Reformatorische schoonouders: een ramp?!

[Lalage]

Mijn moeder komt uit Katwijk, dus was refo en kwam thuis met m'n pa, een katholieke jongen... Het eerste wat hij te horen kreeg van zijn schoonouders was: 'Je geloof kunnen we niet accepteren, maar jou wel.' En zo hoort het ook (dat laatste bedoel ik). Overigens was mijn moeder al een tijdje weg uit de reformatorische kerk en m'n pa had ook al meer van het geloof gezien dan alleen het katholieke, dus samen zijn ze Nederlands gereformeerd geworden. Tja, dan merk je natuurlijk wel dat er verschillen zijn.
Wat ik wel heel erg vind, is dat een moeder kan zeggen dat ze vroeger niet van haar kind hield... wat moet dat pijn doen! Ik denk dat jij weinig aan de situatie kunt veranderen, je kunt enkel bidden en hopen dat ze misschien ooit nog bijtrekken. Heel veel sterkte ermee! En ik vind het knap dat jullie nog wel contact houden met hun.

btw: mijn schoonouders zijn gereformeerd vrijgemaakt en dat gaat prima, het eerste wat zij tegen mij zeiden was 'Het is niet erg dat je van een andere kerk bent'

[Marnix]

Ik ben vol evangelisch / pinkstergemeente.[/quote]

He bah, ik haat al die hokjes ook eigenlijk, ik ben gewoon Christen. Ik ben niet eens lid van een kerk, maar als we op zondag naar een kerk gaan, dan is het een vol evangelische/pinkstergemeente.[/quote]


zitten we op dat punt in ieder geval op 1 lijn

[Hadassa]

Tja, ik herken dit, alleen was ik van de zelfde gemeenschap toen als die van mijn schoonouders, en toch deugde je niet, ook mijn man wordt niet geaccepteerd, omdat hij niet in hun straatje loopt, nu zijn wij naar een andere gemeenschap gegaan, en ja nu hebben we het helemaal verbruid, ik zeg maar zo met eerbied altijd, straks zijn er echt geen afdelingen waar je in veroordeeld wordt, alleen wat heb je er mee gedaan.

[Omega]

Galateia schreef:

Mijn man vroeg ze eens, wat ze nou eigenlijk van hun schoondochter vonden, en het antwoord vond hij schokkend: "ze is wel aardig, maar ze gaat naar de verkeerde kerk".

Mijn schoonouders zijn van een volle evangeliegemeente en denken precies zo over mij. Het ligt dus niet aan een kerk of geloofsgemeenschap, maar aan de personen zelf. Het is net zoals Marnix zegt: laat door je gedrag zien dat de liefde van Christus in jou leeft. Een beter getuigenis kun je niet geven.

[Aragorn]

Het is inderdaad iets wat je in alle kringen tegenkomt en soms nog het meest op plaatsen waar je het het minst zou verwachten.

[-petje af-]

Mijn schoonouders zijn ook écht reformatorisch. Zelf kom ik wel uit een refo gezin maar daar tussen zit een wereld van verschil! Mijn ouders zijn eigenlijk niet zo reformatorisch als dat ze lijken.

Problemen met mijn schoonouders heb ik altijd gehad en die zullen waarschijnlijk er ook wel altijd blijven. Ze denken anders, keuren niks goed van ons, we zijn eigenlijk niets waard in hun ogen.
Mijn schoonvader heeft vaak tegen ons gezegd dat hij hoopt dat we nog es op de goede weg terecht zullen komen.

Ik zal altijd open blijven staan voor hun, maar helaas kan ik zelf de energie niet meer opbrengen....Beetje mijn geloof ook wel verloren als het erom gaat dat het nog goed gaat komen.
Niets is niet overbrugbaar, maar onze werelden liggen wel héél ver uit elkaar!!

