benefietdiner schreef:Dr. C. A. van der Sluijs geeft een antwoord op de vraag wat betekend: ‘een Ismael wordt nooit een Izak’.
https://www.refoweb.nl/vragenrubriek/26 ... -een-izak/Het antwoord wat Dr. C. A. van der Sluijs geeft is (kort samengevat) de leer van Doctor Steenblok van de Gereformeerde Gemeente in Nederland dat 'het heil' uitsluitend aangeboden moest worden aan 'schuldverslagen zielen' de wedergeborenen. Voor alle anderen heeft het tóch geen zin, voor hen had God het niet bedoeld.
Een vreselijk dodelijk leer die te vergelijke is met zelfmoord.
Daar lijkt het wel op, maar toch denk ik dat hier wat anders bedoeld wordt. Dr. van der Sluijs vraagt aandacht voor de niet te vermijden werkelijkheid dat er
in the end gelovigen en ongelovigen zullen zijn. Daarover heeft het gereformeerde protestantisme lang en diep nagedacht en de sleutel gevonden in het welbehagen van God. Je zou beter kunnen zeggen: ze hebben de sleutel daar laten liggen. Bij God.
Niet de leer is hier grimmig, maar de realiteit is grimmig. De leer wil die grimmige realiteit echter niet losmaken van God, de Almachtige, want dan is God her en der machteloos geworden en is alles verloren.
Wanneer we ons werkelijk met heel ons hebben en houden aan God overgeven (in geloof), dan zal dat ook moeten gelden voor alle dingen die we verschrikkelijk en onnavolgbaar vinden. Dat kan gaan om persoonlijke slagen (ziekte, tegenslag, verlies), maar het gaat ook over onoplosbare levensvragen waarom sommigen wel en anderen niet vroeg sterven, sommigen wel en anderen niet tot geloof komen. De raadsels waar we mee tobben...laten we ook in die gevallen aan God. En de "technische", theologische term daarvoor is dat God soeverein is en dat alleen Zijn besluiten (Raad Gods) gelden, zelfs als het de uiteindelijke bestemming (destinatie) van mensen betreft.
Dan lijkt het er wel eens op dat God het verkeerd doet, dat wij barmhartiger zouden willen zijn dan God, maar de gereformeerde leer tikt ons dan op de vingers: ga niet in tegen de Raad Gods. Geef dat diepe geloof niet op. Wat God doet is het beste. Als je dat niet kunt of wilt geloven, zoek je heil dan elders, bij een god die het beter doet in jouw ogen.
Het gaat om de onvoorwaardelijke overgave aan de God van Abraham, Izaak en Jacob. Vertrouwend dat Gods weg de beste is en ook de beste uitkomst zal hebben. Moeilijk, maar wel wijs en diep gelovig!
Deze houding betekent dus helemaal niet dan wij nu zekerheid hebben over het eeuwige wel of wee van iemand. Die koppeling moet je nooit direct maken. Nee, dit gaat alleen maar over de ontzagwekkende realiteit dat er mensen wel en niet gelovig zullen zijn. En dat die uitkomst voor God nooit een uit-de-hand-gelopen-zaak is. Dat dat in de Raad Gods verborgen ligt. Met een dikke streep onder
verborgen. Het is dus een belijdend spreken. Wij zien het, maar doorgronden het niet. Daarom kunnen wij alleen door geloof omhelzen, dat niets zich onttrekt aan Zijn wil.
Natuurlijk is het een bikkelharde uitspraak: "een Ismaël wordt nooit een Izak". Bedoeld om ons met de huiveringwekkende werkelijkheid van een mogelijk terugtreden van God in een mensenleven te confronteren. Ik houd persoonlijk niet erg van deze manier van spreken. De kracht van de uitspraak straalt wat mij betreft net wat teveel af op deze predikant: kijk toch eens hoe hard dr. van der Sluijs het weer durft te zeggen. Ik proef daar een zweem van krachtpatserij, macho-gedrag en ondeugdelijke fierheid in.
Maar in de grond van de zaak heeft hij gelijk. Als God niet soeverein is, wie is het dan?
Er had wel wat achteraan mogen komen: namelijk welke troost dit radicale godsvertrouwen aan mensen geeft. Wat de grote genade is van deze leer, het verlossende en het bevrijdende. Elk woord dat we krachtig willen brengen, moet ook tot jaloersheid wekken. Dat doet het op deze manier gebracht, te weinig.
gravo