caprice schreef:Sabra schreef:Je bedoelt dus: iemand die zich nergens wat van aantrekt, zijn eigen egoistische leventje leidt, en tegen het einde van zijn of haar leven in de gaten krijgt dat er een God is, en dan alsnog zich bekeert tot God?
Fout. Precies het tegenovergestelde. Iemand die zich niet bij Gods volk kan rekenen maar er wel bijhoort, en gebukt gaat onder de last van de zonden en diepe worstelingen.
Tja, wat moet ik verder toevoegen aan mijn vorige post?
Sabra schreef:Als je dit bedoelt, waarom zeg je het dan niet zo. Al die begrippen vind ik nogal verwarrend. Zeg gewoon waar het over gaat en vermijdt wollig, traditioneel en/of zeer ouderwets taalgebruik. Dit is de 21ste eeuw.
Ik had je wel wijzer geacht.
Maar wat is er nu weer niet goed? Hedendaagser kan bijna niet, behalve dat je van 'troon der genade' eventueel 'genadetroon' zou kunnen maken.
Caprice, je legt het met meer woorden al een stuk beter uit. Ik kan me voorstellen dat je woorden niet begrepen worden. Gewoon omdat het onze taal niet meer is. C.S. Lewis schreef ergens dat het altijd goed is om een zin op drie verschillende manieren te zeggen. Dan weet je ook zeker dat je zelf begrijpt wat je zegt. (Ik zeg niet dat jij dat niet doet, maar het is een algemeen gevaar dat begrippen betekenisloos worden) Waarom noemen wij de Heere de "grote heelmeester" en niet de "grote arts"?
Begrippen als in de ruimte komen (hoewel deze inderdaad Bijbels is) kunnen soms beter op een andere manier gezegd worden als "de zekerheid over het eigen behoud krijgen"
Inhoudelijk ben ik het trouwens niet met je eens. Natuurlijk komen deze situaties voor, maar het je niet rekenen tot God's volk is ook een vorm van ongeloof, het is zonde. Het is God niet volledig geloven. En ja als ik naar mezelf kijk dan heb ik inderdaad niets: maar lees ook het volgende eens:
Een paar jaar geleden, nadat ik op een conferentie gesproken had, kwam een prachtige jonge dame naar mij toe op het podium. Het was duidelijk dat zij mij wilde spreken en op het ogenblik dat ik mij naar haar toe keerde, liepen haar ogen vol tranen. Wij gingen naar een kamertje waar wij elkaar onder vier ogen konden spreken. Ik zag duidelijk dat zij gevoelig was en in grote nood. Zij snikte het uit terwijl zij mij het volgende verhaal vertelde.
Jaren geleden, waren zij en haar verloofde (met wie zij nu getrouwd was) jeugd werkers geweest bij een grote behoudende gemeente. Zij waren een welbekend stel en hadden een buitengewoon overwicht bij de jongeren. Iedereen keek naar hen op en ze werden heel erg bewonderd. Een paar maanden voordat ze trouwden begonnen ze aan een seksuele relatie. Ze voelden zich wel behoorlijk schuldig en hypocriet. Maar toen ontdekte ze dat ze zwanger was. “U kunt zich niet voorstellen wat het voor gevolgen zou gehad hebben als wij dit in onze gemeente zouden beleden hebben,” zei ze. “Om te belijden dat wij het ene voorhielden en het andere uitleefden zou onuitstaanbaar geweest zijn. De gemeente was zo behoudend, en was nog nooit door zoiets schandaligs in beroering gebracht. Wij vonden dat zij het niet aan zouden kunnen als zij onze situatie door zouden krijgen. Ook konden wij de vernedering niet aan.
”Dus hebben wij een van de verschrikkelijkste besluiten die ik ooit genomen heb, gemaakt. Ik heb abortus laten doen. Mijn trouwdag was de vreselijkste dag van mij hele leven. Iedereen in de kerk glimlachte tegen me, en dacht dat ik een bruid was die straalde van onschuld. Maar weet u wat er door mijn hoofd maalde toen ik het gangpad naar voren liep? Alles wat ik kon denken was, ‘Je bent een moordenares. Je was zo trots dat je de schande en de vernedering van het openbaren van wat je echt was niet kon verdragen. Maar ik weet wie je bent en God ook. Je hebt een onschuldige baby vermoord. “
Zij huilde zo dat ze niet meer kon spreken. Toen ik mijn armen om haar heen legde kwam er heel sterk een gedachte bij me op. Maar ik was bang om die uit te spreken. Ik wist dat het heel vernietigend zou kunnen zijn als het niet van God kwam. Ik bad dus stilletjes om de wijsheid om haar te kunnen helpen.