[Love2]

Ik herken de situaties eigenlijk wel... 'k ben zelf reformatorisch opgevoed en ik kwam thuis met een jongen van de ger. vrijg. kerk.
Nou die was dus ook niet goed genoeg. Na 3 maand ben ik thuis weggegaan omdat ik er gewoon niet langer meer kon wonen.
Nu ben ik al 'n jaar niet meer thuis geweest. M'n ouders heb ik 'n half jaar geleden voor het laatst gezien tijdens een poging om het weer goed te krijgen.
Wij hebben nu gewoon afstand genomen. Wij leiden ons eigen leven, gaan straks trouwen enzo. En zij zullen ons maar moeten accepteren zoals we zijn.
Maar 'k weet dus wel hoe 't voelt en 't voelt gewoon niet fijn en dat is nog zacht uitgedrukt. Mijn vriend vindt het ook erg moeilijk omdat ie niet weet wat ie verkeerd doet en hoe íe t goed met doen.
't Ergste vind ik idd dat je christen bent (of dat in elk geval zo uitdraagt) terwijl God van ons vraagt onze naasten lief te hebben.
'k Vind 't gebod over het eren van de ouders altijd vrij lastig... hoewel je wel weet dat ouders ook respect voor jou moeten hebben, loop ik er toch nog wel eens tegenaan als ik 't zondags weer in de kerk hoor.

In elk geval sterkte als je in die zin problemen met je (schoon)ouders hebt!

[André]

"ze is wel aardig, maar ze gaat naar de verkeerde kerk".

Tsja, het is best jammer dat sommige mensen wat kortzichtig kunnen zijn. Misschien kun je ze nog eens een tegeltje geven met: 'Heb uw naaste lief als uw zelf'....

[Lalage]

heftig Love2, je vertelt het zo droog maar 't zal best moeilijk zijn om zo ineens het contact te missen lijkt mij!

[Omega]

heftig Love2, je vertelt het zo droog maar 't zal best moeilijk zijn om zo ineens het contact te missen lijkt mij!

Precies. Volgens mij herken ik je situatie en is er veel verdriet van beide kanten. Voor ouders is het ook erg moeilijk om te accepteren dat je kind een relatie krijgt met iemand van een kerk of gemeente waarmee je het in leer en leven niet eens bent. Vaak worden er dan over en weer dingen gezegd waar je achteraf veel spijt van hebt, maar is het bijna onmogelijk om dat weer goed te krijgen. Immers, wie wil de eerste stap zetten en de voeten van de ander wassen? Ouders hebben daar vooral veel moeite mee. Zeker als de leer belangrijker is dan het leven. Maar ook als je wel een persoonlijke relatie hebt met Christus, blijft je eigen ego vaak de kop op steken. Het druist immers in tegen ons eigen vlees (karakter) om de minste te zijn.

Misschien is het een idee om ze eenmaal in de maand een kaartje te sturen met de boodschap dat je aan ze denkt of waarin je vertelt dat alles goed met je gaat. Daarmee zet je zelf een belangrijke stap in de goede richting. Wat je ouders daarmee vervolgens doen is hun verantwoordelijkheid.

[Love2]

Klopt hoor! 't Is best wel 's ff moeilijk... vooral als je je broertjes enzo ook al een jaar niet meer hebt gezien.
Al m'n spullen liggen er nog... ook persoonlijke dingen enzo.
Hebben 2x een bemiddelinggesprek geprobeerd met hulpverlening maar liep ook op niets uit... werd alleen maar erger.
Ben nu bezig met 'n brief om ze van onze plannen op de hoogte te stellen (huis gekocht, over paar maand trouwen...)
Erg als 't zo moet eigenlijk... Jammer.
Toch ben ik wel blij dat ik voor m'n vriend gekozen heb. 'k Ga nu met hem mee naar de kerk, hopen volgend jaar belijdenis te doen. Ben wel gegroeid in m'n geloof, alleen 't blijft wel moeilijk. Vooral om ook geen wrok te gaan koesteren tegen je ouders enzo.
En k begrijp ook best wel dat t voor ouders niet moeilijk is als hun zoon of dochter met iemand thuiskomt uit een ander kerkverband. Maar keur iemand niet bij voorbaat al af... geef ze een kans en accepteer het.
Maar ja...

