Het zoontje van Jan Rap

[Riska]

In mijn plaatselijke kerk hebben velen afgehaakt, vanwege het instituut en alle kerkordelijke regels. Desalniettemin blijven zij wel lid en misschien, om een algemeen beeld te weerleggen: het blijkt dat deze mensen soms zelfs meer bijdragen aan de actie Kerkbalans dan vele 'actieve' leden.
Ik denk dat nog een onderscheid gemaakt moet worden.
In de (voormalig) Hervormde kerk waren geboorteleden. Zij bleven lid, ook al kwamen ze nooit meer in de kerk.
terecht is bij het ontstaan van de PKN dat aangepakt en worden die 'geboorteleden' wel degelijk geschrapt. Dat is dus een 'schijn leegloop' van de kerk. Maar maakt het ledenbestand wel aanzienlijk zuiverder.
Binnen de (voormalige) GKN heeft men nooit 'geboorteleden' gekend. Iemand werd pas lid door doop of belijdenis. Ik merk dat mensen in de voormalige GKN zeer gemotiveerde redenen hebben om de kerk helemaal, of tijdelijk niet meer te bezoeken.
Nogmaals: dat heeft met geloof niets te maken.
Ik weet dat je enerzijds generaliseert. Anderzijds denk ik, vrees ik, dat die generalisatie meer voorkomt dan mij lief is.

Mensen weigeren hun kind te laten dopen kan wel eens heel veel meer kwaad doen dan wij vermoeden.

[Raido]

Mensen weigeren hun kind te laten dopen kan wel eens heel veel meer kwaad doen dan wij vermoeden.

Als de ouders bij/na de doop van hun kind beloven dat ze netjes zullen komen (dus 1 of 2 keer op een zondag) dan zie ik daar ook geen problemen in.

Maar als mensen nooit komen dan op kerst (uit traditie) en toch hun kind willen laten dopen (imho uit bijgelovigheid/traditie) dan vind ik dat niet meer dan verwerpelijk. Daarmee veroordeel ik die mensen niet, maar ik oordeel wel over hun kerkgang. En daar schaam ik mij totaal niet voor.

[Klaas]

In mijn plaatselijke kerk hebben velen afgehaakt, vanwege het instituut en alle kerkordelijke regels. Desalniettemin blijven zij wel lid

Waarom blijf je wel ingeschreven bij het instituut als je er op afgeknapt bent?

Anderzijds denk ik, vrees ik, dat die generalisatie meer voorkomt dan mij lief is.

Wat ik misschien nog wel meer vrees is een situatie waarin we elkaar geen kritische vragen meer durven of kunnen stellen.

Mensen weigeren hun kind te laten dopen kan wel eens heel veel meer kwaad doen dan wij vermoeden.

In welk opzicht? Voor welk kwaad ben je bang?
Het gaat me trouwens niet om het weigeren van de doop an sich. Ik vind het niet meer dan normaal dat een kerk aangeeft dat de doop en/of lidmaatschap niet vrijblijvend is. Is het niet zo dat dat er vaak niet in wil? Is het eerlijk om van de kerk te verlangen je kind te dopen maar verder niets met die kerk te maken te willen hebben?

[Riska]

In welk opzicht? Voor welk kwaad ben je bang?
Het gaat me trouwens niet om het weigeren van de doop an sich. Ik vind het niet meer dan normaal dat een kerk aangeeft dat de doop en/of lidmaatschap niet vrijblijvend is. Is het niet zo dat dat er vaak niet in wil? Is het eerlijk om van de kerk te verlangen je kind te dopen maar verder niets met die kerk te maken te willen hebben?

