Spijt van trouwen?

[madelief8]

Na een jaar zijn mijn man en ik al getrouwd, ik had bij tijd en wijle mijn twijfels, maar zette me daar overheen. Nu lijkt het alsof we te vroeg getrouwd zijn. De verliefdheids fase is over en ik ben soms bang dat ik een grote fout heb gemaakt. Mijn behoefte aan intimiteit die er in het begin zeker was en dat ging ook goed, is nu verdwenen en ik voel zelfs een afkeer van hem op sommige momenten. Ik durf dit niet goed met hem te bespreken omdat me dat te pijnlijk lijkt en een te groot probleem. Dus er staat iets tussen ons in dat niet besproken wordt. Daardoor voel ik me niet meer één met hem, ik heb heel negatieve gedachten waar hij niet van weet. Ik kan niet goed tegen hem op kijken, op verschillende manieren voelt hij niet als groter en sterker dan ik, fysiek maar ook psychologisch en geestelijk. Op andere manieren kunnen we het wel heel goed met elkaar vinden en heb ik niets te klagen. Het komt er op neer dat ik bang ben dat ik getrouwd ben met iemand op wie ik niet val, en dat ik daar nu de verliefdheid over is, ontzettend door in de problemen zit, en het niet durf te delen met hem. Heeft iemand advies? Ik durf het ook niet in mijn omgeving te delen.

[benefietdiner]

Na een jaar zijn mijn man en ik al getrouwd, ik had bij tijd en wijle mijn twijfels, maar zette me daar overheen. Nu lijkt het alsof we te vroeg getrouwd zijn. De verliefdheids fase is over en ik ben soms bang dat ik een grote fout heb gemaakt. Mijn behoefte aan intimiteit die er in het begin zeker was en dat ging ook goed, is nu verdwenen en ik voel zelfs een afkeer van hem op sommige momenten. Ik durf dit niet goed met hem te bespreken omdat me dat te pijnlijk lijkt en een te groot probleem. Dus er staat iets tussen ons in dat niet besproken wordt. Daardoor voel ik me niet meer één met hem, ik heb heel negatieve gedachten waar hij niet van weet. Ik kan niet goed tegen hem op kijken, op verschillende manieren voelt hij niet als groter en sterker dan ik, fysiek maar ook psychologisch en geestelijk. Op andere manieren kunnen we het wel heel goed met elkaar vinden en heb ik niets te klagen. Het komt er op neer dat ik bang ben dat ik getrouwd ben met iemand op wie ik niet val, en dat ik daar nu de verliefdheid over is, ontzettend door in de problemen zit, en het niet durf te delen met hem. Heeft iemand advies? Ik durf het ook niet in mijn omgeving te delen.

Mijn advies is: 'toch gaan delen hoor' met iemand die je kunt vertrouwen. Bijvoorbeeld vriendin of ben je kerkelijk aangesloten met ouderling, dominee. Enz.

[Huisje_op_de_hei]

Na een jaar zijn mijn man en ik al getrouwd, ik had bij tijd en wijle mijn twijfels, maar zette me daar overheen. Nu lijkt het alsof we te vroeg getrouwd zijn. De verliefdheids fase is over en ik ben soms bang dat ik een grote fout heb gemaakt. Mijn behoefte aan intimiteit die er in het begin zeker was en dat ging ook goed, is nu verdwenen en ik voel zelfs een afkeer van hem op sommige momenten. Ik durf dit niet goed met hem te bespreken omdat me dat te pijnlijk lijkt en een te groot probleem. Dus er staat iets tussen ons in dat niet besproken wordt. Daardoor voel ik me niet meer één met hem, ik heb heel negatieve gedachten waar hij niet van weet. Ik kan niet goed tegen hem op kijken, op verschillende manieren voelt hij niet als groter en sterker dan ik, fysiek maar ook psychologisch en geestelijk. Op andere manieren kunnen we het wel heel goed met elkaar vinden en heb ik niets te klagen. Het komt er op neer dat ik bang ben dat ik getrouwd ben met iemand op wie ik niet val, en dat ik daar nu de verliefdheid over is, ontzettend door in de problemen zit, en het niet durf te delen met hem. Heeft iemand advies? Ik durf het ook niet in mijn omgeving te delen.

Beste Madelief8
Wat vervelend voor jou! Zelf ben ik niet getrouwd dus weet ik niet of ik je goed advies kan geven. Ik heb wel altijd een verlangen gehad om te trouwen en mijn leven te delen met een man van wie ik houd maar dat is er niet van gekomen.
Ik weet niet hoe oud je bent en hoe jouw beeld van het getrouwd zijn er uitzag voor je huwelijk? Mijn fantasieën (want dat waren het toch wel) kwamen niet verder dan gristelijke romans die veel te geïdealiseerd zijn. Mijn vragen hoe je ervoor kunt zorgen dat je niet uitgepraat raakt, hoe je moet 'knuffelen' als je man een slechte hygiëne heeft (slechte adem/zweetvoeten/gele tanden), of scheten laten al dan niet geaccepteerd zijn worden er niet in behandeld. De realiteit van het leven is niet rooskleurig.

