Berichtdoor MoesTuin » 07 feb 2021 17:07
De tekst voor de overdenking is uit Johannes 3 vers 8
8 De wind waait waarheen hij wil en u hoort zijn geluid, maar u weet niet waar hij vandaan komt en waar hij heen gaat; zo is het met iedereen die uit de Geest geboren is.
Gemeente van onze Heere Jezus Christus, luisteraars, meelezer op Refoweb in het speciaal
Een overdenking verzorgd door Emeritus predikant P Gerrets
WAT ZIJN DE RICHTLIJNEN ?
In Johannes 3:8 zegt Jezus tegen de rechtzinnige Joodse theoloog Nicodemus:
"De wind waait waarheen hij wil.
Wij horen zijn geluid, maar wij weten niet vanwaar hij komt of waar hij heen gaat, zó is het met een ieder die uit de Geest geboren is".
Een wedergeboren mens is net zo onvoorspelbaar als de wind, de heilige Geest.
Heimwee heb ik naar gemeenten die ik heb mogen dienen in verkondiging in Franstalig België.
De Protestantse Kerk in Wavres/Waver.
Ik mag er voorgaan.
Een Avondmaalsdienst.
De preek gaat over Johannes 7:37-39.
Over de stromen van levend water die uit Christus stromen, waarvan wij mogen drinken om zelf een bron te worden.
Na de preek verzoek ik de ouderling van dienst het Avondmaal in te leiden.
Hij breekt in snikken uit en roept: 'Le Seigneur m'a touché.
Le Seigneur m'a touché'.
De Heer heeft me aangeraakt.
En vele gemeenteleden huilen, belijden hun zonden, ontvangen vreugde.
Maar dit stond niet in de liturgie.
Dan sta je daar als predikant en laat de heilige Geest zijn werk doen.
En daarna: nog nooit zó Avondmaal gevierd als daar.
Of die dienst die mijn medestudent Christian Piette, een Waal en goede vriend, en ik mochten leiden in Flémalle Grande (regio Luik).
Hij preekte, ik deed de liturgie.
Op de kansel werd ik overstroomd door de heilige Geest en nauwelijks kon ik een spontaan gebed in tongen bedwingen.
Een grote kerk, gebouwd aan het begin van de 20e eeuw toen de grote opwekkingen plaats vonden langs de Maas en in de Borinage, de mijnstreek.
Nu zaten er 45 mensen.
Christian preekte.
Ik sloot de dienst af, sprak de zegen uit én....allen bleven zitten.
Ze gingen met ons in gesprek.
Onder tranen vertelden ze ons dat ze al jaren het evangelie niet meer hadden gehoord.
Onze gemeente is kapot gegaan onder liberale predikanten.
We hebben vragen beantwoord en bij de uitgang hielden de mensen onze handen vast en smeekten ons de volgende zondag terug te komen.
Of in de jeugdkampen van de Franstalige Belgische Hervormde Kerken in Lustin, in de Ardennen.
Waar een tent stond waar iedereen die wilde kon bidden.
Waar ik kinderen hoorde bidden voor de bekering van oudere broers en zussen die ook aan dat vakantiekamp deelnamen.
Elke avond waren er jeugddiensten en velen kwamen 's avonds tot geloof.
Ik had een zaal met jongelui tussen 12 en 18 jaar. Voordat we gaan slapen vraag ik of iemand nog een slotgebed bidt.
En dan gaat iedereen bidden, en opnieuw, en opnieuw, en ze beginnen te huilen, zonden te belijden, God aan te roepen voor vergeving, en er komt blijdschap, aanbidding, dankgebeden, een amen.
En dan blijkt dat we van 00.00 - 03.00 uur gebeden hebben.
Ze willen naar buiten en in het licht van de maan geven we elkaar een hand en danken we voor wat God gedaan heeft.
Dit is geen schijnvertoning, dit is écht.
Ik zou méér van deze gebeurtenissen op kunnen noemen.
Waarom heb ik in de Nederlandse traditionele- en Pinksterkerken dit nooit meegemaakt?
Ik heb nooit predikant in Nederland willen worden. Mijn hart lag in België, vooral in Wallonië.
De mogelijkheden waren er.
Ik heb een gesprek gevoerd met de synodevoorzitter van de Franstalige Belgische Hervormde Kerk.
Er was een stageplaats, een pastorie, een gemeente. Ik mocht 2 jaar door studeren aan de Vrije Universiteit in Brussel.
