Marnix schreef:Je hoeft maar naar Andrew Tate te kijken om te zien dat het denkbeeld waartegen GL/PVDA hier ageert, in bepaalde kringen populair is en dat het wel degelijk speelt.
Bedoel je nou degenen die zich tot de islam hebben bekeerd? Want dat is Andrew Tate: iemand die zich naar eigen zeggen in oktober 2022 bekeerde tot de islam, met een visie op vrouwen die in moslimkringen heel gangbaar is.
Dan vind ik Wilders wel een stuk duidelijker in zijn islamkritiek.

naamloos schreef:Hier het hele artikel waar het zogenaamde "absurde" stukje uit is gehaald:
https://www.wetenschappelijkbureaugroen ... aal-rechts
Het zegt mij wel wat als er zo gereageerd wordt, al ben ik tegelijk niet verbaasd.
Dat maakt het echt niet beter hoor. Het is pseudowetenschappelijke onzin en ik leg hieronder uit waarom ik dat vind.
Mortlach schreef:Bedankt voor de link. Er staat inderdaad heel helder in wat ik met mijn eerdere bericht bedoelde:
"In haar omvangrijke oeuvre levert de feministische denker en schrijver bell hooks (bewust met kleine letters geschreven, omdat ze haar werk belangrijker vindt dan haar identiteit) een vlijmscherpe analyse van wat zij het ‘imperialistisch, wit-supremacistisch, kapitalistisch patriarchaat’ noemt; een systeem – ons systeem – waarin rijkdom, mannelijkheid en witheid de norm stellen, en waarin hiërarchie, uitsluiting en onderdrukking centraal staan. Ze stelt in haar boek The Will to Change: Men, Masculinity, and Love (2004) dat dit systeem niet alleen vrouwen en gemarginaliseerde groepen onder de duim houdt, maar ook diepe schade toebrengt aan de mannen die er ogenschijnlijk van profiteren.
Het patriarchaat, schrijft hooks, onderwerpt mannen namelijk aan een vorm van emotionele afstomping die begint in hun jeugd. Ze leren dat gevoelens zwak maken. Dat kwetsbaarheid iets is om te verbergen. Dat controle en woede wél tellen, want die zijn mannelijk. Wat volgt is een emotionele amputatie: jongens worden afgeleerd om te voelen, om te verbinden, om te helen. Maar onderdrukte pijn verdwijnt niet. De pijn wordt verdrongen, vervormd en naar buiten gekeerd.
Volgens hooks is veel patriarchale mannelijkheid een vorm van projectie: de angst en schaamte niet te voldoen aan de mannelijke norm wordt op anderen geplakt. Mannen die afwijken van de norm – te zacht, te vrouwelijk, te queer – worden uitgelachen, gepest of uitgesloten. En dat, stelt hooks, zegt meer over de dader dan over zijn doelwit. Het is een wanhopige poging om de eigen angst om te falen als man af te wenden op anderen, door juist degenen te straffen die laten zien hoe fragiel mannelijkheid eigenlijk is.
Die fragiele mannelijkheid laat sporen na – in de samenleving, maar ook onder de mannen zelf. Mannen in Europa sterven drie tot vier keer vaker dan vrouwen aan deaths of despair: zelfmoord, drugsoverdosis, alcoholmisbruik. Ze zitten ook veel vaker achter tralies: zo’n 95 procent van de gedetineerden in Europa is man. Dat is geen biologisch lot, maar het gevolg van een systeem dat mannen leert om te gaan met hun problemen door middel van zelfdestructie, agressie en dominantie."
Dit dus.
Zie boven: pseudowetenschappelijke onzin. Dit is "mannelijkheid" proberen te omschrijven als enkel een gevolg van "sociale constructen" en "systemen". Dat is maar heel gedeeltelijk zo en dan ook nog op een heel andere manier dan hier wordt omschreven.
Bovendien wordt mannelijkheid hier per definitie als probleem omschreven, alsof alles wat mannelijk is dus een probleem zou zijn. Net als "witheid" trouwens, maar dat is een andere discussie.
De remedie van Bell Hooks is namelijk dat als mannen nou maar meer als vrouwen zouden zijn (namelijk meer je emoties laten zien, durven falen, dat toegeven enz.) en we dat ook allemaal zo zouden vinden, er veel minder problemen met mannen zouden zijn.
Ja, leuk, maar dat (nl. als vrouwen) zijn mannen dus niet. Dat is niet, in elk geval niet uitsluitend, een gevolg van een systeem (patriarchie) of sociale constructies, maar dat is
per definitie zo. Mannen zijn echt anders dan vrouwen.
