Refowebkids deel 21

[Mortlach]

Klinkt ook wel 'gewoon' puber eigenlijk
Maar je zal wel meer voorbeelden hebben en bij jullie zal wellicht de emmer vol zijn
Zoiets als die haren of Kong kan me niet de kast op jagen of ik zou het idee hebben dat ze het bewust en expres doet maar dan nog niet

Het is niet alleen puberen, zo is ze altijd al geweest alleen wordt het dus steeds duidelijker een probleem omdat de zaken die ze negeert steeds ernstiger worden.

Naast dat ze puber wordt, lesbisch is( toch?), een verschrikkelijke relatie met haar vader(toch?), net verhuist en mss ook gedoe op school
Zou ik een prof inschakelen voor haar en voor jullie hoe je haar begeleid naar volwassenheid

Ondertussen boeken lezen hoe het puberbrein werkt

We staan op de wachtlijst om haar te laten testen voor ADHD, maar aan de gezondheidzorg merk je hier echt dat Ierland geen rijk land is. Wachtlijsten van meerdere jaren zijn geen eerder regel dan uitzondering.

En verder in de tussentijd zoveel mogelijk naast je neerleggen, goede dingen prijzen, negatieve dingen negeren en voor problemen je schouders ophalen en haar zelf laten oplossen of een oplossing verzinnen ( kan met die haren heelgoed, been there, ook incl hysterische huilbui. Nu weet je dat je die haren in de avond even moet checken/haar herinneren eraan)

Moet je echt een 11-jarige aan ALLES herinneren? Ik heb mijn verwachtingen al heel erg omlaag bijgesteld in de afgelopen 4 jaar. Wanneer mag je verwachten dat je kinderen aan minder hoeft te herinneren ipv meer?

En zelf laten oplossen? Dan komt er dus gewoon geen oplossing totdat de enige oplossing de schaar erin is. Nu zou ik dat geen probleem vinden - als je niet voor je eigen lange haar kan zorgen, dan krijg je dus geen lang haar - maar mijn vrouw moedert helaas wat meer met een schuldgevoel (niet dat dat terecht is, en het is zo ontzettend niet-behulpzaam), maar daar gaat het nu dus even niet om.

En negatieve dingen negeren? Waar ligt die grens? Als ze een stuk speelgoed van 20 euro ziet verdwijnen omdat ze het de verkeerde kant op gooit en dan dus rustig wegloopt zonder er iets van te zeggen, zou jij dat dan negeren?

Sorry, ik klink heel negatief en het lijkt erop dat ik je advies afwijs. Dat probeer ik niet te doen. Ik ben oprecht dankbaar voor je reactie en hopelijk kan ik er morgen na een nachtje slaap meer mee uit te voeten.

Maar zoek ondertussen wel hulp hoor voor iedereen!

Mijn vrouw heeft een aantal boeken besteld; hopelijk zit er wat tussen dat helpt.

[lekkerbek]

Ik heb zelf geen kinderen, dus vind het lastig om je advies te geven. Maar over je vraag: tot hoever moet je een 11-jarige iets herinneren wil ik wel iets zeggen. Mijn moeder heeft m'n broer tot hij verkering kreeg moeten zeggen dat hij zijn tanden moest poetsen. En hij kon echt niet eerder naar bed voor hij dat gedaan had. Maar zodra ze het niet zei zou hij zo t huis uit gegaan zijn....dus ze bleef dit zeggen.
Verder is m'n nichtje van dezelfde leeftijd als jullie dochter. Ze heeft ook lange haren, ze wil dit ook heel graag dus moet ze er idd van haar ouders goed voor zorgen. Ze gooit haar haren naar voren, gaat een soort krom staan.......maar omdat het ook altijd gedoe is hebben ze wel voor haar een antiklit borstel gekocht en een flesje antiklit vloeistof wat je in je haar spuit en het dan veel makkelijker te kammen is. Je kamt nu eenmaal alle klitten naar de onderkant. Misschien nog een idee, die borstel en dat flesje?
Maar ik begrijp dat jullie aardig gefrustreerd zijn, heb je in Ierland niet een opvoed - hulp - telefoonlijn? Het probleem nu is dat je in een spiraal terecht komt waar ze niet meer uitkomt.....en jullie ook niet. En dan heb je de poppen aan het dansen........waarom zou ze nog haar best doen als toch alles fout gaat.
Het komt toch ergens vandaan dat ze overal voor wegloopt.
Probeer toch om niet teveel te straffen, denk niet dat dit heel veel zin heeft. Maar zodra er een probleem is waarvoor ze wegloopt, ga in t begin dan samen met haar het probleem aan. Leg uit hoe je dat aanpakt. Blijkbaar is haar dat in de jaren voordat jij er was niet geleerd en heeft het haar tot jij kwam geholpen om er voor weg te lopen, blijkbaar knapte haar moeder dan haar zaakjes op, zo stel ik me voor. Misschien heb ik t helemaal mis, maar ja, ik heb zelf geen kinderen dus ik blaat ook maar wat.....
Toch heb ik medelijden met haar want ze heeft geen makkelijk leven (gehad). Ze moet alleen er anders mee om leren gaan. Sterkte ermee!