Maar de heilige Geest leidde me, onder hevig protest mijnerzijds, naar Nederland.
En ik kwam terecht binnen de Pinkstergemeenten.
En in Nederland zijn we over het algemeen bang voor die heilige Geest.
Onze reformatorische- en evangelische kerken zijn wel doortimmerde huizen.
Ja, zelfs in Pinksterkerken zijn wetten en regels.
Ik heb er 36 jaar lang deel van uit mogen maken.
Als kritische predikant die dwaalleer bestreed.
Ik ben in de eerste plaats een leerling van Jezus en wijlen ds. Gerrit Toornvliet, de gepassioneerde radiopredikant van radio Bloemendaal en van dr. H.F. Kohlbrugge.
Mijn stelling is en blijft: Het christenleven is een avontuur.
Onvoorspelbaar.
Maar onze doctrines, dogma's, belijdenisgeschriften hebben alles onwrikbaar vastgelegd in woorden.
In de zogenaamde vrije kerken ook.
Stel je voor dat er iets ongeplands gebeurt?
Iemand wordt onwel in de kerk.
De predikant blijft op de kansel.
De koster geassisteerd door enkele gemeenteleden voeren die persoon af, je hoort naderende sirenes en de bewuste persoon wordt naar het ziekenhuis gebracht.
Waarom komt de predikant niet van de preekstoel af en bidt hij met die broeder of zuster, terwijl ondertussen 112 wordt gebeld?
In sommige kerken staan tot mijn vreugde na de kerkdienst een broeder en een zuster bij het doopvont waar u voorbede kunt vragen.
Waarom zijn er nog zoveel predikanten en gemeenten die nooit met chronisch zieke patiënten thuis het Avondmaal vieren?
Voor mij een raadsel.
Waarom mogen gemeenteleden niet vrij en hardop bidden?
Waarom mogen gemeenteleden geen getuigenis geven van dat wat zij persoonlijk met God ervaren hebben?
Soms zou ik dolgraag een kerkraam willen openzetten: 'Kom vogel Gods daal op ons neer'. Waarom geestelijk gesproken ramen en deuren op slot houden?
Alsof de heilige Geest een ordeverstoorder is.
Wij zijn zo ontzettend voorspelbaar.
Alles tot in de puntjes voorbereid.
Maar nooit op het onverwachte.
Ik verlang nog niet naar Huis.
Maar wel naar een gemeente die hongert naar Brood, die dorst naar het Levende Water.
Naar een gemeente die vrijelijk de tranen laat lopen onder het beslag van Gods Geest en Woord.
Naar verootmoediging, ook van geestelijke leiders. Naar daadwerkelijke kanselruil met predikanten uit andere denominaties die op hetzelfde fundament staan.
Naar Avondmaalsvieringen mét andere gemeenten samen.
Kijk: Een opwekking kun je niet faken.
Maar we kunnen ons hart wel afsluiten en de heilige Geest wel doven.
Natuurlijk verwacht ik dat de gemeente bidt voor de predikant.
En natuurlijk reken ik erop dat hij of zij zich biddend voorbereidt.
Maar gemeente-zijn zijn we met z'n allen.
En ik pleit voor ruimte in de eredienst voor wat Gods Geest aan gemeenteleden geeft om te delen met de gemeente.
Ja, smartelijk verlang ik naar de werking van Gods Geest in alle ambtsdragers, predikanten, kerkmusici en gemeenteleden.
Want Gods huis moet vol worden.
Met mensen van buiten.
Er is aan Gods passie niets veranderd.
Wij zijn erg veranderd.
Gewend aan onze zonden.
Gewend aan onze verslavingen.
Gewend aan de wereld.
Gewend aan de bijbel.
Gewend aan de genade.
Gewend aan de gang van zaken in de kerk.
Immers alles went.
Het allerergste wat een mens, een gelovige kan overkomen is:
....dat hij/zij zich nergens meer over verwondert!
Die liefde van God, dat offer van Jezus, zijn opstanding, die uitstorting van de Geest, Gods genade.....dat blijft toch een eeuwig wonder?
Voor mij al 48 jaar lang.
En de passie om Gods liefde te delen met mensen in woord en daad als predikant al 44 jaar. Met ongelovigen, oorspronkelijke Nederlanders en hen met een migratieverleden, met zieken, met gehandicapten, met doven en blinden, met homo's en hetero's, met wie dan ook.
Ik wil net als Christus een vleesgeworden Woord van God zijn. Eenvoudig.
Helder.
Mens onder mensen.
