saartje schreef:wat heftig Pannenkoek!
Ik lees hier in het topic verschillen tussen beleving in onze godsdienst. Dat maakt ook dat we er anders over denken. Maar ik vind het wel interessant om ook andere gedachten hierover te lezen. Ik voel veel voor wat pannenkoek en filia (toch?) zeggen. Ik vind juist dat je eerlijk moet zijn tegen kinderen (net zoals ik dat op seksueel gebied oid vind) omdat kinderen hier juist om vragen. En dan bedoel ik met eerlijk zijn: zeggen hoe het is zonder ze bang te maken of extra angst aan te jagen.
Voorbeeld: toen mijn tante verongelukte ben ik in huis geweest bij m'n oom en de kinderen. M'n neefje van 5 durfde eerst niet te kijken bij m'n tante en dat heb ik zo gelaten omdat ik hoopte dat hij zélf zou willen en niet omdat ik of iemand anders hem dwong. Op een gegeven moment wilde hij opeens met mij kijken (samen met zijn beer). Hij keek heel ernstig naar m'n tante (ze had wat zichtbare verwondingen) en zei: o mama heb bloed bij haar oor. Hierop zei ik: ja, als jij valt heb jij ook weleens bloed toch? Daar was hij tevreden mee en vroeg er nog eea op door. Ik vond het ook moeilijk, maar ik merkte wel dat als ik hem dingen op deze manier zei hij het prima oppikte zonder er bang van te worden. Kinderen denken nog zo logisch/praktisch.
Ik geloof dat kinderen een nieuw hartje moeten krijgen om bij de Heere te komen (en met dat bij de Heere komen bedoel ik: naar de hemel gaan). Ik heb het idee dat mensen denken dat pannenkoek gelijk vind dat kinderen niet met hun vragen etc. bij de Heere mogen komen, maar ik denk dat zij bedoelt dat kinderen zonder nieuw hart niet in de hemel komen. of niet pannenkoek? Kinderen mogen juist wel in hun leven naar God toe met hun vragen etc. om een nieuw hart te vragen.
Het lijkt mij trouwens wel moeilijk om in het onderwijs te werken. Een verantwoordelijkheid tov kinderen. Dat voel ik op m'n werk ook.
Ja, ik heb het gevoel dat sommige lezers denken dat wij ze bang maken. Maar we wijzen onze kindern ( en onze zoon vorig jaar) juist op de liefde van Christus. "want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij zijn enig geboren Zoon gegeven heeft opdat een ieder die in Hem gelooft niet verderve maar het eeuwige leven hebbe. Joh 3:16"
We wijzen onze kinderen er duidelijk op dat ze met al hun vragen en zorgen bij God mogen komen. Zeker vorig jaar toen onze zoon het moeilijk had. We hebben veel samen met hem gebeden, en ook gezegd dat als hij 's nachts angstig was hij zelf mocht/moest bidden. Hij had ene lijstje met Bijbelteksten aan zijn bed hangen. Als hij wakker was en er behoefte aan had kon hij die lezen, of zijn bijbeltje pakken. Hij kwam ook vaak uit bed. Toen hij voor school een vraag uit de catechismus moest leren werd hij rustig. Dat was vr en antw. 1. hij heeft hier veel troost uit mogen halen. Sinds die tijd ging het beter, en zagen we hem lang zamerhand opknappen.
Vr.1. Wat is uw enige troost, beide in het leven en sterven?
Antw. Dat ik met lichaam en ziel, beide in het leven en sterven, niet mijn, maar mijns getrouwen Zaligmakers Jezus Christus eigen ben, Die met Zijn dierbaar bloed voor al mijn zonden volkomenlijk betaald en mij uit alle heerschappij des duivels verlost heeft, en alzo bewaart, dat zonder den wil mijns hemelsen Vaders geen haar van mijn hoofd vallen kan, ja ook, dat mij alle ding tot mijn zaligheid dienen moet; waarom Hij mij ook door Zijn Heiligen Geest van het eeuwige leven verzekert, en Hem voortaan te leven van harte willig en bereid maakt.
