cornelis schreef:Wie heeft het hele Bijbelboek Openbaring al eens
helemaal doorgelezen?
IK ben er nog mee bezig,en vind het een geweldig mooi Bijbelboek.
Zeker, ik heb het Bijbelboek ook helemaal doorgelezen. Het heeft, vanwege zijn sterke symbolische, beeldrijke en vaak groteske inhoud een hele fascinerende kant. Het genre van een apocalyps is bedoeld om een boodschap met zoveel mogelijk drama en effect over te brengen. Dat is heel aantrekkelijk. Schilders, animators, filmmakers, game-developers gebruiken het om mensen te biologeren en in hun wereld te trekken, maar ook in woorden kun je mensen meeslepen door de meest beeldrijke vertellingen die er maar mogelijk zijn. Onze tijd staat er bol van (het beeld heeft het woord vervangen tegenwoordig). Wat dat betreft is het een meesterwerk. Vast en zeker gedreven door het gevoel van een dreigende ondergang en de ervaring dat men in een cruciale tijd leeft. En alles vanuit het perspectief dat met Jezus Christus (christelijk aspect) zich een dramatische ontknoping zal voltrekken die rechtstreeks is verbonden met Oud Testamnentische profetiën, verwachtingen en beloftes (joods aspect). Er zijn meer boeken met een duidelijk joods accent (Jacobus bijvoorbeeld), maar Openbaring springt er wel uit. In dit genre zijn meer apocalypsen bekend (o.a. 4 Ezra (dat zijn de hoofdstukken 3 - 14 van het apocriefe 4 Esdras).
Door de tijd heen hebben veel mensen hun tijd als cruciaal ervaren. Als eindtijd, als beslissend en definitief. Daarom heeft met name dit Bijbelboek geleid tot heel veel speculaties over het verloop en het einde van de menselijke geschiedenis. Steeds weer leek het boek wel op de tijd waarin men leefde geschreven te zijn. Steeds weer leek het zonneklaar pasklare antwoorden te geven. Maar nooit is er een eensluidende christelijke leeruitspraak uit voort gekomen. Verschillende theologen, verschillende stromingen of kerken hebben een eigen uitleg en verkondigen die met een zekere stelligheid. Totdat er mensen opstaan die dit boek als de sluitsteen van de Bijbel gaan beschouwen. En hun uitleg als de blauwdruk voor de gehele Bijbelexegese. Dat is het niet meer alleen een sterke overtuiging, die nog enigszins wordt afgeremd door de talloze verborgenheden en onzekerheden in het boek, of door de zelfkennis dat men eigen inzichten nooit als absoluut kan beschouwen. Nee dan ligt er een vast en dichtgetimmerd schema waar andere christenen alleen maar Ja en Amen op dienen te zeggen. Anders is het mis.
Al gauw krijg je dan de indruk dat het gebruik van de juiste exegese voor dit Bijbelboek zo'n beetje allesbepalend is om andere christenen op te beoordelen. dat geldt overigens voor heel veel theologisch ijver van het verkeerde soort. Maar bijzonder bij visies die het boek Openbaring aangaan. Amillennialisme, postmillennialisme, premillenialisme, dispensationeel premillennialisme, ze komen in allerlei varianten voor (afhankelijk van de methode en uitkomsten van het onderzoek en de lezing van Openbaring). Te vaak wordt mijns inziens hierover een strijd op leven en dood gevoerd. Wie er anders over denkt, wordt met pek en veren overgoten en krijgt de gehele zondelast van het eeuwenoude christendom op zich geladen.
Zoveel belang wordt er wel aan gehecht.
Ik zelf beschouw een eindtijdvisie als een theologisch secundair onderwerp. Het is uiterst speculatief, je begeeft je al snel op drassige grond en voor de kernzaak van het christelijk geloof heeft het geen enkele betekenis. Je raakt alleen maar afgeleid van de kernzaken van het geloof en van God, en er gaat veel tijd zitten in de legpuzzel van 1000 stukjes die niet eens in elkaar past.
Terecht heeft één van de bijdragers op dit forum gezegd dat het boek Openbaring vooral veel bestudeerd wordt door evangelische theologen en minder door gereformeerden. Dat klopt, de notie van het duizendjarige rijk (de wortel voor alle soorten van chiliasme / millenialisme) is vooral populair geworden binnen het evangelische christendom. Het heeft op dit moment zeker veel invloed op het kerkelijke christendom, maar al dat gehakketak op de vierkante millimeter tussen de vele varianten van chiliasten blijft een beetje een vreemde eend in de gereformeerde bijt. Ik volg het met verbazing en schaamte. Er is nog niet veel goeds voortgekomen uit de slagvelden die chiliasten met elkaar en anderen hebben aangericht. Je zou daarover net zo'n beeldend boek kunnen schrijven als het boek Openbaring zelf.
