Kinderwens deel 2

[elvira (gast)]

Over wel of niet in therapie gaan:
In zijn algemeenheid geldt, dat een therapeut nooit precies hetzelfde heeft meegemaakt als jij! De ervaringen, de situaties, etc. ze zijn altijd anders! Uiteindelijk gaat het daar ook niet om! Een therapeut is er, om enerzijds een luisterend oor te bieden en zich in jouw situatie in te voelen, en anderzijds ook om een helpende hand te bieden, de zaken te structureren, jou te helpen.
Ik zou overigens wel iemand kiezen die niet alleen maar aan de hand van een module gedragstherapie toepast (zo van het type: "u gaat leren uw kinderloosheid te accepteren, dat doen we in 10 stappen"), maar meer iemand die buiten dit starre kader denkt en waar meer ruimte is voor jouw/jullie gevoelens!

Nogmaals heel veel sterkte gewenst!
*hug* elvira

[Hortensia]

@ Bumba: dank je wel! Jaloezie is geen vrucht van de Geest zullen we maar zeggen , dus ik wil daar ook echt wel tegen strijden. De vraag is alleen hoe precies.

[Tuinfluiter]

Wat fijn meiden en Marnix dat jullie zo meedenken en jullie er in verdiepen!!
Het is gewoon onmogelijk moeders te verbieden om niet over hun kinderen/zwangerschap te praten.
Dat is ook niet nodig vind ik, want kinderen hebben is prachtig en het is leuk om erover te praten met anderen, zeker met andere moeders zodat je elkaar misschien nog tips ed kunt geven.
Bij mijn schoofamilie is de laatste jaartjes de 1 na de ander zwanger of bevallen, dus al mijn schoonzussen zitten daar vol van en dit is op het moment een heel belangrijk deel van hun leven.
En gelukkig maar dat er bij hun wel lieve kindjes geboren worden en zo de familie groter word en we van hun kinderen mogen genieten.
Maar het verhaal van dat moeders zo vaak over hun zwangerschap/kinderen praten is en blijt moeilijk.
Naar mijn mening heeft dit niets met jaloezie te maken, wel met een groot gemis en een verlangen.
Je voelt dan gewoon op momenten dat moeders misschien een beetje doorslaan het pijnlijke gemis en het anders zijn dan zij, die wel zwanger zijn, kinderen hebben.
Dat gevoel is heel naar, maar denk ik haast niet te voorkomen.
Het best is om toch je interesse te tonen, maar als je het TE veel vind worden gewoon afstand nemen.
Ik zou niet willen dat ze mij gaan zien als de schoonzus die nooit naar de kinderen vraagt of naar de zwangerschap.
Als wij zelf kinderen zouden hebben vinden wij het ook leuk als er naar gevraagd word!!

[Marnix]

Kijk uit dat je gemis niet in jaloezie verandert, dat je daar ook niet meer van kan genieten.

Ik voel en gemis en jaloezie en ik kan er echt niets aan doen.

Gemis voelen is begrijpelijk. Afvragen: Waarom wij niet? ook. Waar je voor moet uitkijken is dat je het anderen niet gaat misgunnen, totaal niet meer kan genieten van kinderen van anderen en dat mensen daar blij mee zijn. (als je als iemand foto's van de kinderen laat zien denkt: Hoe durf je daar bij mij mee aan te komen, hoe dom kun je zijn is dat denk ik wel een beetje het geval) En dat is denk ik heel moeilijk, maar wel iets waar je aan moet werken. En ik denk dat het daarmee naar God toe gaan daar aan kan bijdragen.

Tuinfluiter, helemaal mee eens. Meiden en Marnix.... haha

[Tuinfluiter]

Hoe gaat het hier meiden??

[Evelien]

Het gaat goed. Soms wel even slikken en ff een pijnlijk momentje maar ik kan me al snel weer richten op andere zaken.

Al vindt ik het altijd wel lastig als ik weer ongesteld ben geworden, maar dan is het ook weer ff slikken en door gaan.

[Julieta]

Hoi allemaal,

Ik lees al een tijd mee op dit forum, en dan met name het zwanger- en kinderwenstopic.
Wat een herkenbaar verdriet zie ik hier voorbij komen.
Zelf hebben wij nu ruim 4 jaar een kinderwens en ook bij ons komt het niet zoals ik had gedacht toen ik verliefd werd en verkering kreeg. Je gaat er vaak vanuit dat je je huisje lekker knus inricht, die kamer is voor de baby later, dat behang is neutraal e.d. Toen wij nog maar net getrouwd waren, wisten we al een naam voor onze baby en ook al voor onze 2e en 3e. Ach ja, wisten wij veel....En nog kunnen we samen heerlijk fantaseren. Als later....wat vind ik jij belangrijk in de opvoeding.....hoe zou je dit of dat.....zouden onze kinderen dat mogen....enz.
Recent hebben een vriendin en een schoonzusje een baby gekregen (uiteraard later getrouwd dan wij) en mijn jongere zusje heeft een zoontje van bijna 5.
Verder waren er in onze familie-vrienden-kennissen-gemeentekring 14 zwanger.

