Sterker nog ik krijg er meestal jeuk van . Maar ik wil wel graag weten wat er mee bedoeld wordt, welke gedachte erachter zit.
weet u, ik vind dat eigenlijk helemaal niet erg als u daar de kriebels van krijgt. Taele Kanaäns valt voor mij ook wel een beetje onder jargon, wat ik bijna onder geheimtaal zou willen rekenen. Niet zo positief dus.
Maar met jargon verhef je jezelf wel boven de domme massa, net als overal, en altijd.
En ik vraag mij dan af, wil de Heere dat wel zo graag?
Alle beroepsgroepen bedienen zich m.i. wel van jargon, en zwaere kerken onderscheiden zich daar ook graag mee.
Heel veel christelijk jargon komt nog uit archaïsch woordgebruik, oude niet meer in gebruik zijnde bewoordingen en zinsbouw, zoals we dat ook nog veel in onze statenvertaling tegen komen.
levensgenade is nog geen stervensgenade.
ik geef hier mijn eigen ervaring weer, dus niet onverdeeld positief en sta open voor andere lezingen.
De christelijke kerk leert dat het eeuwig heil in Christus is te vinden en dat wie in Hem gelooft, zalig wordt.
Dat klinkt voor veel rechts gereformeerden bijvoorbeeld, vaak veel te lichtzinnig, te gemakkelijk.
Eer zij zich behouden weten, 'bekeerd' zijn, moet er volgens bepaalde kringen wel verschrikkelijk veel met een mens gebeurd zijn. Zolang zij daar geen duidelijke ervaring over kunnen vertellen, (bevinding hebben), moeten zij het in het dagelijkse leven net als alle gewone onbekeerde mensen, hebben van wat we algemene genade noemen. Dat kan je ook levensgenade noemen, omdat het leven van die mensen doorgaans toch wel in een zekere rust voortkabbelt.
Nadert nu de dood en het eeuwige oordeel dan krijgt men het vaak (m.i. al of niet terecht) best benauwd en wendt men zich hevig tot de God Die zalig maakt. Die geeft dan op onze overgave (we kunnen niet anders meer), een geestelijke rust, wat we stervensgenade noemen. ik nam dat m.i. waar bij mensen met wat we noemen een nauw (m.i. benauwd) leven en dat eindigt dan tot Gods eer in een wat we noemen ruim sterven in genade.