Tonny schreef:Ben me zeker bewust van mijn cultuur. Het heeft best een tijdje geduurd voordat ik een kruisje durfde te dragen, dat was tenslotte hartstikke rooms volgens mijn opvoeding.
Dat ben ik met je eens, ik vind het altijd een gemis in mijn reformatorische kerk dat mijn lijf niet 'mee kan doen'. Met mijn ADHD heb ik ook nogal een beweeglijk lijf, en mijn lijf 'moet' altijd van alles als ik binnenin wat voel.
Op andere plekken vind ik het altijd heel fijn om daar wat vrijer in te zijn. Hoewel ik in mijn eigen kerk (gergem) wel altijd mijn handen ophef met de zegenbede. De dominee zelf doen dan zijn handen tenslotte ook zegenend omhoog dus dan mag ik ook.
Thuis kniel ik inderdaad meestal maar in de kerk zittend of staand, net wat de gewoonte is waar ik ben.
Als het niet voor het beeld zelf is, waarom dan specifiek knielen op de plek voor het beeld? Dan kunnen ze toch op elke willekeurige plek knielen?
Waarom zijn ze naar de kerk gekomen om te bidden, dat hadden ze toch ook thuis kunnen doen. Toch zijn er mensen die naar een kerk gaan en daar dan gaan bidden, omdat het een "Godshuis" is, omdat het er stil is, ze zijn er meer op God gericht en dat zijn goede omstandigheden voor gebed. Een beeld van een heilige, van een gelovige met een voorbeeldfunctie, zien ze als een venster of trefpunt naar God, dus binnen de kerk vinden ze dat een goede plek om zich op God te focussen. En zoals eerder genoemd wordt een heilige ook wel als voorsprak gezien. Met de positie van heiligen tussen jou en God in ben ik het zelf niet zo eens, maar met knielt niet om het beeld te aanbidden of de heilige achter het beeld, wel uit repsect voor God en ook voor gelovigen die ons zijn voorgegaan. Maar knielen voor een mens is op zich niet verboden, dat deden mensen ook voor koningen bijvoorbeeld, als teken van respect of ontzag. Maar dat is wat anders dan afgoderij, dat gaat erom waar je je heil van verwacht.