tulp schreef:
Dat laatste vind ik verdrietig en ik vind het niet kies om er over te speculeren hoe dat dan komt, juist omdat dat heel erg persoonlijk is.
Naar mijn idee zit daar een hoop psychologie bij: wat is je draagkracht, hoe ga je om met teleurstelling, kun je vertrouwen of is dat teveel beschadigd.
Dat is voor iedereen weer anders en wat voor de een geldt, geldt niet voor de ander. Je kunt er dus zo weinig mee, denk ik.
Het is geen psychologie, het is de relatie en dat geldt voor ieder kind van God.
Chaya schreef: Maar een mens is vaak op zoek naar een antwoord, als hem iets onbegrijpelijks overkomt. En waarom zwijgt God dan?
Er komen me een aantal vragen naar boven die m.i. eraan vooraf gaan.
Is die verbinding, in de Heilige Geest, met Hem wel aanwezig?
Wil je iets weten in het belang van God of van jezelf?
We willen een antwoord van God wanneer het ons uitkomt maar gehoorzamen wij God wanneer Hij ons iets te vertellen heeft?
Strekken we ons ernaar uit om te vernemen of Hij ons iets te vertellen heeft?
We krijgen geen antwoord maar hebben we God leren verstaan?
Hebben we sowieso geleerd naar Hem te luisteren? En leren gehoorzamen?
Vragen we dan ook wat God ons te vertellen heeft om te weten wat Hij wil dat we doen zullen, stellen we ons dienstbaar voor Hem?
Vertellen we God ook alles wat belangrijk is te vertellen, wat Hij van ons verwacht?
Vraag je God ook of het wel goed is om naar die kerk of naar dat feestje te gaan, of heb je zelf die keuze gemaakt?
Laat je het aan God over zeg je “Heere, hier ben ik” als je over Hem wil vertellen?
Verwachten en accepteren we ook een antwoord dat anders is dan dat we verwachten en danken we daar ook voor?
Vragen we waarom we geen antwoord krijgen of wat er in de weg staat dat we geen antwoord krijgen?
We hebben misschien Jezus in ons hart maar Heeft Jezus ons in Zijn hart?
Wat Kun je van God verwachten als Hij weinig of niets van ons kan verwachten?
Zouden dit geen redenen kunnen zijn waarom God niet antwoord?