Ik ben op het moment erg depressief en bang. Ik ben 41 en heb een diagnose trombose en longembolie. Dit is ontstaan door medicatiegebruik en stress/trauma. Het brengt heel veel doodsangst met zich mee. Ik heb ook pijn op mijn hart. Ik heb intuïtief het gevoel niet lang meer te leven. Nu heb ik veel vragen.
- Ik was heel erg boos op God en op mijn vader. Ik nam een stuk afstand van geloof (niet God) en mijn vader. Op een nare manier. Er is behoorlijk veel gebeurd in mijn hele familie, maar ik was veel te boos en onaardig. Twee weken daarna had ik ineens een longembolie. Dit voelt als een straf van God. Wat moet ik hiervan denken? Ik ben heel bang om dood te gaan en naar de hel te gaan. "Eert uw vader en uw moeder..." en "de straf van de zonde...". Alles wat ik in mijn leven heb fout gedaan, en dat is behoorlijk wat, alle waarschuwingen van God die ik negeerde...het speelt door mijn hoofd. Ik ben bang dat God mij niet meer wil.
- Ik heb moeite met de Westerse geneeskunde. Ik ben heel gevoelig voor medicijnen. Op de een of andere manier word ik er steeds alleen maar zieker van. Ik vraag me af of God wel wil dat ik me Westers laat behandelen. Iemand die ik ken had het over pharmakeia. Maarja...kiezen voor stikken omdat je geen pillen wilt is ook vrij radicaal. En niet erg respectvol naar het leven dat God mij gaf. Maar ergens voelt het voor mij, diep van binnen, ongeveer zo: blijkbaar heb ik een zonde begaan waarvoor ik de dood verdiende, anders zou ik geen longembolie hebben gekregen. Stom misschien. Maar toch voelt het zo.
- Op de een of andere manier, lijk ik juist nu het twijfelen gebracht te worden over mijn geloof. Er kwamen gisteren Jehova's getuigen aan de deur. Hun eerste boodschap leek wel bijna een letterlijke verhoring op een gebed dat ik net gedaan had. Maar toen ik verder met hen sprak, waren er toch wel veel verschillen tussen hun geloof en het christelijk geloof waar ik mee opgevoed ben. Ik vind dat ik te ver mee gegaan ben daarin. Ik werd een moment aan het twijfelen gebracht. En voel me nu schuldig.
- Een vriendin, moslim, kwam langs om me te troosten. Ze is erg lief en zorgzaam. Ze vroeg me op haar schoot te komen liggen, en zei dat ze mensen vaak kon kalmeren. Ze legde een hand op mijn voorhoofd. Ik had er een raar gevoel bij. Achteraf zei ze dat ze uit een familie van profeten kwam, en de gave van handoplegging van God gekregen had. En van generatie op generatie was doorgegeven. Ik werd wel rustiger. Ik weet niet zo goed wat ik hier nu van moet denken. Ook hier voel ik me schuldig. Terwijl ik ook niet wil oordelen over iemand anders geloof (barmhartige Samaritaan...).
Ik weet op het moment helemaal niet hoe ik me staande moet houden. En alles dat mis gaat of niet helemaal binnen de lijntjes past maakt me doodsbang. Iedere aanval van benauwdheid doet me ook denken: ik ga dood, en ik ben bang voor de hel, want de manier waarop ik geleefd en geloofd heb lijkt nergens naar. Ik heb er een puinzooi van gemaakt, mensen pijn gedaan, God pijn gedaan, en nu kan ik het nooit meer goedmaken.
Dus eh...help?