Ten eerste: een doop kan nooit gebeuren zonder vooraf een diepgaand gesprek met de predikant. Of die 'eisen' kan stellen op het gebied van kerkgang, weet ik niet. Ik weet wel dat in dat gesprek kan worden gepeild hoe diep er geloof aanwezig is.
Ten tweede: wanneer een ouderpaar aangeeft waaróm het geen (regelmatige) kerkganger meer is, zou er misschien een serie geprekken kunnen komen. Maar de kerk (als 'de' kerk al bestaat) laat het vaak afweten - mensen slippen gewoon de kerk uit, zeker in grote steden en niemand heeft in de gaten wat mensen dwars zit.
Ten derde: het weigeren van de doop is een buitengewoon negatief signaal dat wordt afgegeven. Kerkregels gaan kennelijk boven het verlangen van ouders uit. Ik ken mensen die dit is overkomen en buitengewoon bitter zijn geworden.
Want: luisteren wij echt naar de mens die om welke reden dan ook, niet meer tot regelmatige kerkgang komt?

Heel persoonlijk: ik zit momenteel zelf in een periode, waarbij ik de kerk nauwelijks van binnen zie. Ik haak niet definitief af, nee, althans dat is (nog) niet de bedoeling. Maar wanneer ik een dienst bezoek en er alleen maar heel verdrietig uit kom, terwijl ik al lange tijd moeite heb om een naderende depressie van mij af te houden, dan doe ik mijzelf meer kwaad dan goed met het gaan naar zulke diensten.
Dat heeft dus helemaal niets, maar dan ook niets, met mijn geloof te maken. Voor mij is God Wie en Wat Hij altijd is geweest - de Drager van mijn leven.

[Maja de Bij]

Maar goed, ik begrijp de gedachte op zich wel. Laten we er dan omwille van de discussie vanuit gaan dat de doop niet direct verbonden is aan het geloof van de ouders. Ik denk dat je niet zult ontkennen dat desondanks de bijbelse link tussen doop en geloof onmiskenbaar is. Je zou dan kunnen stellen dat de doop hoort bij het behoren tot een gelovige gemeenschap. Niet jouw geloof of dat van je ouders legitimeert je doop, maar het geloof van de gemeenschap. Dat als uitgangspunt nemend kun je m.i. nog steeds moeilijk volhouden dat er geen grenzen zijn.

Allereerst denk ik dat de doopopdracht uit Mattheus 28 nog ruimer denkt dan ik.

Gaat dan henen, onderwijst al de volken, dezelve dopende in de Naam des Vaders, en des Zoons, en des Heiligen Geestes; lerende hen onderhouden alles, wat Ik u geboden heb.

Natuurlijk is er een relatie tussen doop en geloof, dat spreekt wat mij betreft voor zich. Maar waar het nu ook omgaat is dat de kerk het doopbevel heeft gekregen. En waar de mensen het evangelie horen met de opdracht tot bekering, daar krijgt de kerk evenzeer de opdracht om te dopen en in geloof hierop te antwoorden. Door het te stellen zoals het in Mattheus 28 staat, kunnen geloof en doop wel eens uit de pas lopen, zowel in de tijd als in de eeuwigheid.

De relatie tussen geloof en doop is so wie so spannend als je spreekt over de doop van kinderen. Immers vertrouwend op de beloften van de Heere nemen we een voorschot op dat komende geloof. Eerlijk gezegd vind ik de stap naar randkerkelijken-doop (vergeef me het woord) van vergelijkbare orde. We gunnen ze het zo graag, aan de Heere en ons zal het niet liggen, en daarom houden we niets achter.

Als je schrijft dat er grenzen aan de doop zijn, dan ben ik dat met je eens. Daar gaat het me ook niet om. Het gaat me erom dat we de moeders (en vaders) niet beletten hun kinderen bij Jezus te brengen. Hij kon ons dat wel eens zeer kwalijk nemen.

Israel diende zich te houden aan de wet.

Schreef juist de wet de besnijdenis niet voor?

Als ik kinderen zou willen toelaten tot het Avondmaal kan ik dat ook Royaal i.p.v. vrij noemen.

Dus als ik jou goed begrijp had Jezus Judas het avondmaal moeten weigeren?

[Klaas]

Ten eerste: een doop kan nooit gebeuren zonder vooraf een diepgaand gesprek met de predikant. Of die 'eisen' kan stellen op het gebied van kerkgang, weet ik niet. Ik weet wel dat in dat gesprek kan worden gepeild hoe diep er geloof aanwezig is.