Zij ging verder. “Ik kan het gewoon niet geloven dat ik zoiets ergs zou kunnen doen. Hoe kon ik een onschuldig leven vermoorden? Hoe is het mogelijk dat ik tot zoiets in staat was? Ik houd van mijn man. Wij hebben vier prachtige kinderen. Ik weet dat er in de Bijbel staat dat God al onze zonden vergeeft. Maar ik kan mezelf niet vergeven! Ik heb deze zonde al duizend keer beleden en nog voel ik zo’n schaamte en verdriet. Wat mij het meest achtervolgt is, hoe kon ik een onschuldig leven vermoorden?
Ik zuchtte diep en sprak de gedachte die ik gehad had uit. “Ik weet niet waarom je zo verbaasd bent Dit is niet de eerste keer dat jouw zonde tot de dood geleid heeft, maar de tweede keer. ”Zij keek mij in uiterste verbazing aan. “Lieve meid,” vervolgde ik, als je naar het kruis kijkt, zijn wij allemaal kruis beulen. Vroom of niet vroom, goed of slecht, abortusplegers of niet, wij zijn met z’n allen verantwoordelijk voor de dood van de enige onschuldige die ooit geleefd heeft. Jezus is voor al onze zonden gestorven – van het verleden, het heden en de toekomst. Denk je dat er zonden van jou bij zijn waarvoor Jezus niet voor hoefde te sterven? Diezelfde zonde van trots die jou je kind liet vernietigen, heeft Christus ook gedood. Het maakt niet uit dat je er twee duizend jaar gelede niet bij was. Wij hebben hem er met z’n allen heen gestuurd. Luther zei dat wij allemaal eigenlijk zijn spijkers op zak hebben. Dus, als je het eerder hebt kunnen doen, waarom zou je het dan niet nog een keer kunnen?
Zij hield op met huilen. Ze keek mij recht in mijn ogen aan en zei, “je hebt helemaal gelijk. Ik heb iets veel erger gedaan dan het doden van mijn ongeboren baby. Het was mijn zonde die Hem naar het kruis gestuurd heeft. Het maakt niet uit dat ik er niet zelf bij was om de spijkers erin te slaan. Ik ben toch verantwoordelijk voor Zijn sterven. Weet je hoe belangrijk dit wat je me nu vertelt is, Becky? Ik kwam naar jou toe en zei dat ik het ergste wat je je maar kon voorstellen gedaan had. En nu vertel je mij dat ik iets nog veel erger gedaan hebt.”
Ik trok met mijn gezicht want ik wist dat het waar was. ( Ik ben er niet van overtuigd dat mijn aanpak voor een juiste pastorale werkwijzen zou doorgaan!) Toen zei ze, “Maar, Becky, als het kruis mij laat zien dat het veel erger met me gesteld is dat ik maar had kunnen bedenken, laat het ook zien dat mijn slechtheid geabsorbeerd en vergeven is. Als het ergste wat een mens kan doen het doden van God’s Zoon is, en dat vergeven kan worden, hoe kan dan al het andere - zelfs mijn abortus – niet vergeven worden.
Ik zal de blik in haar ogen nooit vergeten toen ze in verwondering terug zakte en zachtjes zei: En dan hebben we het over onuitsprekelijke genade.” Nu huilde ze niet van verdriet maar van opluchting en dankbaarheid. Ik heb gezien hoe een vrouw letterlijk een gedaantewisseling onderging door een correct begrijpen van het kruis.
door Rebecca Pippert verteld in “Hope Has Its Reasons” (1989)
Zie ook dat onze zekerheid niet in ons geloof is gefundeerd, maar in de grote God, in het offer van onze Heere. En vanuit deze wetenschap is het ook mogelijk om God te loven. Zijn grootheid te loven en je te verheugen in Hem.
Vaya con Dios,
Parsifal
