Dorpeling schreef:Bekeer jij jezelf?
Ja natuurlijk, wie zou dat anders voor me moeten doen? Speciaal voor hen die overal een Bijbeltekst bij nodig hebben heb ik Lukas 3 als voorbeeld aangehaald. Johannes, die de doop der bekering tot vergeving van zonden preekte, noemt een aantal concrete relevante dingen zoals dat ze zich moeten bekeren van oplichterij en afpersing.
Heel appart als ze zouden zeggen ''dat kan ik niet want ik moet bekeerd
worden'' en dat moet God doen.
Dikke flauwe kul want dat we kunnen wél. Bekeren is een opdracht! De Bijbel staat er vol mee.
Dorpeling schreef:Het enige wat ik vanuit mezelf doe is afdwalen..
Bekeren is omkeren van bedriegen naar eerlijk zijn, van afpersen naar meededeelzaam zijn, van overspel naar trouw zijn enz. enz.
Iedereen struikelt, en dan moet je belijden, opstaan en weer verdergaan. (staat ook in de Bijbel hoor Jakobus en Johannes)
Struikelend achter Jezus aan is wat anders dan doelbewust een zondige weg kiezen of zover afdwalen dat Jezus uit beeld is.
Dán moet je je (weer) omkeren/bekeren, en anders geldt opstaan en verdergaan.
Dorpeling schreef:Het is waar; wie echt bekeerd wordt, verliest dat nooit meer.
Jawel hoor. Iemand kan nadat hij zich bekeerd heeft (niet bekeerd worden) opnieuw een verkeerde weg inslaan.
Zoiemand moet zich daar dan weer van bekeren, zich omkeren en de goede weg weer gaan.
Dorpeling schreef:Het is waar; wie echt bekeerd wordt, verliest dat nooit meer. Omdat het bij God vast ligt. Maar geloof is niet iets wat je 1 keer krijgt en vervolgens altijd hebt, maar van dagelijks krijgen en beoefenen.
Bekeren en geloven zijn twee verschillende dingen al hebben ze wel met elkaar te maken.
Bekeren = terugkeren, omkeren, terug gaan/komen, de rug toekeren, afwenden..
Geloof heeft ook met overtuiging en vertrouwen te maken, en ik hoef niet elke dag overtuigt te worden van iets waar ik al van overtuigt ben.
Dorpeling schreef:In Lucas 22 zegt de Heere tegen Petrus (hij wás bekeerd): 'En gij, wanneer gij eens zult bekeerd zijn, versterk uw broeders'. Hij moest opnieuw bekeerd worden.
Nou, Petrus was nog
niet bekeerd van zijn eigendunk. Hij had woorden met de rest van de discipelen over wie de belangrijkste was.
En Petrus dacht van zichzelf dat hij voor Jezus de gevangenis en zelfs de dood in zou gaan. Hij moest nog leren om een toontje lager te zingen.
Dorpeling schreef:En Jeremia bad in zijn laatste hoofdstuk van klaagliederen: 'HEERE, bekeer ons tot U, zo zullen wij bekeerd zijn; vernieuw onze dagen als van ouds..'
Dat is een gebed over de terugkeer/wederkeer vanuit de ballingschap naar het eigen land, dat het hen weer zou vergaan als voorheen (lees het voorgaande en gebruik geen teksten voor een theologisch bevindelijk systeem, daar gaat het totaal niet over).
Ze mochten natuurlijk niet op eigen houtje wederkeren, er was toestemming nodig van Kores.
Dorpeling schreef:Het is inderdaad onze dure plicht om naar onze medemens om te zien, vooral in deze tijd.
Nog mooier zou het zijn als het een liefdedienst naar de medemens is ipv plicht.
Dorpeling schreef:Wat een lijden, wat een levens! Hulp waar mogelijk, maar ook ons gebed is hard nodig! Maar om 'puntjes te scoren voor het hiernamaals?' Dan heb je duidelijk de boodschap van 'genade alleen' niet goed begrepen.
In verband met 'genade' heb ik het helemaal niet over 'puntjes scoren voor het hiernamaals' gehad (overigens worden goede werken wel beloond in het hiernamaals volgens de Bijbel). Ik zei juist dat het
niet om puntjes scoren ging.
Mijn punt was dat ik de dingen die ik nu doe niet doe met het oog op het hiernamaals.
Ik doe dingen die ik wil, omdat ik er in geloof, omdat ze nuttig zijn voor het hier en nu ...
Dorpeling schreef:Overigens was mijn opmerking niet daarop gericht, ik doelde erop dat het leven niet om ons gaat, in de zin van dat we niet alleen voor ons eigen genoegen hier leven. We hebben het leven gekregen van God om te leven tot Zijn eer. En in die zin hebben we dat doel gemist. Een ieder is van nature toch vooral gericht op het hier en nu. Dat zie je nu ook, er is paniek alom wanneer ons leven in gevaar komt. En het ís ook beangstigend, die onzekerheid. Raakt het onze ouders, kinderen, mijn man, mezelf.. en dan?
Maar dan kom ik toch weer terug op mijn eerste post: '(...)is een roepstem van God. Dat we het eeuwige leven niet hebben, maar we elke dag in genadetijd leven en die moeten gebruiken nu het nog kan. Want als je sterft als kind van God, of dat nu op je 20ste, je 55ste of je 90ste is, door een ongeluk, hartaanval of virus... maakt dat geen verschil. Dan hoef je niet bang te zijn, want sterven is dan erven. Het eeuwig mogen leven bij God. En dáár draait het hele leven om. Niet om ons, niet om maar zoveel mogelijk uit het leven te halen. Voorbereidingstijd. Hoe is het met mij als ik God moet ontmoeten?' (…)
Als het niet ons/jou gaat maakt het ook niet uit hoe het met ons/jou is als we God gaan ontmoeten.
God dienen doe je door met compassie/empathie, in woord en daad, om te zien naar je medemens. Jakobus 1.
En alles wat we doen voor de 'minste' beschouwd Hij als gedaan voor Hem. Matt. 25.
Alle spreken over Boven komt van beneden, ook het spreken dat beweert van Boven te komen. (Kuitert)