Inmiddels is het leven zo veranderd, en dat zal overal ervaren worden. Hier is de verandering vooral het allergisch worden voor het c-woord, niet naar werk en winkel mogen ivm verkoudheid, kinders al enkele weken thuis les moeten geven en dan de 'gewone' dingen nog die mijn dagen tegenwoordig vullen. Maar goed, als het niet erger is..
reactie gaat dus over 6 - 7 maart, pag. 1:
naamloos schreef:Ja natuurlijk serieus. Alleen als je verkeerd bezig bent moet je je bekeren, logisch lijkt mij. En dat zul je toch echt zelf moeten doen hoor, en hopelijk hoeft dat niet elke dag. Lees Lukas 3 er maar eens op na als je een Bijbels voorbeeld wilt.
Bekeer jij jezelf? Het enige wat ik vanuit mezelf doe is afdwalen.. maar Hij redt mij, keer op keer!
Het is waar; wie echt bekeerd wordt, verliest dat nooit meer. Omdat het bij God vast ligt. Maar geloof is niet iets wat je 1 keer krijgt en vervolgens altijd hebt, maar van dagelijks krijgen en beoefenen. Elke dag bidden we weer: vergeef ons onze schulden. In Lucas 22 zegt de Heere tegen Petrus (hij wás bekeerd): 'En gij, wanneer gij eens zult bekeerd zijn, versterk uw broeders'. Hij moest opnieuw bekeerd worden. En Jeremia bad in zijn laatste hoofdstuk van klaagliederen: 'HEERE, bekeer ons tot U, zo zullen wij bekeerd zijn; vernieuw onze dagen als van ouds..'
Oke, ontopic maar weer:
Nou ja, zonder corona heb ik ook wel door dat we op deze aarde het eeuwige leven niet hebben hoor.
Ik heb ook niet zoveel met 'het gaat niet om ons' want het gaat wel zeker óók om ons.
En verder lijkt het me uitermate belangrijk hoe we onze tijd doorbrengen, zeker ook op met het oog op het hier en nu. Heel Bijbels hoor.
Gewoon omzien naar je medemens uit compassie/empathie, en niet om puntjes te scoren voor het hiernamaals.
Het is inderdaad onze dure plicht om naar onze medemens om te zien, vooral in deze tijd. Wat een lijden, wat een levens! Hulp waar mogelijk, maar ook ons gebed is hard nodig! Maar om 'puntjes te scoren voor het hiernamaals?' Dan heb je duidelijk de boodschap van 'genade alleen' niet goed begrepen.
Overigens was mijn opmerking niet daarop gericht, ik doelde erop dat het leven niet om ons gaat, in de zin van dat we niet alleen voor ons eigen genoegen hier leven. We hebben het leven gekregen van God om te leven tot Zijn eer. En in die zin hebben we dat doel gemist. Een ieder is van nature toch vooral gericht op het hier en nu. Dat zie je nu ook, er is paniek alom wanneer ons leven in gevaar komt. En het ís ook beangstigend, die onzekerheid. Raakt het onze ouders, kinderen, mijn man, mezelf.. en dan?
Maar dan kom ik toch weer terug op mijn eerste post: '(...)is een roepstem van God. Dat we het eeuwige leven niet hebben, maar we elke dag in genadetijd leven en die moeten gebruiken nu het nog kan. Want als je sterft als kind van God, of dat nu op je 20ste, je 55ste of je 90ste is, door een ongeluk, hartaanval of virus... maakt dat geen verschil. Dan hoef je niet bang te zijn, want sterven is dan erven. Het eeuwig mogen leven bij God. En dáár draait het hele leven om. Niet om ons, niet om maar zoveel mogelijk uit het leven te halen. Voorbereidingstijd. Hoe is het met mij als ik God moet ontmoeten?' (…)
Wanneer we gelovig ons leven in Zijn hand mogen leggen, erop vertrouwen mogen dat Hij weet wat goed voor ons is, geeft dat toch een rust in deze onrustige tijd. Als je onderstaand lied van harte mee kunt zingen en persoonlijk Zijn nabijheid mag ervaren, ben je echt gelukkig en dat kan niets of niemand weer afnemen, ook de dood niet:
Blijf bij mij Heer, als 't zonlicht niet meer straalt.
Blijf met mij, Heer, als straks de avond daalt (...)
ach, nimmer geeft ons d'aarde blijvend vreugd.
Alles snelt henen, glorie gaat voorbij; (...)
Als in de doodsvallei ik eens zal staan,
en 'k zie de poorten voor mij opengaan
en Gij mij d'ogen sluit, dan juich ik blij,
in leven en in dood waart Gij met mij.