Herbster schreef:Ik ben als refo opgegroeid, maar heb hier afscheid van genomen. De hel lijkt mij overduidelijk een verzinsel om de boodschap meer kracht bij te zetten. Als je kinderen hebt, en je houdt van ze, zou je dan ooit je eigen kind eeuwig, dus oneindig laten lijden? Nooit uiteraard, tenminste niet als je niet een totaal verknipte ouder bent. Wat je kind ook heeft gedaan, uiteindelijk sta je toch weer voor hem/haar klaar. Wanneer Jezus ons dus leert om God aan te spreken als 'onze Vader' is dat niet te rijmen met een Vader die zijn kinderen dreigt met eeuwige, dus oneindige pijn. Ik heb medelijden met de refokinderen die dit nog elke zondag moeten horen, en het lijkt mij eigenlijk ook mentale kindermishandeling.
Daarnaast heb ik het idee dat veel refo's zelf ook niet ECHT in de hel geloven. Anders zouden er veel meer van hen krankzinnig worden van angst.
Mensen zijn goed in het bedenken en creeëren van een hel voor elkaar. Zie wat er in Oekraine en Jemen gebeurt.. De hel lijkt mij dus ook een typisch menselijke projectie.
Herb
Ik vind dit wel interessant om verder over door te praten. Volgens mij zijn twee dingen wel relevant. Allereerst wat de hel precies is. Want als we willen nadenken over de vraag of de hel wel of niet bestaat is het wel heel relevant om te bedenken wat de hel dan precies is, hoe die eruit ziet. Mijn kinderlijke beeld, ook al ben ik niet reformatorisch, ook niet zo opgegroeid is een beetje het klassieke denkbeeld van een groot brandend vuur of een plek waar alles brandt, waar je in wordt gegooid en dan heb je eeuwig pijn want alles brandt en is heet. Dat is natuurlijk een vrij heftig beeld waarbij de vraag is of dat ook zo letterlijk is. Ik denk dat een deel van het niet geloven in de hel het gevolg is van het absurde van het beeld wat snel wordt geschetst.
Wat ik je kan aanraden is om het boekje "De Grote Scheiding" van C.S. Lewis eens te lezen (en eventueel Onversneden Christendom ook) Wat je daar leest is iets anders, niet minder "hels" maar wel begrijpelijker. De hel als de plek waar God niet is en dus de mens, het ego centraal staat. Het heeft mij wel geholpen om het beeld te veranderen, zonder direct het idee van een hel los te laten. Want als je dat doet, wat doe je dan met de Bijbel waar het wel gaat over het verschil tussen leven met Hem en zonder Hem, kind van Hem zijn of niet, God dienen of mammon, de verlossing door Jezus Christus.
Het tweede is: Zou God het zijn kinderen aandoen? Dat denk ik niet. Maar wie zijn Gods kinderen? Is iedereen dat? Of zijn we Gods kinderen door Jezus Christus? En in hoeverre laat God de mens een keuze? Als je kijkt naar de verloren zoon bijvoorbeeld: De vader geeft hem een deel van de erfenis en hij gaat weg. Op dat moment is hij niet bij zijn vader, ook al wil die vader dat wel. Wat zou als hij niet terug was gegaan? Dan was hij altijd weggebleven. De genade is dat hij naar huis gaat en zijn vader hem al staat op te wachten, maar hoeveel zonen zijn ooit weggelopen en niet meer teruggekeerd? En is dat uiteindelijk niet de hel, de plek waar God niet is? Je ziet bij de verloren zoon tot welke ellende het allemaal leidt. Klopt het beeld dan wel van een Vader die er bewust voor kiest zijn kinderen eeuwig te laten leiden? Want is God wel hun Vader. En kiest Hij het leiden of kiezen de mensen het? Is de hel een plek waar Hij mensen naartoe stuurt of waar ze zelf naartoe willen omdat ze niet willen dat er een God is?
Een citaat van Lewis om eens flink op te kauwen:
“There are only two kinds of people in the end: those who say to God, "Thy will be done," and those to whom God says, in the end, "Thy will be done." All that are in Hell, choose it. Without that self-choice there could be no Hell. No soul that seriously and constantly desires joy will ever miss it. Those who seek find. Those who knock it is opened.”