Spijt van trouwen?

[madelief8]

Na een jaar zijn mijn man en ik al getrouwd, ik had bij tijd en wijle mijn twijfels, maar zette me daar overheen. Nu lijkt het alsof we te vroeg getrouwd zijn. De verliefdheids fase is over en ik ben soms bang dat ik een grote fout heb gemaakt. Mijn behoefte aan intimiteit die er in het begin zeker was en dat ging ook goed, is nu verdwenen en ik voel zelfs een afkeer van hem op sommige momenten. Ik durf dit niet goed met hem te bespreken omdat me dat te pijnlijk lijkt en een te groot probleem. Dus er staat iets tussen ons in dat niet besproken wordt. Daardoor voel ik me niet meer één met hem, ik heb heel negatieve gedachten waar hij niet van weet. Ik kan niet goed tegen hem op kijken, op verschillende manieren voelt hij niet als groter en sterker dan ik, fysiek maar ook psychologisch en geestelijk. Op andere manieren kunnen we het wel heel goed met elkaar vinden en heb ik niets te klagen. Het komt er op neer dat ik bang ben dat ik getrouwd ben met iemand op wie ik niet val, en dat ik daar nu de verliefdheid over is, ontzettend door in de problemen zit, en het niet durf te delen met hem. Heeft iemand advies? Ik durf het ook niet in mijn omgeving te delen.

[benefietdiner]

Na een jaar zijn mijn man en ik al getrouwd, ik had bij tijd en wijle mijn twijfels, maar zette me daar overheen. Nu lijkt het alsof we te vroeg getrouwd zijn. De verliefdheids fase is over en ik ben soms bang dat ik een grote fout heb gemaakt. Mijn behoefte aan intimiteit die er in het begin zeker was en dat ging ook goed, is nu verdwenen en ik voel zelfs een afkeer van hem op sommige momenten. Ik durf dit niet goed met hem te bespreken omdat me dat te pijnlijk lijkt en een te groot probleem. Dus er staat iets tussen ons in dat niet besproken wordt. Daardoor voel ik me niet meer één met hem, ik heb heel negatieve gedachten waar hij niet van weet. Ik kan niet goed tegen hem op kijken, op verschillende manieren voelt hij niet als groter en sterker dan ik, fysiek maar ook psychologisch en geestelijk. Op andere manieren kunnen we het wel heel goed met elkaar vinden en heb ik niets te klagen. Het komt er op neer dat ik bang ben dat ik getrouwd ben met iemand op wie ik niet val, en dat ik daar nu de verliefdheid over is, ontzettend door in de problemen zit, en het niet durf te delen met hem. Heeft iemand advies? Ik durf het ook niet in mijn omgeving te delen.

Mijn advies is: 'toch gaan delen hoor' met iemand die je kunt vertrouwen. Bijvoorbeeld vriendin of ben je kerkelijk aangesloten met ouderling, dominee. Enz.

[Huisje_op_de_hei]

Na een jaar zijn mijn man en ik al getrouwd, ik had bij tijd en wijle mijn twijfels, maar zette me daar overheen. Nu lijkt het alsof we te vroeg getrouwd zijn. De verliefdheids fase is over en ik ben soms bang dat ik een grote fout heb gemaakt. Mijn behoefte aan intimiteit die er in het begin zeker was en dat ging ook goed, is nu verdwenen en ik voel zelfs een afkeer van hem op sommige momenten. Ik durf dit niet goed met hem te bespreken omdat me dat te pijnlijk lijkt en een te groot probleem. Dus er staat iets tussen ons in dat niet besproken wordt. Daardoor voel ik me niet meer één met hem, ik heb heel negatieve gedachten waar hij niet van weet. Ik kan niet goed tegen hem op kijken, op verschillende manieren voelt hij niet als groter en sterker dan ik, fysiek maar ook psychologisch en geestelijk. Op andere manieren kunnen we het wel heel goed met elkaar vinden en heb ik niets te klagen. Het komt er op neer dat ik bang ben dat ik getrouwd ben met iemand op wie ik niet val, en dat ik daar nu de verliefdheid over is, ontzettend door in de problemen zit, en het niet durf te delen met hem. Heeft iemand advies? Ik durf het ook niet in mijn omgeving te delen.

