ereunao schreef:(...)Maar met mijn posting van 3.jan 2015 op die andere topic weet je nog steeds geen raad! En dat terwijl je destijds beslist verklaarde hier stellig op terug te komen omdat het tenslotte je eigen topic was! ereunao
Die reactie komt zeker, ereunao. Ik ben daar nog op aan het broeden. Maar ik ga dat niet al te gehaast doen. Wie gelooft, die zal niet haasten.
Dat heb ik van de Kerk geleerd (de Kerk die jij zo verafschuwt). Die Kerk heeft namelijk iets dat weinigen hebben:
de Kerk heeft de tijd. Gebeurt het niet deze eeuw, goed, dan maar de volgende eeuw. Zoiets. Zo kijk ik ook tegen de wat overspannen Israël-visies aan die sommige christenen merkbaar gehaast en koortsachtig voor het voetlicht willen brengen. Het komt allemaal heel urgent en gehaast over. Ik doe daar niet aan mee. Eerst maar eens zien of jouw theologische visie ondersteund wordt door de ontwikkelingen in de wereld.
Nog even een nadenkertje: we zien dat het christendom met name in het Westen zeer aan het verbrokkelen is. Met name de officiële kerken lopen leeg en de christelijke waarden verliezen voor velen hun betekenis. Nu denk ik zomaar dat het wegvallen van die christelijke wortels in onze cultuur niet zo gunstig zal zijn voor Israël. Als de Islam door bevolkingsaanwas en secularisatie van de westerlingen een sterkere religieuze rol gaat spelen dan het christendom, neemt de acceptatie en veiligheid voor Israël en de Joden niet toe, vrees ik. Zoals je weet heeft de Kerk een haat/liefde verhouding met het Jodendom. Dat komt door het christelijke dilemma van haar oorsprong, die de Kerk erg slecht verwerkt heeft. Jij legt de nadruk op de haat-kant van die relatie. Ik zou aandacht willen vragen voor de liefde-kant van de relatie Kerk-Israël. Nogmaals het christelijke karakter van Europa en Amerika hebben na WOII ook geleid tot steun voor Israël en bescherming van de Joden. Op dat niveau is en blijft de Kerk politiek en op het vlak van de religieuze dialoog een hoofdrolspeler.
Ons theologisch gesprek over de verhouding tussen Israël en de Kerk zal ik op een later moment weer ter hand nemen.
Ondertussen constateer ik dat Israël temidden van deze roerige tijden van oorlog, terrorisme, secularisatie en geweld daar gelukkig niet in betrokken is geraakt.Soms krijg ik wel eens het idee dat sommige christenen een bepaalde verwerkelijking van doemscenario's rond Israël verlekkerd klaar hebben liggen en toch enigszins teleurgesteld zijn wanneer de slag in het dal van Hinnom voor de zoveelste keer niet doorgaat of wanneer de zoveelste geweldenaar weer niet de koning uit het Noorderland blijkt te zijn. Dan denk ik ook dat dit soort rare horror-wensen voor Israël (in functie van een christelijke eindtijdvisie) wel eens iets te maken zouden kunnen hebben met een wat ver doorgeschoten visie op Israël, het jodendom of de Joden. Dat maakt mij over het algemeen zeer huiverig voor boodschappers zoals jij, die niet aflatend hun lange boodschappenlijstjes blijven posten en daarbij onophoudelijk dezelfde trom roeren, alsof de duvel hen op de hielen zit.
Ik zeg aan het adres van overtuigde Israël-theologen altijd maar: vraag het de Joden zelf eens, hoe ze aankijken tegen het kantwerkje dat we hebben geklost van losse delen Daniël en losse lapjes Openbaring. Laat het Jodendom voor zichzelf spreken. Kapsel ze niet zo dwingend in een christelijke visie op henzelf. Zomaar weer even een tussendoortje.
gravo
