Canon schreef:Ik ga op het moment niet heel vaak naar de kerk. Ik geloof wel actief (vind ik zelf). Ik bid dagelijks en luister ook regelmatig opwekking enzo. Ook spreek ik soms met vrienden over het geloof. Ik probeer mijn leven ook in te stellen om dienstbaar te zijn richting anderen. Vrijwilligers werk, praatje maken met iemand in de kroeg die alleen zit (terwijl ik liever met mijn eigen vrienden praat) etc..
Dit voelt goed.
Hoi Canon!
Je zoekt duidelijkheid, dus laat ik eens hardop met je meedenken
Het voelt goed, maar is het ook goed?
Het voelt goed om een eenzaam iemand aan te spreken, want je wilt je bekommeren om anderen, toch?
Denk je dat die eenzame kroeg-ganger nog zo blij of dankbaar zou zijn als hij of zij zou weten dat jij eigenlijk liever met je vrienden zou praten dan met hem of haar? Bekommer je je echt om die ander of wil je dat anderen denken dat jij je om anderen bekommert?
Het voelt goed om een ander een plezier te doen, want je wilt iets voor een ander overhebben, nietwaar?
Stel: een vriend belt je en vraagt of je zin hebt om langs te komen. Jij zegt ja, terwijl je er eigenlijk geen zin in hebt. Als die vriend zou weten dat je eigenlijk geen zin hebt, zou die dan niet zeggen: "Blijf lekker thuis! Ik wil dat je er echt zin in hebt, anders hoeft het van mij niet.". Is je 'ja' echt ja, of is het eigenlijk nee? Wil je echt iets voor een ander doen of doe je maar alsof je iets voor een ander wilt doen?
Je kunt uiterlijk doen alsof en daarmee jezelf loven of lof van anderen ontvangen, waardoor jij je gestreeld en goed voelt, maar God ziet je binnen- en buitenkant, je hart, innerlijke drang en de leugen en daar schort het aan. Als je dat in ogenschouw neemt kun je nog maar beter in de kroeg met je eigen vrienden blijven praten en tegen die vriend zeggen dat je geen zin hebt, want dat is in elk geval eerlijk en de waarheid.
Je hebt een innerlijke drang, maar daar geef je het liefst niet aan toe, want dat voelt niet goed. Je mag immers niet lui zijn, je moet je om anderen bekommeren, je mag geen egoïst zijn, je moet naar de kerk. In werkelijkheid ben je wel lui, bekommer je je niet echt om anderen, ben je een egoïst en ga je het liefst niet naar de kerk. Dat is de waarheid, maar je wilt niet dat het waar is en om die reden bestrijd je het. Je hebt dat nodig om je even goed te voelen. Het streelt je eigen eer (verzadigt je vlees), maar meer ook eigenlijk niet. Het vervult niet echt en het geeft geen diepe blijvende vreugde en vrede, want je bent niet vrij.
"
Jezus antwoordde hun: Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u: Ieder die de zonde doet, is een slaaf van de zonde. En de slaaf blijft niet eeuwig in het huis; de zoon blijft er eeuwig. Als dan de Zoon u vrijgemaakt heeft, zult u werkelijk vrij zijn."
(Johannes 8:34-36)
Kortom: Je geeft zelf het probleem al aan: je vindt in jezelf geen innerlijke drang die overeenkomt met wat je denkt dat God wil. Je innerlijke drang komt overeen met wat jij zelf wilt. Je doet niet daadwerkelijk in waarheid en eerlijkheid wat God wil. Je wilt het goede wel doen, maar je vindt het niet. Je bent niet werkelijk wie je wilt zijn, maar je bent je innerlijke drang. Je wil is niet vrij. Dat is je slavernij en het eeuwige heilige 'moeten'. Je kunt je hart en de (zondige) verlangens die daaruit voortkomen niet veranderen. Dat kan alleen God. De Heere Jezus:
"
Wat uit het vlees geboren is, is vlees; en wat uit de Geest geboren is, is geest. Verwonder u niet dat Ik tegen u gezegd heb: U moet opnieuw geboren worden."
(Johannes 3:6-7)
De Heere werkt anders, want Hij verandert eerst je binnenkant en dan volgt je buitenkant vanzelf. Wat je dan voor de Heere en je naasten wilt doen voelt niet meer als 'moeten', maar als 'verlangen'. Dan zijn je daden wel oprecht, want ze worden door Gods Geest en Gods liefde gedreven en ze komen uit je door God veranderde hart voort en je bent vrij, omdat je dingen doet die je het liefst wilt doen.