Tot aan het einde toe.
En mijn ervaring is: een handoplegging, een kus, een omhelzing, een hand vastpakken heeft vaak 1000 x méér invloed dan preken
Een Hervormde predikant volgde via de radio de Pinksterconferentie van de Stichting Opwekking in Biddinghuizen.
In totaal woonden 65.000 mensen de bijeenkomsten bij.
Via de radio miste de predikant:
- de nadruk op de zondigheid van de mens;
- de oproep tot bekering, want in de preken werd ervan uitgegaan dat iedereen bekeerd was;
- er was geen heilige eerbied voor God;
- de liederen waren te vrolijk en opgewekt en de muziekbegeleiding was te hedendaags;
- de trits: ellende - verlossing - dankbaarheid werd gemist.
Conclusie: koester het goud van de Schriftuurlijke verkondiging gegrond op de belijdenisgeschriften en laat het klatergoud van de Pinksterconferentie.
Nee, de dominee was niet helemaal negatief.
Het is veelkleurig en er valt te leren van anderen ook al ben je het niet met ze eens.
Wat is er toch gebeurd met de heilige Geest?
In het boek Handelingen ervaar je volop beweging, stroming, golven, interventies van de heilige Geest, die Geest opent harten, geeft radicale levensveranderingen, geeft leiding aan Gods geroepenen, een engel leidt Petrus uit de gevangeniscel, de Geest veroorzaakt aardbevingen, verleent buitengewone vrijmoedigheid, er gebeuren wonderen van genezing en bevrijding. Diaken Filippus wordt weggeroepen uit een opwekking die gaande was in Samaria om naar een verlaten weg te gaan rond het middaguur.
Dan is de logica toch zoek?
Is die ene minister van financiën van Ethiopië dan belangrijker dan wat er in Samaria gebeurde?
Hoe verliepen de bijeenkomsten van de vroeg-christelijke gemeenten? Hoe waren de massabijeenkomsten bij Jezus?
En hoe reageren wij heden ten dage op de stem van God? Als Hij roept? Mag de heilige Geest in onze kerkdiensten wel interveniëren?
Wie heeft de in onze traditionele kerken gebruikelijke liturgie bedacht?
Waarom zijn we er zó zeker van dat 'de gereformeerde leer' de ware leer is?
En wat is eigenlijk 'gereformeerd'?
Het gereformeerde van de OGGiN, de GGiN, de GG, de GKv, de NGK, de CGK,
de HHK, de PKN?
Bedoelen we met de Reformatie die van Luther, van Calvijn, van Zwingli?
Wie zijn de wettige nazaten van de Reformatoren?
Is de RKK een dwalende kerk, de Lutherse-, de Doopsgezinde-, de Oud-Katholieke-, de Baptisten-, de Pinksterkerken?
Soms heb ik de indruk dat we de heilige Geest hebben ingeblikt, of gevangen gezet in een kooi.
En staat op dat blik ons eigen merk?
Er is verstarring, verstening. We zijn vastgeroest.
In mijn jeugd hoorde ik zo vaak: 'U zit op mijn plaats'. Er werd naar het psalmbord gekeken: 'Gelukkig alleen maar psalmen' of 'Vandaag worden er wel heel veel gezangen gezongen'. 'Er wordt te snel gezongen' en dat was synoniem voor oneerbiedig.
Wie bepaalt de gang van zaken in de gemeente? Is het nog altijd de gemeente van Jezus Christus? Bepaalt Hij ons geloofsleven, ons samenkomen, onze kleding, onze liturgie, ons gebed?
Of de synode, de kerkenraad?
Nee, wij weten ons geen raad met de Pinkstergeest.
Écht het geloofsleven van velen is doodsaai, uitermate voorspelbaar.
Onze kerkdiensten ook, altijd hetzelfde lied.
Wij zijn doodsbang voor de heilige Geest.
Jezus vertelde 's nachts aan
Nicodemus: 'De wind zelf zie je niet.
Onzichtbaar. Toch is die windstroming ergens ontstaan en hij gaat ergens naar toe. Waar? Dat weten we niet. Maar wáár die wind waait gebeurt iets.
Onvoorspelbaar. Toch voelbaar, waarneembaar, je ziet beweging, de wind is hoorbaar, kan ons omverblazen'.
En zei Jezus: "Zó is het ook met een man of vrouw die de heilige Geest van boven ontvangen heeft" (Johannes 3:8).
Een wedergeboren christen is even onvoorspelbaar als de wind van de Geest.