[bakvis]

een puber is soms best pittig; een puber met ADHD is echt heel pittig!
het beeld dat je ze overal aan moet herinneren past naadloos bij ADHD. Helaas...
hier dezelfde ervaring... een crime nu de scholen weer begonnen zijn.
ik vind het ook zoeken naar waar je ze aan herinnert (en hoe vaak) en wanneer je ze de neus maar laat stoten.
het is soms echt zo frustrerend!!
de psycholoog zei eens tegen ons (toen ik dat met hem besprak) ik heb hier ouders van 20-jarigen die nog dagelijks tegen hun kind moeten zeggen dat ze moeten douchen, haren kammen, etc.etc.

ik vind zelf vooral de ochtendstress hierdoor enorm.
ben de hele tijd achter haar aan aan het lopen voor mn idee 'doe dit, doe dat, vergeet dit niet, schiet nou op, waar is je fietssleutel nu weer gebleven? ' enz. enz.

Jammer dat de wachtlijsten bij jullie zo lang zijn!
Goede hulp zal haar helpen maar zeker ook jullie handvatten geven Mortlach.
sterkte ermee...
het helpt je niet..maar het is echt zó herkenbaar!

[meribel]

@mortlach,
lees jij dat boek van Liam Creed ( is eigenlijke en engels book ) Puppy's hebben ook ADHD.
OM in ieder geval in het hoofd van een heftige probleem puber te kijken!!
Moet je echt doen!!!


Verder hoop ik dat je hulp kan vinden met iemand die met je mee kijkt in reallife.

En inderdaad, je verwachtingen bijstellen tot nul. Waarom zou je verwachtingen hebben? ( je schrijft dat ze altijd zo is geweest, stel dat ze het ook daadwerkelijk nooit heeft gekund, hoe verschrikkelijk moet die frustraties dan wel niet zijn om altijd iedereen teleur te stellen? Bepaald moment dan interesseert het je ook geen klap meer omdat je weet dat je het toch wel fout doet )




Ik ken een meisje met PDD-Nos trouwens, en die kon ook dingen als je tanden poetsen echt gewoon niet onthouden.
Ze heeft ook veel begeleiding gehad en door een mega strakke structuur in de dag te hebben voor zichzelf kan ze nu wel op zichzelf wonen ( 25 jr is ) , maar het is altijd een wankel evenwicht.

[Mortlach]

Ik heb zelf geen kinderen, dus vind het lastig om je advies te geven. Maar over je vraag: tot hoever moet je een 11-jarige iets herinneren wil ik wel iets zeggen. Mijn moeder heeft m'n broer tot hij verkering kreeg moeten zeggen dat hij zijn tanden moest poetsen. En hij kon echt niet eerder naar bed voor hij dat gedaan had. Maar zodra ze het niet zei zou hij zo t huis uit gegaan zijn....dus ze bleef dit zeggen.

Ja, ook daar moeten we haar dagelijks aan herinneren. Maar het dingen vergeten is op zich het probleem niet; dat verwacht ik tot op zekere hoogte gewoon. Het probleem is een probleem zien "Kong (duur hondenspeeltje) is in de struiken gestuiterd" en dan weglopen omdat het te moeilijk is of om wat voor reden dan ook. Ze staat nu de heg (nou ja, kluwen braamstruiken en brandnetel) te snoeien.

