Hoe standvastig is jouw geloofsvertrouwen?

[naamloos]

Dus: hoe is dat met jullie?
Is twijfelen uiteindelijk een gebrek aan geloof?
Is twijfelen een kenmerk van een niet goed geworteld geloof?
Kan je met zekerheid zeggen dat niemand in staat is om je geloof te laten wankelen? (Uiteraard niet vanwege mijn prestaties, maar vanwege het vasthouden van God).

- Twijfelen lijkt mij zeker een gebrek aan geloof.
Aan de ene kant is er bij twijfel gewoon geloof en ongeloof, waarom zou je anders twijfelen?
Zonder twijfel zou je totaal ongelovig zijn, of volkomen zeker.
Aan de andere kant komt twijfel voort uit ongeloof. Wat is wel/niet waar? Als je twijfelt ben je niet zeker.
Twijfel lijkt me het resultaat van een mixje van geloof en ongeloof.
- Volgens mij is een 'geworteld geloof' een primaire overtuiging.
Zo af en toe je 'wortels' onderzoeken vanwege nieuwe (betere?) inzichten vind ik heel gezond.
Je kunt er natuurlijk wel vanuit gaan dat je 'wortels' goed zijn, maar op grond van wat? En klopt dat?
Als ze oke zijn kom je bij goed onderzoek toch bij hetzelfde uit. Daarom snap ik nooit dat sommige mensen bang zijn om hun wotels te onderzoeken.
Als je merkt dat je twijfels grond hebben en er geen goede argumenten voor zijn (of betere argumenten), dan zou mijn overtuiging gelukkig veranderen.
- Als iemand in staat is mijn geloof te laten wankelen dan is dat vanwege betere argumente dan de mijne.
Ik ruil mijn (geloofs)argumenten graag in voor betere.
Voor mij is geloof een morele levensovertuiging overeenkomstig de leer van Jezus, en die leer interpreteer ik niet volgens de letter maar volgen de 'geest'.

[Huisje_op_de_hei]

Ik was in gesprek met iemand, en die persoon vertelde me dat ze gelooft dat God haar gered heeft door het bloed van Jezus Christus. Haar geloof wordt echter regelmatig aan het wankelen gebracht door bepaalde personen. Ze kiest er nu voor om daarmee wat oppervlakkiger te blijven zodat ze niet aan het twijfelen gebracht wordt.
Ik heb haar geadviseerd om eens goed na te denken hoe dit kan, en ik zei daarbij nogal stellig dat niets of niemand mijn geloof zou kunnen weghalen, omdat het vast verankerd zit aan God en niet aan wat mensen vinden. Natuurlijk (?) is er soms een moment van twijfel, maar in gebed met God is dat ook weer snel verholpen.

Nu vraag ik me af, is dat echt zo? Als je leeft volgens de principes 'blijf in mij, dan blijf ik in u', zal je dan nooit een diepe twijfel of crisis doormaken?
Hoewel ik met Paulus kan worstelen als in Romeinen 7, geloof ik met dezelfde zekerheid het vertrouwen uit romeinen 8:38-39.

Dus: hoe is dat met jullie?
Is twijfelen uiteindelijk een gebrek aan geloof?
Is twijfelen een kenmerk van een niet goed geworteld geloof?
Kan je met zekerheid zeggen dat niemand in staat is om je geloof te laten wankelen? (Uiteraard niet vanwege mijn prestaties, maar vanwege het vasthouden van God).

Als je er vanuit gaat dat God je vast houd dan is twijfelen daar niet op zijn plaats. Dan is het Gods hand die jou vast houd. Maar let wel... in dit leven zijn er zat situaties die je aan het twijfelen kunnen brengen. En dat je een wedergeboren christen bent is fijn... maar dat betekend niet dat er nooit niets mis kan gaan. Ik twijfel aan zoveel dingen. Dat hoort toch ook gewoon bij ons mens zijn? Betekend niet dat twijfelen goed is (ik heb er last van) maar volgens mij niet altijd te voorkomen. Je weet gewoon niet wat er nog allemaal staat te gebeuren in het leven .

Wat vinden jullie trouwens van Jakobus 1 vers 6 en 7?
Maar laat hij er in geloof om vragen en daarbij niet twijfelen. Immers, wie twijfelt, lijkt op een golf van de zee, die door de wind voortgestuwd en op-en neergeworpen wordt. Want zo iemand moet niet denken dat hij iets ontvangen zal van de Heere.

Steeds als ik dat lees heb ik strijd. Want ik twijfel dus zoveel....