Ik start dit topic naar aanleiding van een andere vraag op dit forum over ouders met een homoseksueel kind.
Want als het niet je kind, maar je partner betreft dan heb je andere maar ook vergelijkbare vragen.
Hoe zouden afwijzende ouders en hun familie omgaan met hun 'homoseksuele kind' als ze zich durven indenken dat dit vraagstuk ook zomaar op zichzelf van toepassing had/zou kunnen zijn?
Wellicht is dit een griezelige en ingewikkelde vraag. En nog steeds taboe. Bedenk dat veel homoseksuelen getrouwd waren (of zijn!) met een hetero partner. Wat levert dit in de werkelijkheid aan overspel, echtscheiding en ellende als resultaat op? Heeft iemand een idee daarover, of hierbij stil gestaan?
Er zijn (honderd)duizenden huwelijken waar de seksuele oriëntatie niet overeenkomt met de personen in dat huwelijk. Nee, dat is geen grapje of overdrijving.
Als men homoseksualiteit en homoseksuele relaties afwijst (dmv. een Nashville verklaring of zo), is het dan daarmee afgedaan? Verdwijnen die homoseksuele mensen daardoor op miraculeuze wijze? Nee natuurlijk niet! Ze gaan vaak trouwen met een hetero partner. Tja, wat een verrassing he???
Maar voor buitenstaanders (cq. 'de kerk') is het dan weg en geen zichtbaar probleem meer...
Nou, dat is bepaald niet het geval, zo'n huwelijk tussen homo en hetero is enorm problematisch. Ach ja, maar nu is het gedeelde smart, want die (vaak onwetende) hetero wordt ook opgezadeld met de problematiek... Hebben buitenstaanders enig besef wat ze iemand daarmee aandoen???
Zijn er Bijbelse teksten dat deze hetero partners ook "een gruwel" zijn en dit dus hun verdiende loon is? Ik heb te doen met de hetero's die indirect slachtoffer worden van het gemis aan erkenning en bijgevolg afwijzing van homoseksuelen. Er is enorm veel verborgen leed. Dit is geen theorie, ik weet waar ik het over heb. Ik heb dat doorleeft in de praktijk van mijn leven.
Mogelijk is de werkelijke gruwel dat men anderen in zo'n situatie brengt en tegelijk de handen wast en zonder schuld wil zijn.
Stel ik daarmee dat homo-hetero relaties gedoemd zijn? Nee zeker niet! Ik ben een hetero man en (gelukkig) getrouwd met een lesbische vrouw. Onze basis ligt in onvoorwaardelijke zelf- en wederzijdse acceptatie.
Mijn vrouw accepteert zichzelf, met al haar onderdelen, inclusief haar seksuele voorkeur. En ik accepteer haar zoals ze is, zonder enige terughoudendheid of afwijzing.
De religieuze interpretatie van homoseksualiteit: zonde en gruwel en wat al niet meer, staat echter volledige haaks op deze (zelf)acceptatie. Een kerk die zoiets verkondigd werpt alleen maar hindernissen op voor huwelijken waar seksualiteit niet op één lijn staat. Want liefde floreert niet door dwang, maar wordt daardoor juist de kop ingedrukt.
De orthodoxe kerkelijke opvattingen zorgen eerder voor falen van homo-hetero relaties, dan dat ze bijdragen aan een huwelijk naar Gods beeld.
Daarmee suggereer ik niet dat homoseksuelen dus een oplossing vinden in een hetero huwelijk, als ze maar "net doen zoals wij"... oid. (Als dat de indruk is, dan mis je de kern wat ik beschrijf).
Het gaat om vrijheid, acceptatie, onbevangenheid en echte intimiteit die ontstaat. DAT is de basis van een liefdesrelatie!
Seksuele oriëntatie kan dan zoiets worden als "Oh ja dat is er ook nog", en wie maalt er om? (wij in ons persoonlijk leven ieder geval niet).
Wel, dit is een complex onderwerp waar ik slechts de randen van heb aangeraakt, maar ik ben benieuwd naar jullie reacties.