Verder is m'n nichtje van dezelfde leeftijd als jullie dochter. Ze heeft ook lange haren, ze wil dit ook heel graag dus moet ze er idd van haar ouders goed voor zorgen. Ze gooit haar haren naar voren, gaat een soort krom staan.......maar omdat het ook altijd gedoe is hebben ze wel voor haar een antiklit borstel gekocht en een flesje antiklit vloeistof wat je in je haar spuit en het dan veel makkelijker te kammen is. Je kamt nu eenmaal alle klitten naar de onderkant. Misschien nog een idee, die borstel en dat flesje?

Dat heeft ze allemaal. En dat gebruikt ze ook, totdat ze op het punt aankwam dat ze niet helemaal bij de onderkant kon en dat probleem heeft ze dus weken genegeerd. Ik ben het zo moe enorme crisissen te moeten oplossen die letterlijk in 30 seconden kunnen worden voorkomen als ze gewoon pro-actief om een beetje hulp komt vragen, of zelfs alleen maar aangeeft dat ze er zelf niet uitkomt.

Maar ik begrijp dat jullie aardig gefrustreerd zijn, heb je in Ierland niet een opvoed - hulp - telefoonlijn? Het probleem nu is dat je in een spiraal terecht komt waar ze niet meer uitkomt.....en jullie ook niet. En dan heb je de poppen aan het dansen........waarom zou ze nog haar best doen als toch alles fout gaat.
Het komt toch ergens vandaan dat ze overal voor wegloopt.

Ja, haar zelfbeeld is verschrikkelijk. Ze is doodsbang iets fout te doen en denkt dan direct dat iedereen - inclusief haar moeder en ik - haar dan voor altijd zullen haten. Dus zegt ze niks totdat de bom barst.

Haar moeder is jarenlang alleenstaand geweest na een heel vervelende scheiding. Ze woonden in een huis waar het water e-coli bevatte en iedereen dus continu ziek was en daarbij is mijn vrouw minder-valide. Ik probeer dus ook mijn vrouw te helpen het niet allemaal op haarzelf te trekken, want ze deed wat ze kon gezien de omstandigheden. Qua hulp-infrastructuur is het hier echt erbarmelijk. Probleem is daarbij ook dat B. eigenlijk geen hulp wil, omdat ze dan haar probleem niet langer kan negeren. We hebben eindelijk een (privé)therapeut gevonden waar ze nu naar toe gaat, maar ze denkt blijkbaar dat als de eerste periode van 10 weken klaar is, dat ze er dan van af is. (oftewel zoals ik dat interpreteer: Ik word gedwongen mijn probleem te confronteren, maar zodra dat niet meer hoeft, doe ik het niet meer).

Probeer toch om niet teveel te straffen, denk niet dat dit heel veel zin heeft. Maar zodra er een probleem is waarvoor ze wegloopt, ga in t begin dan samen met haar het probleem aan. Leg uit hoe je dat aanpakt. Blijkbaar is haar dat in de jaren voordat jij er was niet geleerd en heeft het haar tot jij kwam geholpen om er voor weg te lopen, blijkbaar knapte haar moeder dan haar zaakjes op, zo stel ik me voor. Misschien heb ik t helemaal mis, maar ja, ik heb zelf geen kinderen dus ik blaat ook maar wat.....

Dat zou heel goed kunnen; zoals hierboven gezegd: mijn vrouw heeft haar best gedaan maar voelt zich ook een mislukkeling en dat helpt niet bij het maken van moeilijke keuzes. Ik heb daar wat minder last van en zie er ook geen kwaad in B. maar een keer teleur te stellen. Ander (jaarlijks terugkerend) voorbeeldje: hier viert men Halloween, leuk verkleedfeestje op school. B. wacht dus tot de avond van tevoren met plannen omdat het in haar hoofd allemaal teveel is en tot nu toe heeft moeder dan steeds de kastanjes uit het vuur gehaald. Ik had haar gewoon in haar schooluniform naar school gestuurd en jammer dan dat je de enige bent die niet is verkleed. (na wéken haar eraan te hebben herinnerd dat ze zelf iets moet bedenken voor haar pak en dan samen met ons moet kijken wat er mogelijk is; ik ben geen monster). En om eerlijk te zijn, verwacht ik dat dit jaar weer.

