vlila voor de armen en stof voor ieder reptiel

[Othello]

De wegstervende accoorden van Bach's Goldberg Variations werden de antieke pianokruk dan uiteindelijk toch fataal. Niet langer bleek het bejaarde scharminkel bestand tegen de continu op-en-neer hotsende derrière van de al te pinnige pianolerares. Als in een laatste poging haar zijn lange, lange lijden alsnog betaald te zetten, liet de getergde driepoot zijn meesteres een lelijke buil vallen. En daarmee kwam abrupt een einde aan een jarenlange haat-liefde verhouding tussen de lerares en haar kruk.

Krak. Snik. Gil. Einde verhaal.

[Collateral]

Woedend verkocht Huibert de gretige moeder een kaakslag. 'Daar,' riep hij, 'een raszuivere Gelderse muilpeer van een goed jaar!' Magda, want zo heette de moeder, had zogezegd het nakijken. Voor ze het wist kreeg ze een raszuivere Gelderse muilpeer voor haar ossengezicht, één van een goed jaar bovendien, omdat het een goed jaar bleek te worden voor muilperen, in het bijzonder de Gelderse. 'De moeders, daarentegen, zijn om woest van te worden,' bromde Huibert, waaraan Magda toevoegde: 'Maar wat voor kind je ook baart, beter noem je hem géén Huibert.' Daarom werd Huibert nogal woedend, zodat hij de moeder, gretig als ze was, prompt een fikse muilpeer verkocht voor haar ossengezicht. Met het ossengezicht tussen zijn klauwen beende hij tevreden weg, zodat hij een joekel van een muilpeer achterliet, alsmede de schoenen van moeder. 'Gretigheid is de moeder van de kaakslag' zou mijn moeder zeggen, dacht Magda. Zo bleek. 'Daar,' riep Huibert uiteindelijk, 'een goed jaar!' Zo bleek.

[The_hacker91]

Met een zucht sloeg hij zijn agenda open. Wat stond hem vandaag weer te wachten? Eerste een bespreking met een potentiële cliënt, daarna het project aan de andere kant van de stad bezoeken. ’s Middags een vergadering met de andere managers en daarna nog snel wat telefoontjes plegen. Morgen zou er precies hetzelfde uitzien. Volgende week ook. Volgende maand zou ook grotendeels hetzelfde zijn. ‘Wat presteer ik nou eigenlijk?’ vroeg hij zich af. Dag in dag uit besprekingen, telefoontjes, vergaderingen. Ja, hij had een vast salaris en elk jaar een nieuwe lease-auto. Maar ook dat ging vervelen. Tijd om zijn geld uit te geven had hij toch nauwelijks. Zich losmaken van zijn werk kon hij nauwelijks meer. Zoals zovaak beloofde hij zichzelf om meer tijd aan zijn vrouw en kinderen te besteden, maar hij wist dat daar toch niets terecht van zou komen.

[Stefanus]

Waarlijk, voor niets ging de zon op. Na een hevig protest en een driemaal 'hoera' werd het dan maar weer avond. 'Het is niet meer zoals vroeger', vond de oude vrouw. Ze schudde haar hoofd eraf en prompt zagen de omstanders een oplossing voor de vergrijzing. In een hevige strijd om het patent vielen welgeteld 422 doden. Omdat dit de vergrijzing niet ten goede deed, besloot de regering het patent te verloten. Grietje Grijsaard kreeg het patent. In de daaropvolgende dagen zette zij alles in het werk om de vergrijzing ten einde te brengen. Met een gruwelijke systematiek roeide zij de ouderen uit. De demografie veranderde zienderogen, en binnen de kortste keren had het land alleen nog maar mensen onder de 68. Grietje werd een heldin en besloot te gaan schilderen. Met een grote kwast schilderde zij in dieprood een gigantische '68' op het stadhuis. Iedereen applaudiseerde. Behalve de burgermeester. Hij kwam met een hakmes het stadhuis uitzetten. Na een goedgemikte worp stortte Grietje met een wezenloze blik neer. De burgermeester pakte de kwast, en schilderde een pentagram op het lichaam van Grietje. Ze was een heks. Altijd al geweest.

[FV]

Spontaan kwam er een kruistocht op gang. Nee, een heksenverbranding. Nee, een heksenverjagersjacht. De burgemeester rende weg, ontkwam net op het nippertje (het nippertje dat traditiegetrouw nooit zonder brandstof stond) en bedacht dat de brandstofproblematiek makkelijker op te lossen was. Gewoon iedereen op nippertjes laten komen. Maar voordat de punthoofden en de opgooiende balletjes de burgemeester hoofdpijnen konden komen bezorgen, had de woedende menigte de burgemeester ingehaald. Iemand vond het wenselijk het hierna volgende toneel met de mantel der liefde te bedekken (de mantel was met rozen en hartjes bedekt). Dit was zeer effectief. Gebroederlijk kwam iedereen onder de mantel vandaan, en elk ging zijns weegs. Je wilt niet weten hoeveel nieuwe paden er die dag ontstonden...

[leclerc]

De platgetreden paden waren verworden tot holle greppels. Wat zeg ik? die linkse was gelijk aan de slotgracht in Perkouw.

[scape]

Zonder op te kijken bleef de zwangere vrouw in de spiegel kijken. Het schouderbandje van haar eghties positieoutfitje gleed achteloos lager. Perkouw. Ze mompelde de naam een aantal maal om haar lipstick evenredig te verdelen. Zoals alleen oost-Europese vrouwen dat kunnen.

[Othello]

In haar blik lag een wereld van wanhoop verscholen. Frits besloot de deur te openen en de wanhoop uit haar leven te vegen, maar zo gemakkelijk gaf die zich niet gewonnen. 'Parbleu', zei de vrouw, terwijl haar oogbollen er vandoor gingen om Frits' gebezem te ontlopen. 'Daar gaat mijn wereld!'

[scape]

Met een moedig gebaar duwde ze het schouderbanje omhoog. 'je moet je grenzen in de gaten houden.' Diep van binnen bedoelde ze echter het onmogelijke.

[leclerc]

Wulpje was diep in haar hart zich helemaal niet bewust van wat voor grens dan ook. "There are no borders, bonkte het in haar hoofd" en ze liet zich er goed voor betalen.

[Sjaan]

'Kom, vertoef een wijle aan de Nijl.' Uitnodigend klotste hij met het water. Maar het stonk er naar krokodillen en in het voorbijgaan besloot ik er niet op in te gaan.

[leclerc]

Het geldwolfje wrong zich in een onmogelijke positie onder de divan terwijl de krokodillentranen een hele Nijl begonnen te vormen.

[leclerc]

"Je begrijpt me niet!" riep de gorilla vertwijfeld uit terwijl zijn ogen bijkans uit haar kassen rolden.

[Aragorn]

"Rollen, rollen, keep them rolling", fluisterde de gelukzalig gestemde geheelonthouder stiekem en herhaaldelijk tegen zichzelf, als ware het een eeuwenoud mantra in plaats van de reactionair modernistische strijdkreet van de zojuist uitgestorven Bonobo's uit een nog niet ontdekt regenwoud met een voorkeur voor spaanstalige rockabilly, die het was.

[scape]

Hoe men ook begrip toonde, hij nam het gretig met een ongekende vernielingsdrang. De brokstukken dreven mee op de tranenstroom. Alleen zij, met de aziatische oogopslag, zij kon nog redding geven. . .