zonneliefde schreef:Hallo allemaal,
Ik worstel regelmatig met (plotselinge) intense boosheid. Vaak voel ik me door een opmerking geraakt en schiet dan verbaal enorm uit m’n slof en heb ik daar achteraf spijt van. Ik zeg dan ook dingen die ik helemaal niet wil zeggen.
Soms lukt het me om sterker te zijn en om even weg te lopen of adem te halen als ik het voel opkomen, maar lang niet altijd. Het komt vaak in een golf waar ik geen weerstand aan lijk te kunnen bieden.
Ik vind het vooral erg, omdat mijn partner zachter en conflictvermijdender is ingesteld, waardoor hij op zo’n moment niet tegen me is opgewassen en naderhand volledig gestresst en vermoeid is.
Hier voel ik me dan zo schuldig en rot over, maar toch krijg ik die boosheid niet onder controle.
Herkennen jullie dit? Zijn er bijbelse teksten die inzicht geven in dit probleem? Hoe hebben jullie met deze karaktereigenschap stappen gezet?
Hartelijk dank!
Dat is een lastige situatie, maar wel herkenbaar.
Er zijn een aantal zaken waar je naar zou kunnen kijken. Wanneer gebeurt dit precies? Is er een verband met ongesteldheid/overgang. Dit is absoluut niet bedoeld als "het zijn de hormonen!", maar het kan zijn dat dit er wel mee te maken had. Mijn partner had PMDD, de extreme variant van Post Menstrual Syndrome en dat was elke maand een enorme uitdaging voor iedereen.
Je zegt dat je je door een opmerking geraakt voelt; een opmerking van wie? Wat voor soort opmerkingen? Misschien is het een 'trigger' - een term uit de psychologie die tegenwoordig helaas voor alles en nog wat wordt gebruikt, maar die in feite een 'activatie' van bestaand trauma aanduidt. Ik ken je niet, dus ik beweer niets, maar trauma komt veel vaker voor dan we denken en het feit dat je de boosheidsaanvallen als plotseling en als golf beschrijft, zou op trauma kunnen duiden. Daar is tegenwoordig zeer goede therapie voor, genaamd EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) en dat werkt echt heel goed.
Verder is de manier waarop je in je relaties met conflict omgaat heel belangrijk. Daar kun je echt 'regels' voor opstellen die je kunt oefenen. De belangrijkste voor ons zijn "Geen karaktermoord plegen" en "Geen oude koeien uit de sloot halen". Vaak is weglopen om even op adem te komen het beste en weer met elkaar praten als je weer redelijk kunt zijn. Dat lukt niet altijd, en daarom is de nasleep ook heel belangrijk. Oprechte excuses (een stuk gemakkelijker als je je aan de bovenstaande twee regels weet te houden) zonder mitsen en maren zijn cruciaal.
En dan nog zal je partner gestrest en vermoeid zijn, want daar ontkom je niet aan. Daar moet je dus gewoon begrip voor hebben, zonder je in schuldgevoel te verdrinken, want dat is ook niet behulpzaam. In de excuusfase gaat het vrijwel geheel over je partner, over wat die voelt en ervaart. Jouw rol is op dat moment luisteren zonder defensief te worden of je partners ervaring te minimaliseren. Dit is pijnlijk, maar over jouw gevoel en ervaring praten komt daarna wel aan de beurt.
Hopelijk kun je hier iets mee, en ik hoop dat je dit met de huisarts kunt bespreken en dat die je eventueel voor therapie kan doorverwijzen. Trauma kan echt allerlei vormen hebben en is echt niet alleen iets dat vluchtelingen uit een oorlogsgebied hebben. Je kunt getraumatiseerd raken als je een tijd in armoede leeft, bijvoorbeeld; door een ongeluk of bijna-ongeluk; door overmatig strenge ouders; door elke denkbare situatie waarin je machteloos was, in feite.
