meboy schreef:
Weet je wat ik mis? Ik mis de homo's die wel in de different richting zijn gedoken. De homo's die bewust een relatie uit de weg gaan. De als hetero getrouwde homo mannen (al zijn die er wel op andere forums).
Ik zou echt geïnteresseerd zijn in hun ervaringen, hun pijn, hun emoties, hun overwinningen, hun teleurstellingen etc. etc. Kan er niet iemand (al dan niet anoniem) uit die hoek opstaan om de discussie wat meer evenwicht en stof tot nadenken te geven?
Tja… ik was dus “zo’n getrouwde homo”. Ik zal proberen mijn verhaal te doen. 't Is beknopt, kan alles van de afgelopen 15 jaar wel vertellen, maar dan zit ik hier morgenvroeg nog.
Ik ontdekte zo rond m’n 13e/14e jaar dat ik op jongens viel. En nee, het waren niet alleen gevoelens, maar ook daden. Maar die gevoelens en daden probeerde ik weg te drukken onder het mom van: het zal wel liggen aan het “puberale experimentele gedrag”, waar elke puber wel last van kan hebben. Maar steeds meer en meer kwamen die gevoelens voor jongens. In mijn omgeving wist niemand er iets van af, ik kon het goed verborgen houden. De schijn ophouden door met een meisje te gaan. Verkering te nemen, om het vervolgens drie weken later uit te maken, “omdat ik een ander was tegengekomen”. Stoer doen tegenover mijn vrienden, lachen om homograpjes en er zelf ook af en toe een geintje er over maken. Als er thuis over gesproken werd, hield ik me vaak stil. Met als gevolg een lawine van woorden als: goh, jij kon ook wel homo zijn. En iedereen maar lachen! Maar ondertussen huilde ik! En mijn gevoelens werden versterkt toen ik M. tegenkwam. Hoe langer en vaker dat we met elkaar optrokken, hoe meer ik tot de ontdekking kwam dat ik meer voelde dan alleen maar vriendschap. Maar ik durfde er niet over te praten met hem. Ik was bang dat ik hem als vriend kwijtraakte en dat hij alles ging doorvertellen. En hoe moest ik het onder woorden brengen?
Op catechisatie en jeugdvereniging wachtte ik gespannen het moment af dat het onderwerp besproken zou gaan worden. Maar het werd gewoon overgeslagen! Terwijl ik zoveel vragen had! Ik wilde zo graag weten hoe er over gedacht werd. Maar de dominee vond het niet nodig, want het kwam toch niet voor in onze kerk. Toch wilde ik het graag weten en las de boeken er over uit de bibliotheek. Maar daardoor kreeg ik steeds meer en meer een schuldgevoel. Waarom heeft God er niet voor gezorgd dat ik als hetero ben geboren? Ik begon het God kwalijk te nemen. Ik wilde bidden, maar iets weerhield me. Het leek wel of zelfs God niets meer van me wilde weten. Door alle twijfel werd ik vaak boos en probeerde in de bijbel de teksten op te zoeken, die mijn gedrag rechtvaardigden, maar hoe ik ook zocht, ik kon niets vinden. En het was net of er twee stemmetjes waren van binnen. De één zei dat ik er niets aan kon doen en de ander zei dat ik me moest verzetten tegen de gedachten. Maar ik kon de teksten uit de bijbel ook niet vergeten en probeerde me te verzetten tegen mijn gevoelens. Ik geloofde stellig dat God me zou helpen.
Tijdens mijn studie kwam ik G. tegen. Samen met haar vriendin zat ze vaak aan de bar in de kroeg waar ik vlakbij woonde en waar ik vaak kwam. Al snel raakt ik aan de praat met G. en had ik in de gaten dat zij meer voor me voelde. Ja, ze was aardig, knap, we hadden dezelfde interesses. Kortom, iemand die bij me paste. En het zou in één klap een eind maken aan mij gevoelens voor jongens, dacht ik. Volmondig zei ik dan ook ja, toen ze me om verkering vroeg. Niet dat ik verliefd was, hoewel ik wel vond dat ze bij me paste. Maar liefde kan groeien, dacht ik.
En ja, mijn gevoelens voor jongens werden minder. Maar ik kon mij richten op mijn relatie kon dingen vergeten. In die zin voelde ik me gelukkig.
Een aantal jaren later trouwden we. Ik begon met volle moed aan ons huwelijk. Alles om haar gelukkig te maken, maar zelf was ik het allerminst. Ik begon weer te twijfelen. En dat merkte G. Seksueel waren wij niet tot nauwelijks actief. Ik verzon steeds smoesje om er onderuit te komen, en geloof me: ik was er een ster in. Van rugpijn tot het niet samen op bed gaan, omdat ik nog dingen wilde afmaken of dat programma op tv nog wilde zien. Maar het lukte me ook gewoonweg niet en ik vond het enigszins zelfs vies. Die keren dat we seks hadden, deed het me niets en wilde ik er zo snel mogelijk klaar mee zijn.