Dat is wel de theorie. Ik las onlangs nog een uitspraak van een KPN dominee die stelde dat in de praktijk alles wat los en vast zat gedoopt wordt (zijn woorden).

Ten tweede: wanneer een ouderpaar aangeeft waaróm het geen (regelmatige) kerkganger meer is, zou er misschien een serie geprekken kunnen komen. Maar de kerk (als 'de' kerk al bestaat) laat het vaak afweten - mensen slippen gewoon de kerk uit, zeker in grote steden en niemand heeft in de gaten wat mensen dwars zit.

Juist en ik vraag me af of het Royale dopen dat laatste ook niet juist in de hand werkt. Je hebt een doopgesprek waarvan je de uitkomst al bijna van tevoren weet omdat de doop hoegenaamd nooit geweigerd wordt en vervolgens verandert er niets. Als je mensen idd op verzoek doopt wat voor signaal geef je dan af? Zeg je dan in wezen niet dat het normaal is dat je niet naar de kerk gaat maar wel je kinderen laat dopen?

Ten derde: het weigeren van de doop is een buitengewoon negatief signaal dat wordt afgegeven. Kerkregels gaan kennelijk boven het verlangen van ouders uit. Ik ken mensen die dit is overkomen en buitengewoon bitter zijn geworden.

Ik weet niet of dat een buitengewoon negatief signaal is. In het hele leven geldt toch dat je om iets te krijgen vaak iets moet doen (of laten)? Als de algemene regel is dat betrokkenheid op de plaatselijke gemeente minimale voorwaarde is voor de doop dan is dat toch helder? Ontstaat het probleem niet als mensen ten onrechte menen ergens recht op te hebben? En is dat dan de kerk of deze mensen aan te merken?

Want: luisteren wij echt naar de mens die om welke reden dan ook, niet meer tot regelmatige kerkgang komt?

Luisteren is van het grootste belang, maar dat wil niet zeggen dat de uitgesproken wens dan ook tot norm wordt verheven.

Heel persoonlijk: ik zit momenteel zelf in een periode, waarbij ik de kerk nauwelijks van binnen zie. Ik haak niet definitief af, nee, althans dat is (nog) niet de bedoeling. Maar wanneer ik een dienst bezoek en er alleen maar heel verdrietig uit kom, terwijl ik al lange tijd moeite heb om een naderende depressie van mij af te houden, dan doe ik mijzelf meer kwaad dan goed met het gaan naar zulke diensten. Dat heeft dus helemaal niets, maar dan ook niets, met mijn geloof te maken. Voor mij is God Wie en Wat Hij altijd is geweest - de Drager van mijn leven.

Afgezien van die depressie herken ik dat wel. Ik heb ook een periode gehad waarin de kerkdiensten me meer kwaad dan goed deden. Niet naar de kerk gaan vond ik echter geen optie. Uiteindelijk heeft dat ertoe geleid dat we nu een andere gemeente bezoeken waar we elke zondag met veel plezier de diensten bezoeken. Persoonlijk kan ik me niet voorstellen dat je er in zo’n situatie voor kiest maar helemaal thuis te blijven. Omdat elke situatie wat dat betreft anders is wil ik daar helemaal geen oordeel over uitspreken maar ik wil wel vasthouden aan het bijbelse gegeven dat geloven en deel uitmaken van een gemeente bij elkaar horen. Voor jou persoonlijk hoop ik van harte dat je met God hierin een weg zult vinden.

[Raido]

Dat is wel de theorie. Ik las onlangs nog een uitspraak van een KPN dominee die stelde dat in de praktijk alles wat los en vast zat gedoopt wordt (zijn woorden).

e-vangelist?

[elbert]

Ten derde: het weigeren van de doop is een buitengewoon negatief signaal dat wordt afgegeven. Kerkregels gaan kennelijk boven het verlangen van ouders uit. Ik ken mensen die dit is overkomen en buitengewoon bitter zijn geworden.