Beste Madelief8
Wat vervelend voor jou! Zelf ben ik niet getrouwd dus weet ik niet of ik je goed advies kan geven. Ik heb wel altijd een verlangen gehad om te trouwen en mijn leven te delen met een man van wie ik houd maar dat is er niet van gekomen.
Ik weet niet hoe oud je bent en hoe jouw beeld van het getrouwd zijn er uitzag voor je huwelijk? Mijn fantasieën (want dat waren het toch wel) kwamen niet verder dan gristelijke romans die veel te geïdealiseerd zijn. Mijn vragen hoe je ervoor kunt zorgen dat je niet uitgepraat raakt, hoe je moet 'knuffelen' als je man een slechte hygiëne heeft (slechte adem/zweetvoeten/gele tanden), of scheten laten al dan niet geaccepteerd zijn worden er niet in behandeld. De realiteit van het leven is niet rooskleurig.

Ik vind het fijn om te lezen dat je gevoelens voor hem er in ieder geval waren (!!). Dat lijkt mij sowieso essentieel. Die intimiteit ken je dus. Ik weet niet hoe het met andere getrouwde mannen en vrouwen hier op het forum zit maar het lijkt mij normaal dat je niet je hele huwelijk continue smoorverliefd bent. Periodes van afkeer kunnen misschien zelfs normaal zijn? Je zult maar eens ziek zijn of erge zorgen hebben over iets....dan heb je misschien juist meer behoefte aan alleen zijn om het te 'verwerken'. Hoewel ik dan weer iemand nodig heb om de erge zorgen mee te bepraten. Je gehoord voelen vind ik erg belangrijk.

Durf je iets te vertellen over wat voor soort twijfels je had voor je huwelijk? En waar je nu tegenaan loopt? Misschien zijn je verwachtingen te hoog.

Annemarie van Heijningen-Steenbergen heeft een boekje geschreven met de titel 'Getrouwd zijn is de hemel niet'. Ik heb het zelf eens als luisterboek geluisterd en vind het mooi en praktisch. Ze beschrijft zichzelf ergens als een ijskonijn wanneer ze graag 'gevoelens' zou willen hebben maar die niet altijd heeft. Betekend niet nooit maar wél niet de héle tijd.

[Marnix]

Na een jaar zijn mijn man en ik al getrouwd, ik had bij tijd en wijle mijn twijfels, maar zette me daar overheen. Nu lijkt het alsof we te vroeg getrouwd zijn. De verliefdheids fase is over en ik ben soms bang dat ik een grote fout heb gemaakt. Mijn behoefte aan intimiteit die er in het begin zeker was en dat ging ook goed, is nu verdwenen en ik voel zelfs een afkeer van hem op sommige momenten. Ik durf dit niet goed met hem te bespreken omdat me dat te pijnlijk lijkt en een te groot probleem. Dus er staat iets tussen ons in dat niet besproken wordt. Daardoor voel ik me niet meer één met hem, ik heb heel negatieve gedachten waar hij niet van weet. Ik kan niet goed tegen hem op kijken, op verschillende manieren voelt hij niet als groter en sterker dan ik, fysiek maar ook psychologisch en geestelijk. Op andere manieren kunnen we het wel heel goed met elkaar vinden en heb ik niets te klagen. Het komt er op neer dat ik bang ben dat ik getrouwd ben met iemand op wie ik niet val, en dat ik daar nu de verliefdheid over is, ontzettend door in de problemen zit, en het niet durf te delen met hem. Heeft iemand advies? Ik durf het ook niet in mijn omgeving te delen.