Toch heb ik medelijden met haar want ze heeft geen makkelijk leven (gehad). Ze moet alleen er anders mee om leren gaan. Sterkte ermee!

Bedankt.

[Mortlach]

een puber is soms best pittig; een puber met ADHD is echt heel pittig!
het beeld dat je ze overal aan moet herinneren past naadloos bij ADHD. Helaas...
hier dezelfde ervaring... een crime nu de scholen weer begonnen zijn.
ik vind het ook zoeken naar waar je ze aan herinnert (en hoe vaak) en wanneer je ze de neus maar laat stoten.
het is soms echt zo frustrerend!!
de psycholoog zei eens tegen ons (toen ik dat met hem besprak) ik heb hier ouders van 20-jarigen die nog dagelijks tegen hun kind moeten zeggen dat ze moeten douchen, haren kammen, etc.etc.

ik vind zelf vooral de ochtendstress hierdoor enorm.
ben de hele tijd achter haar aan aan het lopen voor mn idee 'doe dit, doe dat, vergeet dit niet, schiet nou op, waar is je fietssleutel nu weer gebleven? ' enz. enz.

Jammer dat de wachtlijsten bij jullie zo lang zijn!
Goede hulp zal haar helpen maar zeker ook jullie handvatten geven Mortlach.
sterkte ermee...
het helpt je niet..maar het is echt zó herkenbaar!

De structuur van school is hier iets dat ontzettend helpt. Het is de chaos van vakantie die alles in de soep laat lopen. Uit het rijtje tucht, orde en regelmaat ben ik er eentje van de regelmaat, maar dat is heel erg moeilijk als het vakantie is.

Bedankt voor de reactie.

[Mortlach]

@mortlach,
lees jij dat boek van Liam Creed ( is eigenlijke en engels book ) Puppy's hebben ook ADHD.
OM in ieder geval in het hoofd van een heftige probleem puber te kijken!!
Moet je echt doen!!!


Verder hoop ik dat je hulp kan vinden met iemand die met je mee kijkt in reallife.

We gaan er naar kijken. Bedankt!

En inderdaad, je verwachtingen bijstellen tot nul. Waarom zou je verwachtingen hebben? ( je schrijft dat ze altijd zo is geweest, stel dat ze het ook daadwerkelijk nooit heeft gekund, hoe verschrikkelijk moet die frustraties dan wel niet zijn om altijd iedereen teleur te stellen? Bepaald moment dan interesseert het je ook geen klap meer omdat je weet dat je het toch wel fout doet )

Maar hoe helpt dat haar te leren zelf verantwoordelijkheid te nemen? Dit voelt alsof we het dan echt opgeven en geen dochter maar een extra huisdier hebben (als je begrijpt wat ik bedoel). Wij zitten ondertussen met het spookbeeld van een volwassen dochter die haar elektriciteitsrekeningen niet betaald en aanmaningen negeert.

Tot nu toe heb ik gewerkt met het idee dat je beter te veel van kinderen kunt verwachten dan te weinig, zodat ze kunnen uitblinken. En niet teleurgesteld/boos/gefrustreerd zijn als er niet aan de hoge verwachtingen wordt voldaan. Let wel, ik heb niet het gevoel dat het extreem is, eerder een "ik heb vertrouwen in je dat je dit kunt" in plaats van "ik geloof niet dat je dit kunt".

Ik ken een meisje met PDD-Nos trouwens, en die kon ook dingen als je tanden poetsen echt gewoon niet onthouden.
Ze heeft ook veel begeleiding gehad en door een mega strakke structuur in de dag te hebben voor zichzelf kan ze nu wel op zichzelf wonen ( 25 jr is ) , maar het is altijd een wankel evenwicht.

Voorlopig hoop ik nog vurig dat het met B. niet zo ernstig is gesteld, maar dat vertrouwen loopt flinke deuken op. Zodra de school weer begint en die structuur terug is, hopen we dat het beter gaat.

[Chaya]

Wat doe je in vredesnaam als je kind van 11 alles wat ook maar enigszins lastig is, gewoon niet onder ogen ziet maar negeert tot het uitgroeit tot een enorme crisis?

