbeeld wordt gedumpt in een tehuis door familie, maar die laat het na om de juiste papieren te tekenen en verdwijnt vervolgens in het niets, dan is een kindje niet adoptabel. Want er is familie, maar die heeft niet officieel afstand gedaan.
- Het tehuis van het kindje moet contact hebben met organisaties die zich bezig houden met adoptie. Als er geen contacten zijn, dan kan een kindje nog zo adoptabel zijn, maar zal het nooit geadopteerd worden. Er zijn natuurlijk ontelbaar veel tehuizen in ontelbaar veel landen, maar met slechts enkele tehuizen in slechts een select aantal landen zijn er contacten. Kinderen zijn er dus zeker wel, maar ja, een adoptie moet wel mogelijk zijn.
- Het kindje moet voldoen aan de wensen en eisen van de aspirant-adoptieouders.
En daarmee kom ik op het antwoord 'nee'. Ook zomaar even een feit:
- Eisen van de wensouders. Veel kinderen in tehuizen zijn niet gezond. Of zijn geen baby meer (in adoptieland is 24 maanden een soort magische grens). Veel wensouders willen graag een zo gezond en jong mogelijk kindje. Of als een kindje van deze ouders niet gezond hoeft te zijn, dan wil men bijvoorbeeld niet een kindje met wat ernstigere of gecombineerde medische problemen. Dat moeten deze ouders zelf weten - laat ik dat voorop stellen - maar het zorgt er wel voor dat men dan vaak jarenlang op een wachtlijst staat, omdat er natuurlijk niet zo heel veel gezonde jonge kinderen beschikbaar zijn.
Wat je dus vaak leest in berichtgeving over adoptie, is dat er inderdaad meer wensouders zijn dan kinderen. En dat klopt. Als je met redelijk wat wensen/grenzen het traject in stapt, dan ben je echt jaren aan het wachten en kom je misschien wel nooit aan de beurt. Conclusie: er zijn geen kinderen die geadopteerd kunnen worden. Maar dat is niet helemaal waar. Want in adoptieland geldt nog steeds: als je geen wensen/grenzen hebt, dan hoef je helemaal niet lang te wachten (los van het voortraject, dat is voor iedereen gelijk). Er zijn zoveel kinderen, gewoon via de bestaande kanalen, waar ouders voor gezocht worden. Maar die sluiten dus niet aan bij de wensen van de wachtenden.
Mijn antwoord: nee. Het antwoord van de media en de meeste wensouders: ja. En zo ingewikkeld is het dus.
, en ik ben het er mee eens: er wordt (te) vaak naar de moeders gekeken. Hoewel ik mijn man niet minder zie werken dan 4,5 dag. Wie weet wat de toekomst brengt.