Boanerges schreef:Ik ben het vaak met je eens Pannenkoek maar vandaag een keertje niet. Ik neem ook gerust mijn vrouw mee in zo’n situatie. Een huisbezoek is in de basis een geloofsgesprek. Daar spreek je over “wat heb je eraan” en “wat doe je ermee” Ik ben als ambtsdrager geen “probleemoplosser” of hulpverlener. Natuurlijk verleen ik pastorale steun wanneer dat nodig is maar dat is gelukkig niet geheim. Dat kan met vele anderen worden gedeeld. Ik denk dat Huisbezoek een veel te zware lading heeft gekregen, alsof je door een paar kerels moet worden beoordeeld op je handel en wandel. Daar is het wat mij betreft niet voor bedoeld. Tenslotte, iedereen heeft een ambt, namelijk het ambt aller gelovigen. Dat wordt vaak vergeten. In de kerk zijn we elkaar tot hand en voet en geldt dat niet alleen voor een bepaalde geroepen groep.
Ben het ook met jou eens, maar om nu ook naast mijn eigen agenda me ook in te delen in de agenda van mijn man...... Nee, ben ik niet van plan. We hebben ook nog kinderen thuis. En het moet niet zo zijn, dat er later gezegd wordt... jullie waren er nooit. Als mijn man in de winterperiode al 3 avonden weg is, en ik gemiddeld 2x, dan vind ik het prima zo.
Tuurlijk zijn we allemaal een hand en een voet, maar dat werk doe ik via de vrouwen vereniging. Bij ons in de GG is het kerkenraads werk, gewoon 'mannenwerk'
Ga dan met 2 broeders, of hou de gesprekken in de kerk. Of geen wantrouwen hebben. De vrouw die het over wantrouwen had heeft heel duidelijk gezegd dat ze de oortjes vd vrouw vd ouderling er niet bij hoefde te hebben.
Zelfs wij hebben gemerkt dat het ambts geheim wat de kerkenraad heeft niet waterdicht was, maar dat terzijde