Ergens een stukje terug werd geschreven dat het "wachten op de schok" of zoiets (als je in gesprek bent met een stel wat net getrouwd is), soms zo moeilijk is. Je zet je als het ware schrap omdat je voelt dat iemand je wat komt vertellen. Bij de zwangerschappen om ons heen voelde ik vaak dat stellen kwamen vertellen dat ze in blijde verwachting waren. Vrienden van ons gaan met de pil stoppen en ik gun het ze echt van harte. Toch knaagt het altijd: waarom kunnen hun "plannen" en het gebeurt zoals ze willen, en waarom staan wij na al die jaren nog steeds met lege handen? Maar dan voel ik me net Asaf.

Het gevoel wat Evelien beschrijft: het ongesteld worden, daar had ik eerder ook erge moeite mee. Steeds weer de frustratie als je op die pot zit en ziet: o, nee niet weer, ik had deze maand zo gehoopt....Nu kan ik daar gelukkig wat ontspannender mee omgaan.

En dan de reacties van de buitenwacht, maar ook van de intimi. Soms zoooo lief zoals m'n schoonzusje: joh, als je het leuk vind, kom het dan eens in bad doen. Heerlijk! Dat vind ik zo mooi. Maar de lompste opmerkingen komen van mijn zusje: (kun je het goede gat wel vinden) en van mijn moeder: ik wil niet dat je er steeds over praat, want ik kan er ook niks aan doen en je hoeft niet te verwachten dat ik met dikke tranen met je mee ga huilen. (ik heb het 2 keer voorzichtig benoemd omdat ik er graag over wilde praten) Zulke opmerkingen doen pijn. Mijn vader trok zijn broek uit en mijn moeder was zwanger. Mijn moeder had op haar 24e 4 kinderen en slikte de pil omdat het allemaal te snel ging. Later heeft ze er nog 2 mogen krijgen. Ik probeer ze altijd te vergeven: ze weten niet waar ze het over hebben. Je weet niet wat het is om elke maand te moeten wachten, iets te willen wat buiten je bereik en kunnen ligt.

Wat mij het meeste steun geeft is mijn man en de relatie met God. Mijn man: hij is geweldig, beurt me altijd op, voelt me aan, maar heeft me ook op Hem gewezen. Het loopt Hem niet uit de hand. Zijn gedachten zijn hoger dan onze gedachten en Zijn wegen hoger dan de onze. Ook stelde mijn man mij eens de vraag: Houdt je leven op als je geen kinderen hebt? Wat is het doel van je leven? En ook al hebben we moeilijke momenten, toch mogen we ook zien dat Hij zorgt, steeds weer. Hij opent deuren waar Hij een andere sluit. Mijn doel: leven tot eer van Hem. Soms denk ik: ik ga ermee om alsof ik recht zou hebben op een kindje.....maar dat is niet zo.
Eigenlijk ben ik al heel rijk gezegend. Er zijn ook meiden die een kinderwens hebben en niet eens een man hebben om dat te delen.

Meiden sterkte allemaal!

Zie slechts op Hem
Hoor gehoorzaam Zijn stem
Blijf maar rustig vertrouwen
Altijd ziende op Hem!

[Evelien]

Wij zijn dan nog niet zo heel lang getrouwd (wij hopen in januari 2 jaar getrouwd te zijn). Maar qua leeftijd zou het van mij best mogen (mijn man is 33 en ik ben 27).

Wat bij mij best wel een poos heeft gespeeld zijn dingen uit m'n verleden, onze verkeringstijd, onze omgang/relatie met God etc. Op een gegeven moment ga je terug in de tijd en probeer je iets te achterhalen wat misschien je relatie met God in de weg zit (en dan vooral mbt je kinderwens). Vooral de woorden: misschien rekent God dit wel af omdat ik dit en dat gedaan heb in het verleden, of dat we misschien verkeerde gedachten hebben gehad? Daarin heb ik nu wel rust gekregen maar dat heeft mij toch wel dwars gezeten.

[Evelien]

@Julieta, wat een verdriet dat je niet met je verdriet en pijn bij je moeder terecht kan. Heel veel sterkte daarin.

[Hortensia]

@ Julietta, wat afschuwelijk dat jouw moeder een zusje zo hebben gereageerd. Ik vind dat heel erg liefdeloos! Dat je moeder het niet goed kan begrijpen/inleven, daar is iets voor te zeggen. Maar meeleven met je dochter is toch niet teveel gevraagd?

[Hortensia]

@ Tuinfluiter, hoe is het met je en de behandeling??

[Marnix]

En het geeft ook wel aan dat het voor veel mensen, zeker bij hen voor wie dit heel "gemakkelijk" ging, een heel moeilijk onderwerp is om over te praten. Natuurlijk zijn zulke reacties niet goed te praten, maar botte reacties zijn wel vaak het gevolg van die moeite. Wel goed om te beseffen dat dat er ook achter zit, dat het meer is dan alleen botheid.