Ik weet niet of dat een buitengewoon negatief signaal is. In het hele leven geldt toch dat je om iets te krijgen vaak iets moet doen (of laten)? Als de algemene regel is dat betrokkenheid op de plaatselijke gemeente minimale voorwaarde is voor de doop dan is dat toch helder? Ontstaat het probleem niet als mensen ten onrechte menen ergens recht op te hebben? En is dat dan de kerk of deze mensen aan te merken?

Het weigeren van de doop komt neer op kerkelijke tucht. Dit zou in het geval van randkerkelijkheid best wel eens (hoewel niet altijd) heilzaam kunnen zijn. Soms zijn dit soort signalen gewoon nodig. Aan de andere kant, dient daar wel met voorzichtigheid mee omgesprongen te worden. Het is in elk geval winst, als daar eerst met degene die z'n kind wil laten dopen diepgaand over gesproken wordt. Dan zal wel blijken of de doop al dan niet geweigerd moet worden.

[Riska]

Dat is wel de theorie. Ik las onlangs nog een uitspraak van een KPN dominee die stelde dat in de praktijk alles wat los en vast zat gedoopt wordt (zijn woorden).

Je kunt zeggen van de PKN wat je wilt, maar niet dat het er KPN-praktijken op nahoudt. Ik kan het niet laten even op deze veel voorkomende letterverwisseling met een klinkslag te reageren!
Maar: PKN en PKN is, ondanks de naam, niet hetzelfde en dat weet jij ook ongetwijfeld. In de doorsnee PKN-gemeente wordt niet alles gedoopt wat 'los en vast' is. Meestal wordt dit gezegd (ik generaliseer, ik weet het) door de orthodoxere kant van de PKN, zonder werkelijke kennis te hebben van de 'dooppraktijk' van andere denominaties binnen de PKN.

Ik weet niet of dat een buitengewoon negatief signaal is. In het hele leven geldt toch dat je om iets te krijgen vaak iets moet doen (of laten)? Als de algemene regel is dat betrokkenheid op de plaatselijke gemeente minimale voorwaarde is voor de doop dan is dat toch helder? Ontstaat het probleem niet als mensen ten onrechte menen ergens recht op te hebben? En is dat dan de kerk of deze mensen aan te merken?

Of het als eis gesteld moet worden, betwijfel ik.
Ik zal de praktijk in mijn eigen gemeente vertellen: Er vindt een doopgesprek plaats (en men is bezig momenteel een (min of meer verplichte) gesprekskring te formeren voor (a.s.) doopouders.
In het doopgesprek komt de motivatie aan de orde, alsmede de zeer persoonlijke vraag naar het geloven. Vaak kwam de dominee (wij zijn vacant) nog een tweede keer, om er verder over door te praten.
Of ouders nu wel of niet meer in de kerk komen: bij bepaalde punten krijgen zij opnieuw een uitnodiging: vanuit de creche, als het kind 4 jaar is geworden en naar de KND mag, etc. etc. De pastoraal werker jeugd laat de ouders niet (geheel) los. Kortom: er worden dingen ondernomen om doopouders en kind te betrekken bij het gebeuren in de kerk.
In onze gemeente is het niet voor niets dat die gemeente gevraagd wordt om om het gezin heen te staan...

Wat mijzelf betreft: op dit moment kies ik er in 9 van de 10 gevallen voor wat meer thuis te blijven dan naar de dienst te gaan. Er is hier niet zoveel keuze - al is het PKN, er zijn richtingen binnen die PKN waarbij ik mij al helemaal niet thuis voel. Dat neemt niet weg dat er in mijn geval wel contact is met gemeenteleden. Ik kan uiteindelijk niet zonder de kerkgemeenschap, maar nu is het verstandiger wat afstand te nemen...