Goed dat je dit hier deelt. Ik ben geen ervaringsdeskundige en denk dat het goed is om dit wel met mensen met ervaring te delen, in je directe omgeving of professionals want er zijn gewoon organisaties, relatietherapeuten enz.

Verder is er al wel het een en ander gezegd, dat het huwelijk niet altijd rozengeur en maneschijn is. Dat je je soms aan de ander kan ergeren enzovoorts. Tegelijkertijd, je zegt dat je soms ook afkeer voelt en dat gaat wel wat verder. Omdat je zegt dat je heel snel bent getrouwd en bij tijd en wijle al twijfels had zou het ook kunnen dat er echt niet zoveel liefde is maar dat is aan jullie om daar achter te komen. Daarvoor moet je ook met elkaar in gesprek, ook al is dat lastig. Maar als je ervoor kiest om niet erover in gesprek te gaan geef je het per definitie al op en dan wordt het ook nooit beter. Het niet bespreken is uiteindelijk veel pijnlijker dat het wel doen. Tegelijkertijd, ik weet niet hoe lang je getrouwd bent maar ik vermoed dat dat ook nog niet heel lang is dus er is vast ook best een hoop verandering mogelijk. Het is logisch dat het verliefde gevoel plaatsmaakt voor andere gevoelens, alleen hoop ik dat die gevoelens wel wat positiever worden. Dat met elkaar praten hoeft niet gelijk heel zwaar "ik voel soms niets meer voor je" te zijn maar als je je aan dingen ergert, je merkt dat de relatie niet meer goed is zou ik dat wel bespreken. Aan een relatie moet je werken, dat gaat niet allemaal vanzelf.

En als laatste, daar heb je zelf voor een deel niets aan maar voor anderen: Neem de tijd voor dit soort dingen. Want eigenlijk ben je veel te snel getrouwd terwijl je zelf ook al twijfels had. Je wil niet weten hoeveel relaties er na 1,5 - 2,5 jaar stranden. Overhaast dat niet, zeker niet als je twijfels hebt of niet een beetje rationeel ernaar kan kijken door alle vlinders. En ik neem aan dat jullie geen kinderen hebben maar denk alsjeblieft nooit dat daarmee dit soort problemen wel over zullen gaan. Als je ook maar een beetje twijfelt of je samen verder wil zou ik dat denk ik maar even zo laten, een overhaaste beslissing nemen is dan denk ik wel even genoeg.

Sterkte en succes ermee, hopelijk komen jullie er samen uit!

[Lalage]

Liefde groeit, verliefdheid is er meestal alleen in het begin. Gelukkig maar, want het kan je nogal afleiden van je dagelijkse bezigheden. Als je dit in het begin wel voelde, dan is die aantrekkingskracht er toch wel geweest. In de loop van de tijd kost het dan wat meer moeite om dat weer op te roepen. Vind je elkaar een knuffel geven ook niet fijn?

Als je zo dicht bij elkaar leeft, dan zijn er natuurlijk weleens ergernissen. Dat is ook heel normaal. Vaak krijgt degene die het dichtste bij je staat het meeste van je te zien, ook de lelijke kanten.

Waarom zou een man altijd de grootste en sterkste moeten zijn?

Is er geen goede vriendin met wie je dit zou durven delen? Of anders een relatietherapeut, al lijkt me die stap ook erg groot.

[Tonny]

Wat een vervelende situatie. Zomaar wat gedachten vanuit mijn kant (vrouw, 17 jaar getrouwd).

- liefde is niet (alleen maar) een gevoel. Het is ook een wilsbesluit om je leven met iemand te delen en daarin de ander gelukkig te maken. Heb je dat besluit genomen in je hoofd, of zit je alleen nog maar met je hart te voelen? De afkeer die je schrijft, is een gevoel. Neem het rationele besluit om te vechten tegen deze gedachten.