Ik vind het fijn om te lezen dat je gevoelens voor hem er in ieder geval waren (!!). Dat lijkt mij sowieso essentieel. Die intimiteit ken je dus. Ik weet niet hoe het met andere getrouwde mannen en vrouwen hier op het forum zit maar het lijkt mij normaal dat je niet je hele huwelijk continue smoorverliefd bent. Periodes van afkeer kunnen misschien zelfs normaal zijn? Je zult maar eens ziek zijn of erge zorgen hebben over iets....dan heb je misschien juist meer behoefte aan alleen zijn om het te 'verwerken'. Hoewel ik dan weer iemand nodig heb om de erge zorgen mee te bepraten. Je gehoord voelen vind ik erg belangrijk.

Durf je iets te vertellen over wat voor soort twijfels je had voor je huwelijk? En waar je nu tegenaan loopt? Misschien zijn je verwachtingen te hoog.

Annemarie van Heijningen-Steenbergen heeft een boekje geschreven met de titel 'Getrouwd zijn is de hemel niet'. Ik heb het zelf eens als luisterboek geluisterd en vind het mooi en praktisch. Ze beschrijft zichzelf ergens als een ijskonijn wanneer ze graag 'gevoelens' zou willen hebben maar die niet altijd heeft. Betekend niet nooit maar wél niet de héle tijd.

[Marnix]

Na een jaar zijn mijn man en ik al getrouwd, ik had bij tijd en wijle mijn twijfels, maar zette me daar overheen. Nu lijkt het alsof we te vroeg getrouwd zijn. De verliefdheids fase is over en ik ben soms bang dat ik een grote fout heb gemaakt. Mijn behoefte aan intimiteit die er in het begin zeker was en dat ging ook goed, is nu verdwenen en ik voel zelfs een afkeer van hem op sommige momenten. Ik durf dit niet goed met hem te bespreken omdat me dat te pijnlijk lijkt en een te groot probleem. Dus er staat iets tussen ons in dat niet besproken wordt. Daardoor voel ik me niet meer één met hem, ik heb heel negatieve gedachten waar hij niet van weet. Ik kan niet goed tegen hem op kijken, op verschillende manieren voelt hij niet als groter en sterker dan ik, fysiek maar ook psychologisch en geestelijk. Op andere manieren kunnen we het wel heel goed met elkaar vinden en heb ik niets te klagen. Het komt er op neer dat ik bang ben dat ik getrouwd ben met iemand op wie ik niet val, en dat ik daar nu de verliefdheid over is, ontzettend door in de problemen zit, en het niet durf te delen met hem. Heeft iemand advies? Ik durf het ook niet in mijn omgeving te delen.

Goed dat je dit hier deelt. Ik ben geen ervaringsdeskundige en denk dat het goed is om dit wel met mensen met ervaring te delen, in je directe omgeving of professionals want er zijn gewoon organisaties, relatietherapeuten enz.

Verder is er al wel het een en ander gezegd, dat het huwelijk niet altijd rozengeur en maneschijn is. Dat je je soms aan de ander kan ergeren enzovoorts. Tegelijkertijd, je zegt dat je soms ook afkeer voelt en dat gaat wel wat verder. Omdat je zegt dat je heel snel bent getrouwd en bij tijd en wijle al twijfels had zou het ook kunnen dat er echt niet zoveel liefde is maar dat is aan jullie om daar achter te komen. Daarvoor moet je ook met elkaar in gesprek, ook al is dat lastig. Maar als je ervoor kiest om niet erover in gesprek te gaan geef je het per definitie al op en dan wordt het ook nooit beter. Het niet bespreken is uiteindelijk veel pijnlijker dat het wel doen. Tegelijkertijd, ik weet niet hoe lang je getrouwd bent maar ik vermoed dat dat ook nog niet heel lang is dus er is vast ook best een hoop verandering mogelijk. Het is logisch dat het verliefde gevoel plaatsmaakt voor andere gevoelens, alleen hoop ik dat die gevoelens wel wat positiever worden. Dat met elkaar praten hoeft niet gelijk heel zwaar "ik voel soms niets meer voor je" te zijn maar als je je aan dingen ergert, je merkt dat de relatie niet meer goed is zou ik dat wel bespreken. Aan een relatie moet je werken, dat gaat niet allemaal vanzelf.

En als laatste, daar heb je zelf voor een deel niets aan maar voor anderen: Neem de tijd voor dit soort dingen. Want eigenlijk ben je veel te snel getrouwd terwijl je zelf ook al twijfels had. Je wil niet weten hoeveel relaties er na 1,5 - 2,5 jaar stranden. Overhaast dat niet, zeker niet als je twijfels hebt of niet een beetje rationeel ernaar kan kijken door alle vlinders. En ik neem aan dat jullie geen kinderen hebben maar denk alsjeblieft nooit dat daarmee dit soort problemen wel over zullen gaan. Als je ook maar een beetje twijfelt of je samen verder wil zou ik dat denk ik maar even zo laten, een overhaaste beslissing nemen is dan denk ik wel even genoeg.

Sterkte en succes ermee, hopelijk komen jullie er samen uit!