We zijn ten einde raad. Geduld lijkt niet te helpen, boos zijn ook niet, straf niet, belonen niet. Ik sta letterlijk op het punt om te zeggen "weet je, je mag het lekker zelf uitzoeken met je problemen," maar dat is de frustratie die spreekt want ik weet dat je dat niet tegen een 11-jarige kan zeggen.

de 2 voorbeelden van vandaag: B. heeft lang haar, zo lang dat ze bij het borstelen niet bij het uiteinde kan. Dat kind kreeg het blijkbaar niet verzonnen dat ze haar haar over haar schouder kon leggen om er wel bij te kunnen. Maar wij horen niks, dus gingen wij ervan uit dat alles okee was. Tot bleek dat ze onder de bovenlaag een enorme klit dreadlocks had. Als het aan mij lag had ik ze afgeknipt, maar nu heeft mijn vrouw een uur (!) haar haar lopen kammen ondanks het gejank dat het zo'n zeer doet.

Eerder vandaag stuurde ik B naar buiten om met de honden te spelen in de tuin. Ik had net een (dure) Kong gekocht, een stuk rubber wat taai genoeg is om niet in 2 dagen kapot te worden gebeten. B. komt na een paar minuten weer binnen, zegt niks en ik dacht, oké, alles zal wel in orde zijn. Blijkt dat die Kong de braambossen is ingestuiterd. Normaal gesproken duiken de honden er wel achteraan, maar deze keer niet. Toen ik 2 uur later buiten kwam en naar dat ding zocht, kwam alles dus uit en wist B. niet meer precies waar het ding de struiken is ingestuiterd.

We hebben haar speelafspraakje met vrienden voor morgen afgezegd en ze mag lekker met een snoeischaar in de weer net zo lang tot ze dat ding gevonden heeft. Als ze gewoon direct had gezegd: Hé, de Kong ligt in de bosjes maar ik kan er niet bij; kan je me even helpen; dan was er geen enkel probleem geweest. Maar nee, een probleem, dus loopt ze weg.

We weten echt niet meer wat we moeten doen, dus alle hulp/steun is welkom.

Mortlach, ik hoop dat jullie een diagnose krijgen. Niet dat het alles oplost, maar dan krijg je handvatten om er mee om te gaan.
Eén van mijn kinderen kreeg in de puberleeftijd de diagnose PDDNos, toen ik ging lezen wat dat inhield, viel alles op zn plek.
Ik ben 15 jaar aan het knokken geweest met en tegen hem, het was afschuwelijk. Hij gleed altijd als een nat stuk zeep uit je handen.
Vooral dat liegen werd ik zo boos over. Maar dan blijkt dat het geen liegen is, maar zijn eigen waarheid!
Ik werd daarna nog wel eens boos, maar toch anders. Want ik wist nu dat het onmacht van hem is en geen dwarsliggerij of onwil.
Als blijkt dat jouw dochter ook PDDNos heeft, heeft ze last van een pervasieve stoornis - diep doordringend dus.
En dan kom je w.s. ook nog eerst in de fase of zij die diagnose accepteert.

Kleine tip: geef haar een opdracht die je in stukjes hakt,
Dus niet: ga je kamer opruimen, laat daarna even de hond uit en dan kun je aan je huiswerk beginnen.
Nee, wil je even je kleren van de grond oprapen en in de wasmand gooien? Dank je wel
Zou je nu de hond even willen uitlaten?
Als je de bovenste plank even zou willen ordenen, graag.
Dan kijken we morgen of we de tweede plank kunnen aanpakken met zn tweetjes.
Ik wens jullie heel veel geduld en wijsheid!
Het komt vaak voor een groot gedeelte goed, maar ze heeft levenslang en jullie dus ook.

[MissF]

Wat lastig Mortlach!
Misschien is het goed om te kijken of een diagnose mogelijk is. Want eigenlijk zijn verschillende dingen wel terug te leiden naar bijvoorbeeld ADHD. En daarnaast kan het best zijn dat er ergens in de hechting iets mis is gegaan, waardoor ze zo reageert. En met beiden is om te gaan, maar niet door boos te worden, door straf te geven, door haar bijvoorbeeld in haar schooluniform naar school te sturen.
Dat kan prima bij een ' stabiele' puber, maar voor een meisje met psychische problemen, als die in de lijn liggen van ADHD of hechtingsproblematiek (helaas wordt er nogal eens een verkeerde diagnose gegeven zoals autisme of ADHD terwijl het probleem in de hechting ligt, wat toch wel een hele andere aanpak vereist) is dat volgens mij niet handig. Want het is dan geen onwil (zoals het toch vaak met pubers is) maar onmacht.