- het gras lijkt altijd groener aan de overkant. Social media, romans, films etc... het lijkt alsof relaties allemaal sprankelend zijn. In het echte leven werkt dat niet zo. Mocht jij bij jezelf merken dat je allerlei verwachtingen hebt, is het misschien goed om even te stoppen met allerhande beelden en gewoon in dit leven te zijn.

- maak tijd voor elkaar. Smartshones/ tv kan ervoor zorgen dat je elkaar nauwelijks spreekt. Ga leuke dingen doen. Ik lees niets over kinderen dus die tijd zullen jullie ook hebben samen.

- sex is de eerste periode leuk en spannend genoeg. Maar ook daar kan de sleur toeslaan. Durf je te bespreken wat jouw wensen op dit gebied zijn? Blijf elkaar ontdekken.

- je hoeft niet direct je twijfels met je man te bespreken. Wij hebben weleens een 'huwelijks-evaluatie'. Dan vraag ik hem gewoon eens of hij zijn huwelijk met mij nog wel leuk vindt, of hij dingen anders wilt, of hij nog tevreden is, welke irritaties er zijn en of ie nog een beetje van me houdt.

- doe samen bijbelstudie of sluit aan bij een bijbelkring. Samen de bijbel onderzoeken. Of luister een bijbelstudie via YouTube, bijvoorbeeld over hoe een bijbels huwelijk eruit ziet.

- onthoud: de wereld zal zeggen dat een huwelijk 'geven en nemen' is, de bijbelse lijn is 'geven en ontvangen'.

[madelief8]

Bedankt voor jullie reactie allemaal. Ter aanvulling en reactie: de twijfels eerder gingen over zijn uiterlijk, hij is namelijk niet iemand op wie ik val. Ik vind hem eigenlijk niet aantrekkelijk, van gezicht en postuur, bepaalde momenten van verbinding en positiviteit zie ik wel iets leuks. Ik heb vaak veel last van dingen die ik zie, ook op andere gebieden, en telkens als ik zijn gezicht zie voel ik een storing en ‘nee’ in mijn waarneming, waardoor ik naar mijn idee ook niet liefdevol naar hem kan kijken. Ik kijk dus niet met mijn hart maar met mijn ogen. Soms slaat me de schrik om mijn hart dat ik naar die vroege signalen had moeten luisteren en dat het een vergissing is geweest die twijfels naast me neer te leggen (en dat niemand me na zou doen om met iemand in het huwelijksbootje te stappen op wie je niet fysiek valt, gedachten als: het is toch de bedoeling dat je blij wordt als je je partner ziet). Voor hem heeft dat ook negatieve uitwerking natuurlijk dus de gevolgen zijn voor ons beiden. Ook geestelijk is hij minder sterk dan ik, waardoor ik soms, vooral als we samen met anderen zijn, steeds zijn beperkingen zie en niet met warmte en trots kan denken: dat is mijn man. Zelfs het uitspreken van ‘mijn man’ gaat me niet goed af en ‘ik hou van je’ zeggen ook niet. Ik kan me niet goed aan hem overgeven en dat koppel ik aan zijn fysiek (gezicht, postuur en hij is net kleiner dan ik). Intimiteit is echt een kwestie van ondergaan geworden en hopen dat het zo snel mogelijk over is. Dit soort dingen zijn te lastig om te bespreken zonder zijn hart te breken ben ik bang. Zoals Marnix zei, je hoeft niet de zwaarste dingen te delen, maar het punt is dat de dingen waar het om gaat bij hem ook niet veranderbaar zijn bij hem. Dus blijft over verandering van mijn denken als dat lukt, en focussen op de goede aspecten, die er gelukkig wel zijn, en ook zoals in de laatste reactie, sec doen zoals het huwelijk bedoeld is, geven, helpen, bijstaan, en liefdesdaden doen. Als uit elkaar gaan geen optie is. Het voelt eenzaam dat ik niet eerlijk kan zijn. Maar ik denk dat delen nog erger zal uitpakken.

