Yoshi schreef:Idd interessant, wel bol van theologische interpretatie maar ach wat zegt zo'n topic titel nou helemaal?
Precies Yoshi. Ook de keuze voor een letterlijke interpretatie is een keuze en is een interpretatie. De drogreden is vaak dat een letterlijke interpretatie de eerste, de meest logische en dus eigenlijk de enig mogelijke interpretatie van de Bijbel zou zijn.
Maar de kruik van de letterlijke interpretatie gaat net zo lang te water tot ze breekt.
En dat is het geval wanneer de inhoud van die interpretatie geconfronteerd wordt met de werkelijkheid.
Hoe letterlijker men de Bijbeltekst neemt, hoe vaker het fout gaat. Eindtijdgebeurtenissen, genezingen, wonderen, ze worden allemaal met harde garanties aangekondigd. Er wordt geschermd met woorden als "echt", "zeker", "concreet", "waar", maar de werkelijkheid past zich niet aan aan al die mooie beloften.
In de grond van de zaak komt dat, omdat men het mysterie uit de godsdienst wil halen. Een hele moderne drang. We willen feiten, bewijzen, zekerheid, we willen het voelen en tasten en aan kunnen raken. We willen boter bij de vis, handje contantje, er moet gewoon geleverd worden. Eindtijd, vervulling van beloften, genezing hier en nu, gebedsverhoring, wonderen. En in die drang moet de Bijbel ook een kloppend handboek worden. Maar dat is niet mogelijk, want het is het Woord van God. Dat bevat een werkelijkheid die niet de onze is. Dat Woord is zo mysterieus, zo vreemd, van zo'n andere orde, dat het nooit klopt met onze werkelijkheid, met ons verstand, met ons hart. Op het moment dat we zeggen dat we het snappen dan hebben we het geestelijke, het goddelijke, het mysterie er uit gefilterd. Dan wordt het een boek als alle andere boeken.
En wie het mysterie uit de godsdienst haalt (de erkenning dat onze aanbidding uitgaat naar God die door ons mensen niet te begrijpen noch te vatten is en naar goddelijke zaken die wij niet kunnen sturen, beheren, omdat ze in geen mensenhart zijn opgeklommen), die haalt het geloof uit de godsdienst.
Dan wordt alles weten, kennen, snappen, begrijpen. We leven dan met de valse gerustheid dat we een stap verder gegaan zijn dan alleen maar blind vertrouwen en geloof en dat we nu (eindelijk) wél in staat zijn om het aantoonbaar en bewijsbaar en inzichtelijk te maken.
Quod non.
Wat ons redt is niet wat we met de ogen zien, wat we met onze handen aanraken, wat we snappen, weten en kennen. Wat ons redt is wat we geloven. Alleen door geloof worden we zalig. Een ander woord voor geloof is vertrouwen. En dat woord gebruik je niet als je al precies weet hoe de vork in de steel zit. Geloof heeft ook te maken met (ver)wachten. Niet zozeer met gearriveerd zijn.
Letterlijke interpretatie van de Bijbel is dan ook een vrome, maar moderne methode waarmee we afstand willen nemen van de onbevredigende weg van geloof. Abraham is de vader aller gelovigen. Zijn voorbeeld maakt ons veel duidelijk. Hij ging op weg, gelovend op de stem van God, maar niet wetend waar hij uit zou komen.
Het klinkt zo overtuigend: laten we gewoon lezen wat er staat en er niets anders van maken. Nou doe ik niets anders dan lezen wat er staat. Er is maar één Bijbel en die verandert niet, dus wat zou ik anders moeten doen? Soms iets lezen wat er niet staat? Dat lijkt me lastig.
Maar het gaat natuurlijk om de inhoud van wat ik lees. Ik lees dat het Woord vlees is geworden, dat Jezus het Evangelie predikt, dat Hij mensen geneest en helpt en dat Hij vervolgens door iedereen worden uitgebannen, tot de meest verknochte discipelen aan toe. Dat Hij sterft en dat Hij weer opstaat uit de dood en opvaart ten hemel! Dat lees ik. Ik verander er ook geen letter aan. En ik lees dat Hij door Zijn dood en Opstanding verzoening en het eeuwige leven heeft verworven voor wie in de Zoon gelooft!
De vraag is: moeten we dit nu willen begrijpen (deze gebeurtenissen opknippen in kleine, maar begrijpelijke en logisch te verklaren brokstukjes, zodat we het hele mechanisme er achter goed in beeld krijgen) of kunnen wij dit alleen maar met open mond aanhoren en dit omarmen met louter geloof? En vertrouwen dat hier onze zaligheid in gelegen is? Ik denk toch het laatste!
We kunnen het natuurlijk belangrijk vinden om te zeggen dat alles echt gebeurd is. Maar dat is op zich nog geen geloofshouding! Het geloof verbindt zich persoonlijk aan de betekenis van wat we te horen krijgen. Het geloof eigent zich toe wat hem of haar beloofd wordt.
En eerlijk is eerlijk: er is ook geen bewijs voor de opstanding van Christus! Ik zeg niet dat Hij niet is opgestaan, maar ik zeg alleen dat we buiten de Evangelie-verhalen geen bewijzen daarvan hebben. Alleen maar zeggen dat het echt waar gebeurd is, is nog geen bewijs. Als ik zeg dat Christus waarlijk is opgestaan, zeg ik eigenlijk:
ik geloof dat Christus waarlijk is opgestaan. Credo. En dat geloof is voor mij het bewijs van wat ik niet zie. Volgens mij is dat de juiste omgang met de Bijbel.
De werkelijkheid is nooit de weg tot God. In de werkelijkheid worden geen bewijzen opgestapeld op grond waarvan ik kan weten dat ik het bij het rechte eind heb. Dit leven is een gestadige dood, alles is ijdelheid en nabij de verdwijning. Klamp je niet vast aan mensen, aan genezers, eindtijd-speurders, wonderdoeners, welvaarts-evangelisten.
Het geloof is de weg tot God.
Dan kan je arm zijn en toch rijk. Zonder genezing, zonder eindtijd, zonder wonderen, zonder goud of zilver, maar toch zalig.
Letterlijke interpretatie van de Bijbel houdt zich alleen met aardse dingen bezig, met materialisaties van aardse beloften.
Laten we ons harten opwaarts heffen, naar de hemel, waar Christus is.
gravo