Onze oudste is dan wel jonger (7 jaar), maar wij bekijken bij hem veel vanuit hem. We zitten in de onderzoeken naar ADHD of hoogbegaafdheid, en proberen steeds te bedenken waarom hij iets wel of vaker niet doet. Vaak is het gewoon een rommeltje in zijn hoofd, óf hij is onrustig óf hij heeft gewoon veel leukere dingen om aan te denken waardoor hij veel vergeet. Maar hij gaat echt niet express elke dag de deur uit zonder schooltas. Natuurlijk wil hij niet zonder tas op school aankomen en zonder eten zitten de hele dag. Maar het lukt hem vaak niet om er wel aan te denken. Dus zeg ik elke ochtend: Jurian, denk je aan je tas? Soms komt me dat de keel uit, maar ik zie wel verbetering. Doordat ik nooit boos wordt er om (nouja, heel soms als ik nog moe ben kan ik het niet zo goed hebben ), en het gewoon benoem, wordt het voor hem steeds meer routine, en pakt hij steeds vaker zelf zijn tas.
Maar er blijven steeds weer nieuwe dingen komen die er dus in moeten slijten. Dus het zal denk ik tot hij het huis uit gaat zo blijven, dat we bij hem gewoon meer 'nodig' zijn dan bij zijn zusje (en vermoedelijk ook zijn broertje). En dat is prima, we stellen ons er op in, weten niet beter. Het werkt prima voor ons allemaal zo. Maargoed, hij is natuurlijk nog geen puber, dus misschien krijgen we de ellende nog wel

Sterkte!

[Mortlach]

Wat lastig Mortlach!
Misschien is het goed om te kijken of een diagnose mogelijk is. Want eigenlijk zijn verschillende dingen wel terug te leiden naar bijvoorbeeld ADHD. En daarnaast kan het best zijn dat er ergens in de hechting iets mis is gegaan, waardoor ze zo reageert. En met beiden is om te gaan, maar niet door boos te worden, door straf te geven, door haar bijvoorbeeld in haar schooluniform naar school te sturen.
Dat kan prima bij een ' stabiele' puber, maar voor een meisje met psychische problemen, als die in de lijn liggen van ADHD of hechtingsproblematiek (helaas wordt er nogal eens een verkeerde diagnose gegeven zoals autisme of ADHD terwijl het probleem in de hechting ligt, wat toch wel een hele andere aanpak vereist) is dat volgens mij niet handig. Want het is dan geen onwil (zoals het toch vaak met pubers is) maar onmacht.

Onze oudste is dan wel jonger (7 jaar), maar wij bekijken bij hem veel vanuit hem. We zitten in de onderzoeken naar ADHD of hoogbegaafdheid, en proberen steeds te bedenken waarom hij iets wel of vaker niet doet. Vaak is het gewoon een rommeltje in zijn hoofd, óf hij is onrustig óf hij heeft gewoon veel leukere dingen om aan te denken waardoor hij veel vergeet. Maar hij gaat echt niet express elke dag de deur uit zonder schooltas. Natuurlijk wil hij niet zonder tas op school aankomen en zonder eten zitten de hele dag. Maar het lukt hem vaak niet om er wel aan te denken. Dus zeg ik elke ochtend: Jurian, denk je aan je tas? Soms komt me dat de keel uit, maar ik zie wel verbetering. Doordat ik nooit boos wordt er om (nouja, heel soms als ik nog moe ben kan ik het niet zo goed hebben ), en het gewoon benoem, wordt het voor hem steeds meer routine, en pakt hij steeds vaker zelf zijn tas.
Maar er blijven steeds weer nieuwe dingen komen die er dus in moeten slijten. Dus het zal denk ik tot hij het huis uit gaat zo blijven, dat we bij hem gewoon meer 'nodig' zijn dan bij zijn zusje (en vermoedelijk ook zijn broertje). En dat is prima, we stellen ons er op in, weten niet beter. Het werkt prima voor ons allemaal zo. Maargoed, hij is natuurlijk nog geen puber, dus misschien krijgen we de ellende nog wel

Sterkte!

