In de topic "Sars, Mers en Corona" stelde ik de vraag waarom deze recente en actuele pandemieën zo weinig in verband worden gebracht met de plagen die door christenen worden verwacht in de eindtijd.
Terecht werd geopperd dat dit meer iets zou zijn voor een apart topic. Vandaar deze openingspost.
Wat ik wilde zeggen laat zich heel beknopt samenvatten met wat ik in de topic-titel heb geschreven.
Heel vaak hebben de onheilspellende gebeurtenissen die in eindtijd verhalen altijd als zeer nabij en aanstaand worden gezien, een kenmerk van een fata morgana.
We kennen dit fenomeen uit zeer warme streken, waar zich aan de einder beelden kunnen voordoen, die bij nader inzien, of als men er dichter in de buurt komt, helemaal niet blijken te bestaan. Hoe het natuurwetenschappelijk zit met deze luchtspiegelingen mag een ander uitleggen, maar het gaat mij er om dat dit een treffende gelijkenis vertoont met de voorstellingen die in het kader van de eindtijd worden voorgespiegeld.
Volgens mij is er iets psychologisch aan de hand bij het verschil tussen een verwachting en de werkelijkheid.
Stel dat je eindtijd verhaal vol zit met visioenen van verschrikkelijke plagen. Hongersnood, aardbevingen, ziekten. Deze voorstellingen kunnen verschrikkelijk zijn en om die reden ook veel mensen beïnvloeden. Het kan leiden tot een collectieve angst voor het aanstaande onheil.
Maar als zich dan daadwerkelijk van dit soort situaties voordoen, en hoeveel hongersnoden, aardbevingen en ziektes heeft de mensheid al niet moeten meemaken (soms ook tegelijkertijd), dan blijkt de werkelijkheid vaak heel anders ervaren te worden dan in de tijd dat men er nog vol vrees naar uitkeek.
Het verschil is dat het geen toekomstverwachting meer is, met de bijbehorende fantasie en psychologische gesteldheid, maar een alledaagse praktijk. En dan worden andere dingen gevraagd dan elkaar overtuigen van dreigend gevaar. Dan moeten er opeens heel veel praktische zaken worden geregeld. Hulp halen, hulp brengen, misschien zelfs vluchten of puin ruimen.
Kortom, als je terecht komt in de uitkomst van je voorspelling, lijkt die uitkomst in niets meer op je voorspelling.
Dat is vergelijkbaar met die fata morgana. Hoe dichter je bij die trillende voorspelling in de buurt komt, hoe minder reëel deze is.
Zoiets zou dus ook met Corona aan de hand kunnen zijn. Het lijkt in werkelijkheid op niets van hetgeen we in onze eindtijd voorspellingen hadden voorzien.
Hoe waardevol en voorspellend zijn die verwachtingen eigenlijk? Die vraag zou je toch eigenlijk moeten stellen bij al je toekomstvoorspellingen!
Zijn het geen fata morgana' s?
En als we dan geconfronteerd worden met een reeks van concrete voorspellingen gedurende honderden jaren Bijbel lezen die alle ook weer als sneeuw voor de zon zijn verdwenen, omdat het nooit om de echte eindtijd zaken ging, nooit om de echte "laatste dingen", zouden we dan niet iets kritischer moeten zijn, wanneer zich de volgende eindtijd voorspelling weer aandient?
Je kunt wel zeggen: eens komt het toch uit. Maar ik vraag me af of we er wel zo'n goede kijk op hebben en of we het niet beter kunnen laten rusten.
gravo