(dat vooral wat betreft de reactie van je moeder, die van je zusje slaat natuurlijk helemaal nergens op)

En goed dat jullie je troost en hoop bij God zoeken!

[Tuinfluiter]

Wat fijn Julietta dat je de stap genomen hebt om hier je verhal te vertellen!!
Wat onzettend rot van je zusje en je moeder
Dat moet wel heel moeilijk voor je zijn...
Wat verdrietig dat jullie nog geen kindje hebben mogen krijgen!!
Ik herken veel in wat je schrijft.
Zijn jullie al weleens naar de ha geweest?
Is er nog wel een mogelijkheid dat je spontaan zwanger zou kunnen worden??
Sterkte hoor meid!!!!

Evelien: Ik heb dat ook lange tijd gehad dat ik met tranen over m'n wangen liep omdat de ongi weer was gekomen.
Nu heb ik dat niet meer.
Misschien naif maar ik reken nergens meer op en zo kan ik daar veel beter mee omgaan.
Het scheelt ook dat ik al een aantal dagen na m'n ei weet hoe het er voor staat, dus dan stel je jezelf daar al op in.
Maar na een behandeling is het wel even slikken hoor, weer alle moeite voor niets, weer weg alle hoop dat het zo zou gaan lukken...

Hortensia: Lief dat je naar me vraagt!!!
Wat hebben het weekend een naar weekens gehad!!!
We zouden zaterdag onze 6e IUI doen en door omstandigheden mislukte dit
Nu moet ik deze week op prikles en ik hoop dat het snel 2 weken verder is zodat we weer verder kunnen

[Tuinfluiter]

Vergat nog iets naar aanleiding wat Julietta poste.
Mij overkomt regelmatig op een verjaardag of iets dat een moeder een kind in m'n armen duwt en dan luid en duidelijk zegt dat ik dat wel leuk zou vinden, want ja, jij bent dol op kinderen en wij zitten er heel de dag al mee.
Of dat iemand vraagt of ik het leuk vind de baby de fles te geven.
Als ik eerlijk ben NEE daar heb ik geen zin in.
Ik ben niet zielig omdat ik geen kinderen heb en wij zitten zelf heel de dag in de kleine kinderen vanwege ons werk dus zo leuk en bijzonder is dat niet voor ons.
Maar op die manier voel ik me dan opgelaten en baal ik gewoon want als ik het zo graag zou willen kom ik het wel vragen.
Herkennen jullie dit?

[Julieta]

Meiden, dank voor jullie reactie.
Wij zijn nog niet naar de HA geweest. Ik ben 2 jaar geleden heel erg met temperaturen en slijmanalyse bezig geweest, maar dat werd een obsessie. Ik kon met bijna niets anders meer bezig zijn.
Wel echt alles al geprobeerd. Vrijen op, voor en na de eisprong, op de rug blijven liggen en al dat soort dingen. Niets heeft geholpen. Op een gegeven moment werd ik na een paar maanden zo gek van het temperaturen dat ik alles in een la heb gepropt om er niet meer naar te kijken. Ik zie echt vreselijk tegen de medische molen op. Ik ben zelf verpleegkundige in het ziekenhuis en zie op tegen de behandelingen. Maar misschien nog wel het meeste tegen een definitief nee ofzo.
Daarnaast speelt voor ons heel erg de vraag: mag alles ook wat kan? Ik wil niemand pijn doen en veroordeel niemand. Alles moet je voor Gods aangezicht doen. Maar bijvoorbeeld IVF is voor ons een brug te ver. Maar dan de vraag: zeg je op een gegeven moment: tot hier en niet verder? En wat als je al zó ver bent in een proces? Daar moet ik nog even over nadenken.
Maar leven met onzekerheid is ook moeilijk en daarom probeer ik ons leven in Gods hand te leggen: Vader wat Gij doet is goed. Leer mij slechts het heden dragen met een rustig kalme moed! Alleen daarom kan ik soms verder, en ja soms ook zelfs weken zonder verdriet.

@ Tuinfluiter: Ja ik herken dat wel. Zo moest ik eens het kleintje van mijn zus verschonen. Ik leg de luier aan, zie (nog voor ik hem dicht heb) o, verkeerd om. Ik draai de luier en vervolgens een opmerking van: O, ik kan wel zien dat jij geen kinderen gewent bent. Dan denk ik: stom mens, ik verschoon per dag meer luiers soms dan jij in een week. Maar ook die subtiele opmerkingen als: jij kunt 's avonds lekker in de auto gaan naar vrienden, wij moeten altijd oppas regelen en zitten met dat kind opgescheept. Dan denk ik: ik zou heel wat avonden willen opgeven om op zo'n lief hummeltje te passen.
Of reacties bij het verdelen van taken: o, dat kun jij misschien doen, want jij hebt thuis toch niets om handen. Wel ja, tuurlijk, geef er maar bij, ik doe maar 100.000 dingen omdat iedereen dit denkt. Dat stoort me wel.