[Klaas]

Natuurlijk is er een relatie tussen doop en geloof, dat spreekt wat mij betreft voor zich. Maar waar het nu ook omgaat is dat de kerk het doopbevel heeft gekregen. En waar de mensen het evangelie horen met de opdracht tot bekering, daar krijgt de kerk evenzeer de opdracht om te dopen en in geloof hierop te antwoorden. Door het te stellen zoals het in Mattheus 28 staat, kunnen geloof en doop wel eens uit de pas lopen, zowel in de tijd als in de eeuwigheid.

Ik zie in de zendingsopdracht 3 onderdelen: verkondiging, doop en ‘leren te onderhouden’. Deze drie kun je m.i. niet scheiden. In jouw geval gaat het om mensen die ervoor kiezen niet onder de verkondiging te komen en zich (in ieder geval wat dat betreft) niet onderhouden wat Christus geleerd heeft. Als je in zo’n geval toch gaat dopen isoleer je m.i. de doop juist wel van deze zaken.

De relatie tussen geloof en doop is so wie so spannend als je spreekt over de doop van kinderen. Immers vertrouwend op de beloften van de Heere nemen we een voorschot op dat komende geloof. Eerlijk gezegd vind ik de stap naar randkerkelijken-doop (vergeef me het woord) van vergelijkbare orde. We gunnen ze het zo graag, aan de Heere en ons zal het niet liggen, en daarom houden we niets achter.

De vraag is of ons gunnen voldoende grond is voor de doop. Ik gun het mijn buren en collega’s ook, maar betekent dat dat ze dan maar gedoopt moeten worden? Dat er bij de kinderdoop een spanningsveld is t.a.v. het geloof van de dopeling is natuurlijk helemaal waar. Maar volgens mij is naast het geloof van de dopeling altijd gekeken naar het geloof van de ouders dan wel de gemeenschap. Zijn er vanuit de Schrift voorbeelden aan te wijzen van gevallen waarin de doop los staat van persoonlijk geloof, het geloof van de ouders of dat van de gemeenschap? Volgens mij niet…
De doop is niet enkel het uitspreken van een wens of het vragen om een zegen. Van de Beek zegt ergens dat de (kinder)doop verklaart dat de dopeling overgegaan is van het terrein van de dood naar het terrein van het leven. (ongeveer analoog aan wat ik bedoelde met een gelovige gemeenschap). Vraag is of je dat ook kunt zeggen van kinderen van rand-kerkelijken.

Het gaat me erom dat we de moeders (en vaders) niet beletten hun kinderen bij Jezus te brengen. Hij kon ons dat wel eens zeer kwalijk nemen.

Datzelfde kun je ook weer zeggen voor kinderen aan het Avondmaal.
Als mensen alleen met Kerst en Pasen in de kerk komen in hoeverre kun je dan spreken van een oprechte wens om je kinderen bij Jezus te brengen? Waarom moeten je kinderen bij Jezus zijn als je zelf Hem slechts 2x per jaar wilt ontmoeten? En als dat verlangen oprecht is kun je je kind dan wekelijks op zondag thuis houden? Begrijp me goed, ik spreek generaliserend en zou het prachtig vinden als die oprechte wens er echt zou zijn. Ik ben echter ook van mening dat het doopformulier terecht waarschuwt voor het dopen uit traditie of bijgeloof.

Schreef juist de wet de besnijdenis niet voor?

Allereerst ruk je mijn vraag nu uit z’n verband en ten tweede moest je wel tot Israel behoren om gedoopt te worden. Als je begrijpt wat ik bedoel.

Dus als ik jou goed begrijp had Jezus Judas het avondmaal moeten weigeren?

Dat is een non-argument. Als Judas-aan-het-avondmaal de norm wordt kun je alles wat er in het Avondmaalsformulier over zelfbeproeving en tucht gezegd wordt wel schrappen…

[Klaas]

Je kunt zeggen van de PKN wat je wilt, maar niet dat het er KPN-praktijken op nahoudt. Ik kan het niet laten even op deze veel voorkomende letterverwisseling met een klinkslag te reageren!