[Omega]

Klopt hoor! 't Is best wel 's ff moeilijk... vooral als je je broertjes enzo ook al een jaar niet meer hebt gezien.

Vergeet je zus niet

Ook na je trouwen is het belangrijk om contact te blijven houden, b.v. door regelmatig een kaartje te sturen. Stel dat jullie kinderen mogen krijgen, dan zijn je ouders wel de opa en oma van de kids. Die kleintjes snappen er later vast helemaal niets van als er geen goede contacten met hen zijn. Overigens 'spelen' kleinkinderen vaak een 'bemiddelende' rol en zijn ze soms de reden voor grootouders om geschillen bij te leggen.

[liisje]

[quote="Omega"]



Ook na je trouwen is het belangrijk om contact te blijven houden, b.v. door regelmatig een kaartje te sturen. Stel dat jullie kinderen mogen krijgen, dan zijn je ouders wel de opa en oma van de kids. Die kleintjes snappen er later vast helemaal niets van als er geen goede contacten met hen zijn. Overigens 'spelen' kleinkinderen vaak een 'bemiddelende' rol en zijn ze soms de reden voor grootouders om geschillen bij te leggen.[/quote]

Ja echt bemiddelend om als moeder van de kinderen van ...(naam) gezien te worden.

[liisje]

Sorry dit is wel kort door de bocht.(mijn antwoord hiervoor)

Ik heb dus ook schoonouders die me nu na 5 jaar huwelijk nog niet (echt)accepteren.
Mijn man was de eerste thuis die een vriendin kreeg (ikke dus) nou alles was fout of deugde niet aan mij of met ons.

Ik ben een kind van gescheiden ouders ga (ging) niet naar de kerk woonde op mezelf enz.

Ze hebben er alles aan gedaan om ons uit elkaar te krijgen ,Maar dat is ze niet gelukt Alles wat ze deden om mij weg te krijgen deed mijn man bsluiten om met mij verder te gaan.

In dit verhaal was ik het juist die steeds zei ... laat je ouders maar ze moeten gewoon wennen ik ben ook heel anders dan hun gewend zijn t komt wel goed..........!?

Op een gegeven moment was het zo erg dat mijn man in staat was om samen stiekem te trouwen en dan later een kaartje te sturen wij zijn getrouwd.

daar heb ik hem van af kunnen praten omdat je daar later giga spijt van krijgt denk ik.

We zijn wel snel getrouwd (we kenden elkaar pas 2 jaar)
Vanaf de dag dat we getrouwd zijn is het een soort stilzwijgende acceptatie zo van nu kunnen we er niks meer aan doen.
Maar het liefst zijn ze me kwijt.
En nu ook als ik er alleen ben met mijn kinderen (het zijn toch hun kleinkids en wil ze een band niet misgunnen) dan ben ik niet meer dan de moeder van de kinderen van(...) hun zoon.

En het wrange van alles is wij deden nooit iets goed terwijl hun jongere zoon die wel verkering heeft met een meidje uit de goede kerk het zelfde doet als wij en die doet alles goed!

[Omega]

En het wrange van alles is wij deden nooit iets goed terwijl hun jongere zoon die wel verkering heeft met een meidje uit de goede kerk het zelfde doet als wij en die doet alles goed!

Herkenbaar. Dat lijken mijn schoonouders wel Maar weet je, op den duur leer je zelf ook relativeren en word je milder. Ik blijf normaal tegen ze doen. Waarom zou ik gefrustreerd moeten gaan rondlopen omdat ze iets tegen mij hebben? Kom nou. Ik doe dus ook normaal tegen ze. Alsof er niks aan de hand is. En over het algemeen werkt dat prima.