Meeleven
met mensen in hun moeiten, vreugde en verdriet.
Ik vind het wel eens moeilijk. Een kaartje sturen, vergeet het zo snel tegenwoordig. Voorheen deed ik het veel vaker. Vanavond heb ik denk ik 10 kaarten geschreven, ook alvast op voorraad voor de verjaar- en trouwdagen de komende weken.
Waarom vind ik het moeilijk? Omdat ik wel eens bang ben voor de antwoorden die komen gaan en ik niet weet wat er op te zeggen.
Vorig jaar ben ik echt KEIHARD op mijn plaat gegaan of hoe zal ik het zeggen. Eigenlijk schaam ik me nog nu ik er aan denk. Mijn moeder had een rare moedervlek en was ervoor naar het ziekenhuis gegaan, het was op kweek gezet en ze zat er nogal over in. Maar ik dacht: ach het zal wel los lopen en na tijdje dacht ik: o ja, ma kreeg de uitslag gister, ik zal es ff bellen. "ja, het was huidkanker maar er was verder geen huid aangetast". Ik zei (luchtigjes) : "nou das dan mooi" tot mij opviel dat ze wel beetje vreemd praatte. Bleek dus dat ze ontzettend verdrietig was want niemand maar ook niemand had haar die dag opgebeld om te vragen hoe het gegaan was terwijl ze er zelf zo over in zat.
Zowel mijn broers, schoonzussen als ik hadden nergens naar gevraagd. Ik heb me ernstig geschaamd.