Hopeloos. Ik ben de laatste tijd wel erg slecht aan het typen

Maar: PKN en PKN is, ondanks de naam, niet hetzelfde en dat weet jij ook ongetwijfeld. In de doorsnee PKN-gemeente wordt niet alles gedoopt wat 'los en vast' is. Meestal wordt dit gezegd (ik generaliseer, ik weet het) door de orthodoxere kant van de PKN, zonder werkelijke kennis te hebben van de 'dooppraktijk' van andere denominaties binnen de PKN.

Volgens mij werd dit gezegd door een orthodoxe dominee over de kerken die zichzelf ook tot die richting rekenen. Ik kom zelf ook uit die orthodoxe hoek en ik moet zeggen dat ik de indruk heb dat zijn opmerking niet geheel ongegrond is. Ik kan me niet heugen dat het weigeren van de doop ooit gespeeld heeft. Nou moet ik daarbij zeggen dat de gemeente dermate orthodox was dat zo ongeveer iedereen toch ook wel met enige regelmaat in de kerk kwam. De doopgesprekken die jij beschrijft kwamen uiteraard ook voor maar gezien de dooppraktijk vraag ik me af hoe hoog de lat daar gelegd werd. Nou ben ik natuurlijk niet bij die gesprekken aanwezig geweest en kan ik niet in de harten van anderen kijken, maar als je simpelweg het aantal gedoopte kinderen afzet tegen het aantal Avondmaalgangers dan kan het niet zo zijn dat al die mensen van een persoonlijk geloof getuigd hebben.

Of het als eis gesteld moet worden, betwijfel ik.

Nou ja, als je verbitterd raakt als je het gewenste niet krijgt meende men er blijkbaar wel recht op te hebben. Dat gaat wat verder dan wensen, nietwaar?

Of ouders nu wel of niet meer in de kerk komen: bij bepaalde punten krijgen zij opnieuw een uitnodiging: vanuit de creche, als het kind 4 jaar is geworden en naar de KND mag, etc. etc. De pastoraal werker jeugd laat de ouders niet (geheel) los. Kortom: er worden dingen ondernomen om doopouders en kind te betrekken bij het gebeuren in de kerk.
In onze gemeente is het niet voor niets dat die gemeente gevraagd wordt om om het gezin heen te staan...

Maar zoals je zelf al aangaf blijven er mensen afglijden. Ik vraag me dan ook af of je op die manier het paard niet achter de wagen spant (hoe goed het ook bedoeld is). Ik vond wat dat betreft het voorstel van de eerder genoemde dominee wel mooi: geef als mensen daartoe de behoefte hebben in een dienst de ruimte om je kind ahw op te dragen waarbij er specifiek over het leven van het kind door de voorganger een zegen gevraagd wordt. Zorg daarna(ast) dat er een kring oid is waar zulke mensen terecht kunnen en begeleid kunnen worden in hun zoektocht. Op die manier doe je recht aan het verlangen van deze mensen en wordt je tegelijkertijd niet gedwongen de doop oneigenlijk toe te passen.

Wat mijzelf betreft: op dit moment kies ik er in 9 van de 10 gevallen voor wat meer thuis te blijven dan naar de dienst te gaan. Er is hier niet zoveel keuze - al is het PKN, er zijn richtingen binnen die PKN waarbij ik mij al helemaal niet thuis voel. Dat neemt niet weg dat er in mijn geval wel contact is met gemeenteleden. Ik kan uiteindelijk niet zonder de kerkgemeenschap, maar nu is het verstandiger wat afstand te nemen...

Dat soort tijden kunnen idd voorkomen. En nogmaals veel sterkte ermee gewenst.
Als ik je verhaal zo lees dan proef ik daaruit dat je er wel veel moeite mee hebt. Liefst zou je wel degelijk de samenkomsten van je eigen gemeente bij willen wonen, nietwaar? Ik moet zeggen dat dat niet het eerste wat ik voor ogen heb als Maja het heeft over mensen die alleen met Kerst en Pasen in de kerk komen. Ik moet dan denken aan mensen die dat ook wel genoeg vinden en geen behoefte hebben aan meer. Dat wat ik schreef was dan ook meer op deze mensen gericht. Ik hoop niet dat ik je daarmee onbedoeld gekwetst heb.