[Tonny]

Ik herken wel deels wat je zegt. Mijn man is qua uiterlijk ook 'vrij gemiddeld' waar mijn eerdere vriendjes vooral knap en stoer waren. Alleen is mijn man een stuk meer op mij gericht dan mijn eerdere vriendjes. Hij is dienend, liefdevol, verantwoordelijk.

Hij komt regelmatig moeilijk uit zijn woorden. Hij is geen grote prater met wie ik urenlang diepe gesprekken kan voeren. Ik koester de momenten waarin hij wel die woorden heeft. En hoe meer ik ben gaan accepteren dat hij geen lange verhalen heeft, hoe vaker hij toch ineens wat gaat vertellen.

Jij zegt 'ik kijk niet met mijn hart, maar met mijn ogen'. Maar het is je hart die je zegt dat hij niet 'goed genoeg' is. Mogelijk zelfs dat jij beter kan krijgen. Het is vleselijk denken, vanuit je oude mens. Het is een keuze (wilsbesluit) dat je focust op zijn imperfecties in plaats van op zijn goede punten.
Handelen vanuit je geest, je nieuwe wedergeboren mens, laat je niet kijken naar de dingen die niet 'goed genoeg zijn voor jou' maar naar wat je voor hém kunt betekenen.

Bidt of de Heilige Geest je wilt helpen om met andere ogen naar je man te kijken. Je hebt ook God belooft om deze man lief te hebben. En vraag God om kracht/ leiding/ inzicht om de vrouw te zijn die je man nodig heeft. Er is zoveel rust gekomen in mijn huis/ huwelijk toen ik dat ging doen. De liefde zoekt niet naar eigenbelang (1 kor 13).

Sex is de manier bij uitstek waarin een man zijn liefde en toewijding kan tonen, waarin hij met jou kan verbinden. Wij vrouwen zoeken dat toch vaker mentaal, in gesprekken. Toch denk ik dat ook voor vrouwen een goed sex leven enorm veel doet in de verbinding 'tussendoor'.
Ook de sex 'ondergaan' is een keuze die je maakt, je maakt de keuze om er niet echt voor te gaan. Als de sex niet goed is, kan daar hopelijk over gepraat worden (ik heb mijn man in de afgelopen 17 jaar ook zo nu en dan wat aanwijzingen gegeven).

Het is naar dat je nu in deze situatie zit, waarbij je van te voren al je twijfels had. Maar dat verandert niets aan het feit dat hij nu jouw man is. Blijven hangen in wat je anders had gewild, zal je tegenhouden om te groeien in dit huwelijk en alles alleen maar erger maken.

Boven alles bid ik je de kracht van de Heilige Geest toe, laat Hem je inzicht geven. Wandel in de allesopofferende liefde van Jezus.

[Erik1960]

Maar ik denk dat delen nog erger zal uitpakken.

Kan het erger dan nu? Het lijkt me eerder dat je nu met gesloten ogen richting de afgrond loopt. Niet echt wat je wilt, denk ik. Het lijkt alsof je je man beschrijft als een niets-kunner: fysiek kan hij niet veranderen en mentaal kan hij niet veranderen. Daarmee geef je jezelf een alibi om de boel de boel te laten.
In mijn ogen heb je zelf de sleutel in handen. Berust je of ga je voor verbetering. Als je dat laatste wilt, zul je met je billetjes bloot moeten. En vertellen wat je graag anders zou zien. Geen simpele boodschap. Misschien kun je iemand zoeken die je kan helpen die stap te zetten? In de tijd dat ik mijn praktijk nog had, heb ik dit type vragen aan mijn tafel gehad. Echt niet raar om dat te vragen.

