jaapo schreef:Als topic-starter ben ik heel verrast over de veelheid van reacties en de inhoud daarvan. Dat laatste is interessant, maar het brengt weinig verheldering. Traditiegetrouw worden steeds zijpaden bewandeld, om dan later weer op de hoofdweg terug te keren.
Met de canon bedoel ik niets meer of minder dan de bijbel, zoals die nu wordt uitgegeven, bijv. door het NBG en die officieel gesanctioneerd is om in de erediensten te gebruiken. De apocriefen horen daar dus niet bij, ook al worden ze her en der gebruikt in bijbelstudiekringen of particulier en sporadisch ook in de eredienst (al of niet met goedvinden van `hogerhand` .Ik zou dus zeggen± haal een aantal Bijbelboeken die in het bovenstaande geen rol spelen, en ook niet in je persoonlijk geloof, eruit en voeg er andere, die die betekenis wel zouden kunnen hebben, bij.
Een voorbeeldje: Wat betekent het boek Kronieken vandaag voor je persoonlijke geloof? Jezus (Joodse rabbi) refereerde er nooit aan, i.t.t. andere boeken uit het OT. Wel eens horen preken uit andere hoofdstukken van Job, dan alleen het eerste en het laatste? Mooi boek trouwens volgens de Griekse modus van een casus met daarop de reacties. Maar als het nooit gebruikt wordt, waarom dan handhaven? Het zijn maar een paar voorbeelden. Uit het NT kan ik er ook een paar noemen.
Protestanten definiëren zich vaak als christenen die het
sola scriptura hoog in het vaandel hebben staan. Zij onderscheiden zich daarmee in eigen oog van de Rooms Katholieke Kerk die het
Schrift en Traditie principe hanteert. In de praktijk betekent dit laatste, dat de Bijbel de bron is voor de christelijke theologie, maar dat de Traditie, zijnde het officieel kerkelijk spreken door synodes, encyclieken en besluiten, ook normatief is. Zo is het leergezag van de bisschop van Rome (de Paus) ontstaan en dit wordt daarom ook volgehouden.
In hun ijver denken sommige protestanten dat er binnen de kerken van de Reformatie helemaal geen normatieve traditie is. Er zijn zeer veel kerken, zeer veel identiteiten en over het algemeen wordt vrij praktisch en pragmatisch met gewoonten en afspraken omgegaan. Er zijn geen heilige voorwerpen, geen wijdingen, geen leeruitspraken die door een hoger hiërarchisch gezag worden gehandhaafd.
Toch betekent dit niet dat er geen onopgeefbare Traditie is in kerken van de Reformatie. Voor een deel betreft dit precies de pre-reformatorische elementen die we delen met de kerk van alle tijden en alle plaatsen. Dat zijn: de klassieke geloofsbelijdenissen, de canon en het apostolisch leergezag. Dat laatste wordt verschillend geïmplementeerd, maar het ambt van
episkopos (bisschop in de RKK) is er wel degelijk in de protestantse traditie. Óf in de vorm van superintendenten (luthers) of in de vorm van het consistorie (calvinistisch), waarbij de kerkenraad van ouderlingen en predikanten het hoogste gezag vertegenwoordigen, in navolging van het door de apostelen ingestelde leergezag.
Ik denk dat deze Traditie net zo sterk wordt beleefd en vastgehouden als die in de RKK. En terecht wat mij betreft. Het zijn bepalende, constituerende elementen van de christelijke kerk waar we het hier over hebben. Daarbij komt dat het OT gezien wordt als een genadig overgedragen Heilige Schrift, waaraan je sowieso geen enkele wijziging wilt aanbrengen. Ook al omdat de omgang met de Heilige Boeken in de joodse zowel als in de christelijke cultuur gelijk is en gericht is op het getrouwe bewaren en overleveren (tittel en jota).
Dit gecombineerd met het genoemde
sola scriptura- beginsel zie ik niet hoe er snel tot een aanpassing van de canon gekomen kan of zal worden. Waar de inzichten en overtuigingen van individuele christenen in de protestantse traditie vele kunnen zijn, alle zeer verschillend, daar geldt dat echter niet voor de elementen van Traditie in deze cultuur. Traditie staat überhaupt dwars op enige vorm van pragmatisme, innovatie, verandering of aanpassing.
Het woord canon (via het Grieks afgeleid van een Hebreeuws woord voor maatstaf / standaard maat) zegt voldoende.
Overigens is de canon geen kwestie van een steeds te vernieuwen afspraak of een uitkomst van een onderhandeling die steeds weer opnieuw geopend kan worden. De canon is ook vastgesteld in lokale geloofsbelijdenissen, zoals bijvoorbeeld de NGB, onderdeel van de 3 Formulieren van Enigheid. Aanpassing daarvan zou dus ook de fundamentele eenheid van de protestantse kerken verbreken. Sterker nog, een officiële aanpassing van de lijst canonieke boeken zou de wereldwijde christelijke eenheid in gevaar brengen.
Zo vast is het verankerd, dat ik je suggestie daarom eenvoudig tot de onmogelijkheden vind behoren.
gravo