[Riska]

Maar zoals je zelf al aangaf blijven er mensen afglijden. Ik vraag me dan ook af of je op die manier het paard niet achter de wagen spant (hoe goed het ook bedoeld is). Ik vond wat dat betreft het voorstel van de eerder genoemde dominee wel mooi: geef als mensen daartoe de behoefte hebben in een dienst de ruimte om je kind ahw op te dragen waarbij er specifiek over het leven van het kind door de voorganger een zegen gevraagd wordt. Zorg daarna(ast) dat er een kring oid is waar zulke mensen terecht kunnen en begeleid kunnen worden in hun zoektocht. Op die manier doe je recht aan het verlangen van deze mensen en wordt je tegelijkertijd niet gedwongen de doop oneigenlijk toe te passen

Ik ben daar felle tegenstandster van. Er is een tijd geweest dat ik als puber en jong volwassene in het Leger des Heils kwam. (uitgerekend het ontbreken van Doop en Avondmaal waren de redenen dat ik terugkeerde naar de kerk ). Daar kende men dus geen doop, maar de opdrachtdienst.
Een kind opdragen is een daad van mensen uit. Het kind wordt niet, als het ware, teruggegeven aan God, er wordt een zegen gevraagd.
Bij de doop erkennen wij dat een kind geen bezit is, maar ons toevertrouwd door God. De doop is meer van God uit. Ik kan dat niet helemaal goed onder woorden brengen, ik hoop dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel. En een opdracht vraagt eveneens betrokkenheid van de ouders, dat is netzomin vrijblijvend.
Wat nog belangrijker is, is dat bij de doop het teken van het Verbond op het voorhoofd geschreven wordt en dat dat onuitwisbaar, onvervreemdbaar is. Als kinderen gingen mijn broer en ik andere wegen. Mijn broer kwam in kringen waar de doop verfoeid werd en er een zeer valse leer gepredikt werd/wordt. Zonder er een magische betekenis aan te geven of er heilswaarde aan te geven, was het voor mijn vader een grote troost: "Het teken van het Verbond staat onuitwisbaar, onvervreemdbaar op zijn voorhoofd en God laat niet los het werk dat Zijn hand begon."
Hij heeft gelijk gekregen. Hij is dan wel niet teruggekeerd tot de kerk, maar er was een moment dat hij in gesprek is gegaan met een predikant en dat niet alleen, ook in gebed is gegaan.

[Klaas]

Ik denk dat je me verkeerd begrijpt. Ik wil hier allereerst geen discussie voeren over kinderdoop vs opdragen of volwasssendoop. Ik noemde dat opdragen niet als vervanger van de doop maar als een mogelijkheid naast de (kinder)doop.

Veel mensen, met name die met een kerkelijk verleden, hebben bij de geboorte van een kind de behoefte om God te danken en/of een zegen te vragen ook al hebben ze daar verder geen helder beeld bij. Zoals ik heb aangegeven is dopen niet in al dat soort gevallen legitiem. Om toch het verlangen van deze groep serieus te nemen en om hen te betrekken bij de kerk steld ik voor deze kinderen op te dragen. Bidden voor een kind mag immers altijd?

[Maja de Bij]

Ik vond wat dat betreft het voorstel van de eerder genoemde dominee wel mooi: geef als mensen daartoe de behoefte hebben in een dienst de ruimte om je kind ahw op te dragen waarbij er specifiek over het leven van het kind door de voorganger een zegen gevraagd wordt.

Zou je nog eens een poging kunnen doen te achterhalen waar je dat gelezen hebt?

[Klaas]

Ik heb het gisteravond geprobeerd maar ik kon het niet vinden.
Ik meende dat het een lezing van ds. Verboom was voor de CSFR. Ik heb gegoogled op die en wat andere trefwoorden maar niks gevonden.

Er is nog een kleine kans dat ik hem op mijn laptop heb staan, maar die is momenteel weg ter reparatie.