Moderator: Moderafo's
Bovendien, als jouw moeder niet zo lief was is dat geen reden om andermans problemen af te doen als, gezeur. Uiteraard zijn er altijd mensen die het slechter hebben en dat perspectief kan af en toe verhelderend werken maar niet altijd. Mariamagdalena schreef:MissF, waarom zou je tegen een puber als moeder niet mogen zeggen dat het door de pubertijd komt als hij of zij bv een grote bek heeft of op een bepaalde manier reageert bv zich afzet tegen jou?
Of als je puber denkt dat hij lelijk is, terwijl hij juist knap is?
ik heb het heus wel eens gezegd tegen mijn (nu volwassen) kinderen en die hebben hier absoluut geen traumas aan over gehouden.
En ze vinden mij een lieve moeder, en al hun vrienden en vriendinnen vinden mij ook een hele toffe, lieve tolerante moeder.
Iedereen kan ook altijd meeeten, of blijven slapen, ik zeur niet zo als een hoop moeders. Want veel moeders zeuren overal over.
Nou, das pas leuk, een zeurende moeder, of een oude moeder, die net in de overgang is als jij in de pubertijd zit, dan heb je eigenlijk 2 pubers bij elkaar.
Oudere kids ja, gewoon volwassen mensen waar ik de moeder van ben.
ps Ik zit momenteel in de overgang, en mijn kinderen zijn de pubertijd ruimschoots zonder trauma's voorbij.
Nu kan ik bij hun terecht met mijn puberale dinetjes (want overgang is een beetje het zelfde)
En je kunt wel makkelijk kletsen missf, maar ikzelf heb geeneens de tijd gehad om puber te zijn, ik moest al heel jong mijn eigen boontjes doppen, word je zeer zelfstandig van.
Enne..... mijn moeder heeft wel andere dingen bij mij gedaan dan zeggen dat ik in de pubertijd was, als ik op mijn 11de een puistje op mijn gezicht zag hoor. Was het maar waar!
Heb wel voor hetere vuren gestaan.............
Dat was heel mijn bedoeling niet hoor. Ik probeerde je echt niet op de achterste benen te laten staan
Tip: zoek iemand op die je kunt vertrouwen, die zijn/haar mond dicht kan houden, waar je je verhaal kwijt kunt en die jou kunt helpen! (want achter zo'n negatiefzelfbeeld zit (soms) een (verborgen) geheim. Wat je zelf weet (of soms ook niet echt) maar er niet met anderen over durft te praten! En ik weet dat als je zoiets doet het een stukje lichter wordt!
Heb ik ook weleens last van, gelukkig minder dan vroeger. Misschien kan je een aantal bijbelteksten verzamelen waaruit blijkt dat God jou de moeite waard vindt. Hij heeft je immers zelf gemaakt met een reden. Wat mensen van je vinden is niet belangrijk, al lijkt dat soms wel zo.
psycholoog schreef:Logisch dat je het bij je eigen kinderen graag anders wil doen! Herkenbaar. Dat betekent echter wel dat je eerst aan jezelf moet werken. Ik zie het om me heen gebeuren dat mensen die signaleerden dat hun ouders dingen verkeerd deden zelf precies hetzelfde gaan doen. Schaam je vooral niet om voor een negatief zelfbeeld hulp te vragen. Ik heb het ook gedaan en ik kan je verzekeren dat je er een stuk sterker uitkomt. Je leert je eigen kwaliteiten kennen en waarderen, los van wat je van thuis hebt meegekregen. En dat betekent mijns inziens dan ook gelijk verwerking van wat er thuis gebeurde. Dan houdt de behoefte/noodzaak om dat als excuus te gebruiken vanzelf op.
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 16 gasten
