Evangeliseren begint allereerst met je eigen houding. Mooie woorden die niet stroken met je eigen houding werken averechts.
Wat ik in de afgelopen jaren geleerd heb is dat leven vanuit de ontvangen liefde van Christus veel meer zegt dan mijn gebrekkige woorden. Immers, diegene die weet wat onverdiend liefde ontvangen is, die kan en zal ook liefde geven. Die liefde veranderd je houding.
Daarnaast was een grote les om te leren dat evangeliseren vooral luisteren is. Luisteren wat de ander te zeggen heeft, wat hij gelooft en vooral waarom hij dat gelooft. Luisteren waarom hij niet gelooft, waarom hij teleurgesteld is in de kerk/christenen enz. En daarop voortbeduren. Wees vooral nieuwsgierig en stel wat postief kritische vragen. Mijn ervaring is dat jezelf dan vragen terug krijgt en dan is het een uitgelezen kans te vertellen van jou God en wat Hij voor je gedaan heeft.
Een mooi voorbeeld vanuit de bijbel vind ik altijd nog Paulus op de Areopagus. Eerst kijkt hij een tijdje rond in Athene, verdiept zich in hetgene de geleerden geloven en verkondigen. En wanneer hij vragen van de Atheners krijgt geeft hij ze nog even een groot compliment voordat hij hun antwoord geeft op hun vragen.
Je hebt een categorie mensen die werkelijk van niks weet en er sceptisch tegenover staat
Die heb je juist heel veel te vertellen
Maar maak ze wel eerst nieuwsgierig door je leven, dan komen vanzelf de vragen. Het idee van 'jij weet niks en dat moet ik je vertellen' maakt dat jij onder druk komt te staan en dat het bij hen niet binnenkomt.Je hebt ook mensen die zo verschrikkelijk teleurgesteld zijn in christenen, dat ik het ook nog heel goed kan begrijpen dat ze er mee genokt zijn.
Bij hen bereik je meer met een arm om de schouder dan met woorden. Hen hoef je vaak helemaal niet te vertellen wat het evangelie inhoud, want dat wete ze wel. Het enige wat ik kan doen is met het schaamrood op de kaken hun verhaal aanhoren, met hen meeleven en voor hen bidden. Kortom: veel liefde geven.
Je hebt ook mensen die heel veel het woord God misbruiken... valt me steeds meer op, zelfs christenen die geen grote vloeken doen, maar bijvoorbeeld: G'd wat regent het toch...
Joh, wat fijn dat je dat aan God vertelt!/ Eej, joh je bent aan het bidden. Doe je dat altijd zo hardop?/ Joh, jij vindt het dus ook zo fijn dat God het laat regenen.
Oftwel: als mensen het echt onbewust doen dan probeer ik door een lolletje ze er bewust van te maken.
maar je komt wel eens in aanraking met mensen die het chr. geloof behoorlijk afkraken op uiterlijke dingen en dan loop ik vaak vast....
En een tegenvraag stellen? Of het gesprek een andere kant op laten gaan? Joh, de buitenkant vind ik niet zo belangrijk. Zullen we het over de kern van het Evangelie hebben?
Om even daarop te reageren merk ik dat veel christenen denken dat evangelie een boodschap is om te vertellen dat de wereld schuldig staat tegenover God en als men niet gelooft komt men in de hel.
Lekkere blije boodschap is dat.
het is dan wel geen lekkere boodschap, maar wel de waarheid helaas
Echter ben ik het wel met je eens dat we niet gelijk met het 'hel&verdoemenis' praatje moeten beginnen. En accent verschillen tussen kerken laat ik dan graag liggen. Het gaat om de verzoening tussen God en mensen, verzoening van onze zonden (voor mij zijn beide hetzelfde maar die discussie hoeven we hier niet te voeren want die vindt elders al plaats) en nergens anders over. En tjah, evangelisatie onder kerkmensen is een vak apart