Met veel gereformeerden vind ik dat een visie op de eindtijd, en al helemaal een sterk geordende idee daarvan, zoals het dispensationalisme ons dat levert, van secundair belang is binnen het christelijk geloof.
Het belangrijkste in het christelijke geloof is de erkenning dat wij zondige, sterfelijke mensen zijn, dat wij niettemin door de liefde van God een weg ter verlossing hebben in Jezus Christus. In die weg worden wij wij nieuwgeboren als kinderen van God en uit dat nieuwe leven zullen ook vruchten voortkomen. Als we het over eindtijd hebben, laten we dan nuchter zijn en in eerste instantie denken aan het einde van ons leven. Het uur van onze dood. Daarover hoeven we niet te speculeren.
Wie leeft er die de slaap des doods niet eens zal slapen?Over de voleinding van de wereld, over de wederkomst van Jezus, over de nieuwe hemel en de nieuwe aarde mogen en moeten we hoge verwachtingen hebben, we mogen er naar uitzien, maar we moeten ons niet laten verleiden om in een eigenhandig ingekleurd stap-voor-stap plan weg te dromen en zo de aarde al achter ons te laten in de onchristelijke gedachte dat dit toch allemaal al zo'n beetje voorbij is.
We zijn geen christen geworden om te vluchten voor het leven. Dan raak je verstrikt in dispensationalisten als Hal Lindsey die heel veelbetekenend ooit een boek schreef met de titel "De Planeet die Aarde heette". Let op de volstrekt achteloze verleden tijd in de titel. Hij heeft al afscheid genomen. Hij heeft het leven in het land dat de Here zijn God hem heeft gegeven al weggewuifd. Hij ziet zichzelf al als een gewaardeerde participant in de grootse dingen die nu weldra komen gaan, maar die helaas uit zijn eigen pen en fantasie zijn gekomen.
Hij is nu 89 jaar en ook van hem zullen we binnenkort horen: hij is niet meer. Ik bedoel maar, veel van die eindtijd-speculaties horen ook bij jonge, vitale christenen. Die voelen aan hun lijf dat ze het nog zouden kunnen meemaken. Die zien het wel zitten, want de wereld ligt nog voor hen open. Die willen actie. En wel nu! Dan is een strijd op leven en dood, wapengekletter, bloed, vuur en rookdamp nog een soort aantrekkelijk. Mannelijk. Kracht. Strijd. Overwinning.
Yes man! Heel begrijpelijk natuurlijk. Alle zeloten zijn jong. Maar in het bejaardenhuis krijgt de eindtijd een andere klank.
Voor mij zijn de eerste hoofdstukken van Openbaring vooral van praktisch belang. De beschrijving van de 7 gemeenten in klein-Azië. De rest heeft voor zoveel rumoer gezorgd, dat ik afstand houd en met een zekere meewarigheid de verdeeldheid, de pennenstrijd en de woordenwisselingen tussen de menigvuldige chiliasten aanschouw. Vals vuur, wat mij betreft. Jong en onbezonnen. Zeker als ik het tandengekners beluister jegens het eeuwenoude christendom, de Kerk en vooral de gereformeerden. Dat zijn echt dissonanten op een forum als Refoweb.
We kunnen beter te rade gaan bij de vele chiliasten die deze oude kerken zelf ook hebben gehad. Hoewel hun denkbeelden niet zijn overgenomen in de officiële kerkleer, hebben zij altijd de ruimte gehad om die te benoemen. En naar mijn gevoel deden zij dat nooit met die revolutionaire geest van de evangelische beweging (toch van ouds een reactie-beweging tegen het officiële christendom).
Het is die verborgen agenda, van het omverwerpen van alles wat de kerken leren, die me nog het meest bevreest. Men zoekt bewust de confrontatie en misbruikt een secundair punt in de theologie om de gehele kerkelijke theologie (zeg maar die van de klassieke belijdenissen) buiten het zicht te plaatsen. Men maakt er een broedertwist van.
Ik ga geen inhoudelijke discussie meer aan over Openbaring.
Ik houd het bij het Evangelie, dat een kracht Gods is tot de zaligheid voor ieder die gelooft. Ik speel het een niet uit tegen het ander. Ik praktiseer gewoon de theologie van het genoeg.
Uw genade is mij genoeg.
Volgens mij sluit ik dan aan bij de wijsheid van vroegere concilies en bij veel Reformatoren die twijfelden of dit Bijbelboek wel tot stichting der gemeente zou kunnen zijn. Het boek is in de canon opgenomen, daarmee is er de vrijheid voor iedereen om erover na te denken en het uit te leggen, maar dus ook voor mij om terughoudendheid te bepleiten, omdat we teveel voorbeelden hebben gezien van de tweedracht die dit boek teweeg kan brengen.
Er zijn vast mensen die dat heerlijk vinden, of er een rechtvaardiging aan ontlenen. Ik niet.
gravo