Ik zeg wat Hij zegt. Ik doe wat Hij zegt me te doen. Ik ga waar Hij zendt.
Jezus deed de dingen net wat anders.
Het christenleven kan onmogelijk saai zijn, het is avontuurlijk. Elke dag kan anders zijn dan gisteren. Een kerkdienst kan verrassend zijn. Je voelt aan: er is iemand die zijn of haar leven aan Christus wil geven. Iemand heeft iets te vertellen wat hij of zij met de Here heeft meegemaakt.
Of je ervaart bewogenheid met een zieke waarmee je voorbede doet.
Wie geeft de richtlijnen: de Héér van de kerk.
Alles ligt niet vastgegoten, is niet vastgemetseld.
"O God, vergeef ons dat wij U ketenen.
O heilige Geest, vergeef ons dat wij U gekooid hebben. Dat deuren en ramen van onze kerken potdicht zitten.
Wij hebben U voorgeschreven hoe U werkt.
Het moét anders.
Dat Uw Geest in mij woont, moet te merken zijn door mijn omgeving.
En neem de leiding over Uw kerk".
Is in Biddinghuizen Christus verkondigd?
Heeft Gods Geest mensen overtuigd van zonde, oordeel en gerechtigheid?
Ervoeren mensen Gods heiligheid?
Bracht God Zijn kinderen uit allerlei verschillende kerken bij elkaar?
Ja! Dat is het getuigenis wat ik heb gehoord.
God heeft méér schapen, die niet van onze gereformeerde stal zijn........en het zal worden één kudde met één Herder.
Ik probeer me voor te stellen hoe het in zijn werk gaat: God roept!
Abram, laat alles achter!
Jouw land, jouw familie én Ik breng je in een onbekend land.
Die spreekt is hem volledig onbekend.
Is het niet absurd de onbekende stem van een onbekende god te volgen?
Van Ur naar Haran en van Haran naar Kanaän.
Alles achterlaten.
Tóch neemt hij zijn neef Lot mee.
Lot, die zoveel problemen veroorzaakt.
Destijds: je tent opbreken en gáán.
Maar anno 2017.
Ónze tentpinnen zijn diep, zéér diep in de grond geslagen.
In beton gegoten.
Destijds was de mens mobiel.
Er bestonden nog pelgrims.
Anno 2017 hebben we een mobiel.
En pelgrims zijn we niet meer.
Santiago de Compostella.
'De camino maken'.
Eigenlijk te voet gaan door België, Frankrijk, de Pyreneeën, Spanje.
Overnachten in herbergen.
Tegenwoordig: elk jaar een gedeelte fietsen. Er drie jaar over doen om het doel te bereiken,
Of: bepaalde trajecten met de trein afleggen.
De Bijbel zegt: "Wij hebben hier (in Delft, Den Haag, in Steenwijk, op Urk) géén blijvende stad".
Zelfs in Kanaän heeft Abram zich nooit gevestigd.
"Hij zocht naar een stad waarvan de bouwer, de ontwerper, de fundamenten door God gelegd waren".
Elke wedergeboren christen of christin is, of hij of zij dat beseft of wilt, een nomade, pelgrim, reiziger, onderweg.
Is daarvan iets te merken in ons dagelijks leven?
Stel je voor dat de heilige Geest jou roept, kun je dan zeggen: 'Hier ben ik!'
Of zitten we vastgeroest?
In beton gegoten?
In mijn leven speelt Johannes 3:8 een enorme rol.
"De wind waait waarheen hij wil.
Wij horen zijn geluid. Wij weten niet vanwaar hij komt en waar hij heengaat.
Zó is het ook met een mens die uit de heilige Geest geboren is".
Een gelovige christen.
Waait niet met alle winden mee.
Waait met de heilige Geest mee.
Zó kom je op ongedachte en onverwachte plaatsen. Je ontmoet onbekende mensen.
Het leven als christen, als christin is avontuurlijk, eigenlijk onvoorspelbaar.
Dan dúrf je pas echt vragen:
"Here, wat wilt U, dat ik doen zal".
Die vertrouwenwekkende stem.
Al sprekend verwekt hij geloof.
Is er inspraak mogelijk in jouw en door jou volgeplande agenda?
Heeft God nog iets te zeggen?
Amen
want wij hebben hier geen blijvende stad
maar zoeken de toekomende
De Heere Jezus zegt;
"Wie in Mij gelooft zal Hét Eeuwige Leven ontvangen"