Al een wat ouder topic, maar ik las over Metallica
Ik herken je gevoel.
Ik heb hetzelfde bij Metallica's unforgiven.
Ik zal het hier nooit posten, maar kan het niet zonder vol te schieten beluisteren....
Alledrie de 'unforgivens' gebruik ik regelmatig in gesprekken met ongelovige fans van dir genre om uit te leggen wat christelijke vrijheid betekent, wat 'de noodzaak/ het voordeel' (bij gebrek aan betere woorden) is van een leven met God op deze aarde, dus even los van de eeuwigheid. Die intense roep klinkt als een gebed om een God die je bevrijd van jezelf, een God die Zich over je ontfermd, ook al wordt het niet zo gezegd, en misschien ook niet zo bedoelt, en de uitzichtloosheid als je zonder God blijft. Het wordt vaak gesnapt, want het gevoel van deze 3 nummers herkent bijna iedereen. Zeker wanneer vergeving niet de norm is, en je dus met wrok blijft zitten.
Kijk, dat is de betekenis die ik eraan geef (het leven hoeft niet uitzichtloos psychisch lijden te blijven), ik hoor in deze nummers een ziel wat schreeuwt naar datgene wat alleen God kan bieden. Voor de schrijver is het wellicht gewoon een 'het leven is k***e, en dat zal het blijven want zo is het leven'.