Toen ik een internetaansluiting kreeg thuis, kwam ik terecht op chatsites en bekeek ik foto’s van mooie jongens, sprak een enkele keer zelfs af met een jongen. Nee, G. wist van niets. Ondertussen begonnen we van elkaar te vervreemden. We waren nog goed maatjes, hele close vrienden, zeg maar. Maar van man en vrouw kon je niet spreken.
Toch wilde ik me nog inzetten voor onze relatie en heb geprobeerd om niets meer op te zoeken wat mij confronteerde met jongens. Ik heb God diverse keren gevraagd, nou, eerder gesmeekt, om me te helpen. En ik heb G. eerlijk alles opgebiecht op een avond. Ze had al wel in de gaten dat er iets aan de hand was. En ze zei dat ze eigenlijk altijd al vermoedens had gehad. Toch was het voor haar best wel een schok. De dagen daarna hebben we nog veel gepraat. Over hoe ze mij kon helpen, over haar opstelling naar mij, over de toekomst, dat we het stil gingen houden naar familie en vrienden. Dit was iets van ons beiden. We hadden allebei de intentie om door te gaan met onze relatie. En met Gods hulp zou het ook lukken! We hebben een aantal gesprekken gehad bij een relatietherapeut. Die heeft ook heel duidelijk aangegeven hoe ik met mijn gevoelens moest omgaan en hoe G. daarop in moest springen.
Ondanks dat het in onze relatie wat beter ging en ik opgelucht was over mijn bekentenis, had alles toch een deuk opgelopen. In alles wat ik deed en wilde doen, vertrouwde G. mij niet meer. Ze begon te controleren. Controleerde mijn e-mail, las mijn sms-jes op de telefoon, sliep niet eerder dan dat ik op bed kwam, was ik met vrienden aan het stappen, belde ze tig keer op, om te vragen wanneer ik thuis kwam, etcetc.
In oktober 2005 waren we met een goede vriend van ons uit eten geweest en wezen stappen. In een van de cafés kwam ik M. weer tegen. Ja, mijn vroegere schoolvriend. We raakten aan de praat en al snel kwam ik er achter dat hij indertijd verliefd op me was geweest, dat hij al een aantal jaren gelukkig getrouwd was met zijn man, maar dat hij me nooit vergeten was. Toen ik dat hoorde, werd ik intens gelukkig. Het is niet te beschrijven! Maar het viel me niet alleen mijzelf op, maar G. ook.
In de dagen erna heb ik nog veel gesproken met M. Ik kon hem op de één of ander manier niet loslaten. Maar heb G. echt letterlijk verwaarloosd. Had totaal geen aandacht meer voor haar. Niet eens zo lang daarna gaf zij te kennen ons huwelijk te willen laten ontbinden, omdat zij al een tijdje verliefd was op een ander. Ze is de volgende dag ook vertrokken. Eigenlijk kan ik haar ook geen ongelijk geven. De liefde die zij zo graag wilde, kon ik haar niet geven!
Toch heb ik veel verdriet gekend na onze scheiding. Ik was mijn maatje kwijt, worstelde zelf in mijn relatie met God. Ik gaf Hem overal de schuld van. Ik geloofde nog steeds dat Hij dit deed om mij op de proef te stellen. Dat Hij mij niets gunde. Ik ging niet meer naar de kerk, voelde me daar niet welkom. Als die ogen die prikten in je rug, want het praatje ging snel de gemeente rond. Uitnodigingen voor wijksamenkomsten kreeg je niet meer. Mensen wilden ineens niet meer met je praten. Vrienden belden niet meer, kwamen niet meer langs. En als je mensen tegenkwam die je kende en er een praatje mee wilde aanknopen, liepen ze snel weg.
Samen met een vriend van me, heb ik een gesprek gehad met een dominee. Door dat gesprek werd mij duidelijk dat God mij helemaal niet afwees. Maar dat Hij er voor mij wilde zijn. Dat Hij me niet vergeten is. Dat Hij mijn vragen heus beantwoordt, maar wel op Zijn tijd. Maar ook dat Hij een plan met mij heeft. Ik voelde ineens zoveel rust over me heen komen.
Ja, ik geloof dat God mij niet afkeurt. Ik geloof ook dat Hij mij ruimte geeft om een relatie aan te gaan. Als ik Hem maar niet vergeet.
knap dat je dit met ons deelt Denkertje!
](./images/smilies/eusa_wall.gif "Brick wall")
Als het überhaupt al mogelijk is geloof ik dat de eerste de beste psycholoog zou weten dat zoiets niet gaat werken. En dat op een manier waarvan je zou denken dat die door Amnesty aangekaard zou worden bij de VN.