[Huisje_op_de_hei]

Bedankt voor jullie reactie allemaal. Ter aanvulling en reactie: de twijfels eerder gingen over zijn uiterlijk, hij is namelijk niet iemand op wie ik val. Ik vind hem eigenlijk niet aantrekkelijk, van gezicht en postuur, bepaalde momenten van verbinding en positiviteit zie ik wel iets leuks. Ik heb vaak veel last van dingen die ik zie, ook op andere gebieden, en telkens als ik zijn gezicht zie voel ik een storing en ‘nee’ in mijn waarneming, waardoor ik naar mijn idee ook niet liefdevol naar hem kan kijken. Ik kijk dus niet met mijn hart maar met mijn ogen. Soms slaat me de schrik om mijn hart dat ik naar die vroege signalen had moeten luisteren en dat het een vergissing is geweest die twijfels naast me neer te leggen (en dat niemand me na zou doen om met iemand in het huwelijksbootje te stappen op wie je niet fysiek valt, gedachten als: het is toch de bedoeling dat je blij wordt als je je partner ziet). Voor hem heeft dat ook negatieve uitwerking natuurlijk dus de gevolgen zijn voor ons beiden. Ook geestelijk is hij minder sterk dan ik, waardoor ik soms, vooral als we samen met anderen zijn, steeds zijn beperkingen zie en niet met warmte en trots kan denken: dat is mijn man. Zelfs het uitspreken van ‘mijn man’ gaat me niet goed af en ‘ik hou van je’ zeggen ook niet. Ik kan me niet goed aan hem overgeven en dat koppel ik aan zijn fysiek (gezicht, postuur en hij is net kleiner dan ik). Intimiteit is echt een kwestie van ondergaan geworden en hopen dat het zo snel mogelijk over is. Dit soort dingen zijn te lastig om te bespreken zonder zijn hart te breken ben ik bang. Zoals Marnix zei, je hoeft niet de zwaarste dingen te delen, maar het punt is dat de dingen waar het om gaat bij hem ook niet veranderbaar zijn bij hem. Dus blijft over verandering van mijn denken als dat lukt, en focussen op de goede aspecten, die er gelukkig wel zijn, en ook zoals in de laatste reactie, sec doen zoals het huwelijk bedoeld is, geven, helpen, bijstaan, en liefdesdaden doen. Als uit elkaar gaan geen optie is. Het voelt eenzaam dat ik niet eerlijk kan zijn. Maar ik denk dat delen nog erger zal uitpakken.

Je verhaal gaat me aan het hart! Ik hoop binnenkort (deze week!) een reactie te geven maar ik ben helaas geen snelle typiste. Dus voor ik iets doms ga zeggen ga ik er eerst over nadenken en bidden (!) en hoop er op terug te komen.
Fijn trouwens dat je (ook al is het anoniem) wat meer informatie durft te geven en er op terugkomt. Veel gesprekken hier op het forum stranden door dat mensen niet doorpraten maar het bij 1 bericht laten. Misschien dat de tegenreacties dan te confronterend zijn ofzo. Of ze zijn ook niet zo snel op het toetsenbord net als ik .

[Jess]

Veel van wat ik lees, herken ik

Sinds 2 jaar kan ik oprecht zeggen tegen mijn man: ik hou van je
Als ik naar hem kijk zie ik een hele knappe kerel

De 28(!) huwelijksjaren daarvoor heb ik geleefd met een 'geheim'. Na dit eindelijk open te hebben gegooid is onze relatie enorm verbeterd
We deden altijd ieder ons ding, hadden plezier, regelmatig (best goede) seks, maakten weinig ruzie, gingen samen op stap en deden alles wat elk gemiddeld, burgerlijk stel doet.

Pas zag ik mijn man en dacht: wat een heerlijke begeerlijke kerel ben je toch. Of hij dat echt is, weet ik niet
Hij is niet het type waar ik voorheen verliefd op werd, ons huwelijk is voor mij toch een soort van vlucht uit het ouderlijk huis geweest waarbij ik verliefd was op het feit dat er eindelijk iemand was die mij de moeite waard vond