Ik wil me er als voorganger (overigens niet in de GG) zelf ook even tussen mengen
Volgens mij lopen er twee discussies door elkaar.
- hoe worden dominees aangenomen?
- is het verantwoord om langere tijd of voor de rest van je leven één gemeente te dienen?
Het eerste punt is eigenlijk vrij eenvoudig. Je ervaart dat je door God geroepen wordt en dat wordt in de gemeente erkent. Je volgt eerst of daarna een opleiding theologie. Het woord curatorium, komt overigens van cura=zorg, dus een commissie die zorg draagt. Op zich een heel wijs besluit omdat er nogal wat vast zit aan het predikantschap, zeker in deze tijd.
Dat alles is nogal ingewikkeld in de GG. Ik meen op te moeten merken, dat het curatorium van de GG mensen niet aanneemt tenzij ze voor zichzelf absolute zekerheid hebben. In termen binnen de GG, we kunnen uw roeping overnemen. Wat zou anders de reden zijn dat mensen na soms meer dan 6x wel toegelaten worden. Hadden ze dan eerst geen roeping en nu wel?
Waar het curatorium ook aan voorbij gaat is het feit dat de plaatselijke gemeente mensen al heeft beoordeeld, anders waren ze al helemaal niet opgekomen voor het curatorium. Zo hoort het tenminste te gaan. Daarmee wordt meer dan eens Gods werk ontkent. De Heilige Geest wordt tegengestaan en dat resulteert in te weinig predikanten. Wat het ingewikkeld maakt is dat plaatselijke gemeenten zich soms niet willen branden aan het slechte nieuws dat iemand niet geschikt is om predikant te worden. Ze laten dat weer liever over aan het curatorium. Dat is door de jaren heen dus een volledig scheef gegroeid geheel geworden. Daarbij komt dat als je uit een aantal gemeenten (in termen binnen de GG, de lichtere) komt je al bijna al geen kans maakt om door het curatorium heen te komen.
Hoe kan het dan wel beter? Ik zou zeggen kijk of iemand gaven heeft om onderwijs te geven en herder te zijn. Als je van nature beter bent met dingen dan met mensen, ben je waarschijnlijk niet zo geschikt om predikant te zijn. Geef mensen in de gemeente de gelegenheid om te oefenen met hun gaven. Je kunt natuurlijk ook als jongere het verlangen hebben predikant te worden. Op dat moment gaan gaven en ontwikkeling vaak wat meer samen op. Je kunt theologie gaan studeren en van lieverlee wordt inderdaad duidelijk of het predikantschap wat voor je is.
Het andere punt lijkt me net zo belangrijk. Hoe ervaar ik roeping naar een bepaalde gemeente. Wij zitten met ons gezin op dit moment in dit proces. Ik weet me absoluut geroepen door God. Dit is door de gemeente meerdere malen bevestigd. Ik preek iedere zondag, voorzie gemeenten van advies hoe verder te groeien, hou regelmatig pastorale gesprekken. Echter ik heb nog geen eigen gemeente. Ik heb wel 3 pubers thuis, waarvan 1 meervoudig gehandicapt. Onze grote vraag is nu, waar wil God ons hebben. We hebben nog steeds geen antwoord. Het betekent dat ik binnenkort ws. een week lang ga vasten en bidden, om juist nu Gods wil te verstaan. Tegelijkertijd laat ik iedere keer in gemeenten weten dat we op zoek zijn naar een beroep. Ik heb al enkele gesprekken gehad met gemeenten die er over denken om weer een nieuwe voorganger te beroepen. Het zou echter ook kunnen dat God ons juist in deze periode van ons leven (tot de kinderen de deur uit zijn) roept om steeds voor kortere tijd gemeenten te helpen. Misschien is het wel zo dat God ons roept om een nieuwe gemeente te starten. Stel je voor dat dat gebeurt. Zou het dan niet zo kunnen zijn dat God ons roept om voor de rest van ons leven daar op die plek te dienen?
Ik hoop dat jullie uit het bovenstaande wat meer zicht krijgen in hoe roeping werkt. God kan je gedurende een proces in een gemeente roepen, om de gemeente verder te helpen. God kan je ook roepen om op een plek een gemeente zodanig te dienen dat wat er ook gebeurt je op je post blijft. Zo heb je verschillende functies in het leger van God
Het mooie is dat God naar ons als persoon kijkt en ons roept in de bediening die het beste bij ons past. Maar dat geldt eigenlijk voor ieder beroep!!! Hoewel voorganger zijn misschien wel heel bijzonder is.
