Cahier schreef:Ik erken ruiterlijk dat wat jij schetst voor de toekomst klopt. Alleen als dat plaatsvindt dan ben ik niet langer kerklid.(...)
Juist. Maar wat denk je er mee te winnen? Stel, je blijft zo principieel tegen dat je jezelf consequent afzondert van de kerk(en) die in jouw ogen een stap te ver gaan. Nou ja, je gebruikt nog sterkere woorden dan dat: ze zijn on-Bijbels bezig.
Maar hoe loop dat danaf?
Dat je tot aan je laatste dag leeft in het isolement van de thuislezer? Of van een hele kleine huisgemeente die om begrijpelijke redenen geen of zeer weinig contacten kan opbouwen met andere christenen?
Is dat niet heel betreurenswaardig? En gaat dat ook niet in tegen de Nieuw Testamentische gemeente-gedachte, waarin alle verschillen wegvallen (man, vrouw, slaaf, vrije), zodat de zeer divers samengestelde gemeenschap kan groeien op grond van het nieuw ontvangen leven. De vergeving en de verzoening die er is tussen God en mens, maar ook tussen mens en mens geeft iedereen de mogelijkheid om in de vrijheid der kinderen Gods te leven.
Mis je dat niet in zo'n kleine kring die haar identiteit maar al te gauw ontleent op basis van een negatieve aanleiding (wij zijn niet zoals de andere christenen, wij gaan niet mee met al die moderniteiten, wij hebben Om Sions Wil afscheid moeten nemen van de kerken van onze vaderen).
Bovendien, we leven maar kort. Ons zelf gekozen isolement zal maar van korte duur zijn. Opvolgers zijn er vaak niet. Zin en doel van de afgescheiden groepen zijn vervluchtigd zodra de laatste het licht uitdoet. Ook van deze heilige ijver blijkt niet over.
Heb je nog het laatste argument: je geweten. Je doet het wellicht omdat je het echt niet met je geweten in overeenstemming kunt brengen. Daar heb ik wel respect voor, maar ook hier wil ik waken voor het bombastische element dat er in mee kan komen. Van die fermheid, trotsheid en schijn van puurheid. Het lijkt vaak meer dan het is.
Tenslotte toch het argument dat het voor mij doet: zal er in de hemel nog op worden teruggekomen, op onze principiële
Alleingang? Zou het voor de eeuwigheid een winstpunt zijn? Ik ben zo nederig om te denken dat noch mijn meer liberale christelijke levenshouding, noch andermans meer orthodoxe christelijke levenshouding ook maar enig gewicht in de schaal van de eeuwigheid legt. Het is volgens mij geen issue bij het betreden van het Vaderhuis. We doen allemaal ons best, we hebben allemaal zo onze overtuiging, maar laten we er niet teveel waarde aan hechten. Er kleeft veel menselijks aan onze heilige huisjes.
Ik voel er veel meer voor om het menselijke contact, de pastorale, herderlijke plicht, de vriendelijkheid, de gastvrijheid, het geduld, de lankmoedigheid en de mildheid in onze beoordelingen de voorrang te geven boven rigide uitspraken en handelingen.
We zijn zelf al zo zwak, wat zouden we dan anderen verwijten?
Toegespitst op de vrouw in het ambt: over en weer zijn er argumenten te geven, de discussie kan nog jaren voort, maar ondertussen tekent zich toch een zekere consensus af: dat ambt voor de vrouw komt er gewoon, al was het maar uit puur praktische overwegingen.
Ik kies er dan voor om de discussie niet langer te blijven voeren, maar hierin mee te gaan, wetend dat er vele, vele christenen zijn die hier inmiddels geen gewetensbezwaren meer mee hebben, maar de voordelen eenvoudigweg laten prevaleren boven de nadelen bij deze keuze. De wereld vergaat er niet door en de kerk al helemaal niet, want die is in Gods hand.
Hier laat ik het dan maar bij.
gravo