Een deel van mannelijke ontsporingen heeft namelijk ook te maken met zaken als testosteron wat mannen in overvloediger mate hebben dan vrouwen: een kwestie van biologie dus. Testosteron heeft
invloed op zaken als agressie (ook seksuele agressie) en de remmingen daarop. Dat mannen dus eerder geneigd zijn om gewelddadig te worden dan vrouwen en eerder ontsporen op seksueel gebied en ook op andere gebieden (bijv. verslavingen), heeft daar mee te maken. Mannen zijn over het algemeen doelgerichter dan vrouwen, aarzelen minder over dingen die ze doen en dus overdenken ze over het algemeen dingen minder voordat ze wat doen. Kortom: ze zijn dus geneigd om roekelozer te zijn. Mannen zijn ook meer geneigd om met dingen/zaken om te gaan dan vrouwen, die zelf beter zijn dan mannen in het omgaan met mensen. Daarom vind je ook meer mannen in bijv. ingenieursfuncties en vrouwen die meer in de sociale beroepen werken. Dat is geen gevolg van sociale constructies, maar van biologie. Er zijn talloze studies die dat aantonen (
deze en
deze bijvoorbeeld) en die weerleggen het idee dat dit allemaal een gevolg is van "het systeem" dat "veranderd moet worden".
Als je dat niet verdisconteert in je analyse, dan ontspoor je al meteen en werpt dat je hele betoog omver als je alleen denkt in termen van maatschappelijke structuren en systemen.
Tot nog toe lijkt het alsof dit een klassiek nature versus nurture verhaal is, waarbij iemand als Brooks helemaal aan de nurture kant zit en ik het alleen over nature wil hebben, maar dat laatste klopt in elk geval niet. Ik wil wel zeggen dat de biologie (de nature) niet verandert en dat betekent ook dat er bij mannen een
andere aanpak moet worden gevolgd om te voorkomen dat ze ontsporen dan bij vrouwen. Een andere vorm van "nurture" dus.
Wat is die andere vorm van "nurture" dan? Om te beginnen hoeven jongens en mannen zich niet te schamen voor het feit dat ze mannelijk zijn. Er is op zich namelijk
helemaal niets mis met het zijn van man. Een man hoeft ook geen vrouw te worden en hoeft dus ook niet per se typisch vrouwelijker gedrag te vertonen. Maar wat wel heel belangrijk is, is dat mannen zich bewust moeten zijn van hun verantwoordelijkheid als man. Zaken als zelfbeheersing, respect en je verantwoordelijk voelen voor anderen, met name voor degenen die zwakker zijn dan jezelf, is iets wat bij uitstek mannelijk is. Een man hoort een hoeder en behoeder te zijn voor zijn naasten. En dus niet zoals Kain (de eerste moordenaar) zei: "ben ik mijn broeders hoeder?", want dat moest hij juist wel zijn.
Een man behoort niet alleen een hoeder te zijn voor zijn naasten, maar in de eerste plaats ook voor zichzelf. Want als je dat voor jezelf niet kan zijn, dan kun je dat zeker ook niet voor een ander zijn. Een man heeft dus ook zelfrespect nodig, hij moet op een goede manier voor zichzelf zorgen en weten dat hijzelf te waardevol is om zich te verliezen in geweld, drank, drugs en andere verslavingen. Hij dient zich verantwoordelijk op te stellen tegenover zijn eigen lichaam en geest. En als verlengde daarvan dient hij zich verantwoordelijk op te stellen jegens anderen en dus ook jegens vrouwen en (als hij die heeft) zijn eigen gezin.
Deze verantwoordelijkheid is geen vijand van zaken als gevoelens en emoties. Want een man zit goed in zijn vel als hij beseft dat hij waardevol is, dat hij iets kan en ook verantwoordelijkheid voor zichzelf en zijn omgeving kan dragen. Dat is iets wat we jongens en opgroeiende mannen moeten leren. Dat leren mogen ze ook met vallen en opstaan doen, daarvoor zijn ze jong en jongens/mannen mogen ook beseffen dat ze mogen falen en daarna weer verder mogen. Maar daarbij hebben ze wel identificatiefiguren (mannen dus) nodig die hen daarin voorgaan. Juist op dat laatste vlak gaat het de afgelopen decennia mis.
Als we het dan toch over sociale structuren gaan hebben, dan is het feit dat er zoveel gebroken gezinnen zijn waarbij de vaders vaak ontbreken (bij een echtscheiding komen kinderen vaak bij de moeder terecht) een heel slecht voorbeeld voor opgroeiende jongens. Vind je het dan gek dat zij vaak geen goede voorbeelden hebben en dus eerder ontsporen dan jongens die wel in een hecht gezin zijn opgegroeid? Maar dat is een taboe wat in de westerse wereld nauwelijks aan de orde wordt gesteld, terwijl dat wel een groot deel van de nood van deze jongens bepaalt.
Laat de woorden van mijn mond en de overdenking van mijn hart welgevallig zijn voor Uw aangezicht, HEERE, mijn rots en mijn Verlosser! (Ps. 19:15)