Riska schreef:En ook nu weer heb ik sterk het gevoel dat hier heel erg getheoretiseerd wordt - het zal je kind maar zijn en dat heb ik in mijn omgeving een aantal keren gezien en meegemaakt. Dan doe je gewoon het zwijgen ertoe. Een partner, een vriend(in) verliezen is erg, een kind verliezen is een ramp.
Misschien is getheoretiseerd niet het juiste woord. Het ligt misschien in de beeldspreek die hier gebruikt wordt.
(Even tussen door of je nu een kind, partner, vriend(in) verliest het is altijd een groot verlies (ramp), het lijkt mij niet goed om daarin een gradatie aan te brengen)
Men spreekt hier over kinderen die jong gestorven zijn, toch is het God die weet hoe leven van zulk persoon(tje) zou zijn verlopen en de eventuele keuze die zo'n persoon(tje) gemaakt zou hebben als God het niet van de aarde had weggenomen, vandaar dat ik niet anders dan tot de conclusie kom dan dat wat Hij beslist goed en rechtvaardig is.
Het lijkt mij puur mensenlijk als een kind(je) van ongelovige ouders wegnomen wordt, dat ze hopen of willen horen dat hun gestorven kind(je) op een beter plaats is. Misschien als het verdriet na verloop van jaren wat verzacht is tillen ze niet eens meer zo zwaar aan die eerdere vraag.
Ik durf geen uitspraak te doen of kinderen van ongelovige ouders wel of niet in genade worden aangenomen bij jong overlijden. Het zal misschien wat zwaar of raar klinken, voor mij is het genoeg te weten dat Hij die al ziet overziet, dat wat Hij beslist rechtvaardig en goed is. Al zal ik als 'mens' sommige zaken nooit kunnen doorgronden. Dit omdat ik ook geloof dat alles een reden heeft, niets laat Hij aan het toeval over.
Het is ons maar geleend, de vele mooie dingen.
Ons onbetwistbaar eigendom, zijn de herinneringen.