Bedankt voor de ondersteuning. Erover praten helpt echt. Er waren vandaag vrienden op bezoek en dit kunnen bespreken helpt.

Voor mij is het wel een verschil of ze iets vergeet in haar eigen nadeel - dan word ik echt niet boos, of iets "verbergt" omdat ze bang is in de problemen te raken.

We proberen wel rustig en geduldig te blijven, mij gaat dat wat beter af dan mijn vrouw, maar die 'draagt' dan ook meer van de omgang met B en is vaker uitgeput vanwege de pijn die ze heeft. De verhuis heeft een wissel op ons getrokken, en het einde van de vakantie; hopelijk gaat het binnenkort weer beter, ook aan onze kant.

[Mortlach]

Klein doorbraakje, misschien.

Ik vroeg gisteren of B. dacht dat ik haar haatte. Ze zei ja. (één ding is handig, ze is tenminste nog eerlijk als je haar directe vragen stelt). Daarna vroeg ik haar wie mijn gevoelens beter kent, zij of ik? Gelukkig zei ze dat ik mijn gevoelens beter ken dan zij. En we kwamen er al vrij snel uit dat als ik haar haatte, ik niks om haar gevoelens zou geven en daar dus niet over zou liegen om haar gevoelens te sparen. En uiteindelijk was dit genoeg om haar te overtuigen dat ik haar dus niet haat. Doorbraak!

[paprikameisje2]

ik heb niet alles goed gelezen: een paar dingen springen mij eruit. Ze moet zelf verwantoowrdelijk zijn en hulp roepen bij problemen.... en ook dingen gewoon oppakken die ze moet doen zonder reminder...

Helaas hebben mijn ouders mij tot mijn 20ste mij moeten sturen... In mijn ogen werkt autoritair optreden niet en kan je beter zeggen van.. hoe kon dat nou zo en hoe kunnen we het samen oplossen.
Vooral bji de middelste helpt boos worden niet maar alleen de conclusie trekken. Vaak weten ze zelf al drommels goed dat ze fout of verkeerd zijn geweest. En... dat ze nergens voor deugen...

In hoeverre denk je dat hechting een rol kan spelen? Ik las een boek en daarin stond dat ADHD bij geadopteerde/ stiefkinderen veel vaker gesteld wordt dan bij biologische kinderen. Was een enorm verschil... exacte cijfers weet ik zo niet meer.

En anders... een kind van 11 heeft ook nog veel sturing nodig, met name wanneer vermoeden is van ADHD, deze kinderen blijven jonger in hun gedrag door hun impulsiviteit.

veel sterkte.. als ik het lees... lees ik verdriet.... door de regels..... moeilijk!


Oh lees nu je doorbraakje... het zal denk ik altijd wel vijf stappen op zijn en 4 terug!

[Mortlach]

ik heb niet alles goed gelezen: een paar dingen springen mij eruit. Ze moet zelf verwantoowrdelijk zijn en hulp roepen bij problemen.... en ook dingen gewoon oppakken die ze moet doen zonder reminder...

Helaas hebben mijn ouders mij tot mijn 20ste mij moeten sturen... In mijn ogen werkt autoritair optreden niet en kan je beter zeggen van.. hoe kon dat nou zo en hoe kunnen we het samen oplossen.
Vooral bji de middelste helpt boos worden niet maar alleen de conclusie trekken. Vaak weten ze zelf al drommels goed dat ze fout of verkeerd zijn geweest. En... dat ze nergens voor deugen...

Maar hoe bereik je het eerste, zonder dat tweede te veroorzaken. We proberen haar aan haar verstand te peuteren dat fouten maken echt niet erg is - we doen het immers zelf ook - maar dat fouten negeren totdat het een crisis is het echte probleem is.

Ik verwacht echt niet dat ze volledig autonoom is, echt niet. En de lijst met dingen waar we haar elke dag aan herinneren, is lang. De structuur helpt. Ze wilde dolgraag een hond, maar dat betekent dus wel zelf uitlaten (vaste tijden), zelf kijken of dat beest eten/water heeft, en niet negeren als je er toevallig geen zin in hebt. Daar ben ik wel vrij onwrikbaar in, omdat het om een wezen gaat dat van onze zorg afhankelijk is. Dus niet de hond laten wachten als deze piepend voor de deur zit om te worden uitgelaten omdat je zelf ook honger hebt. En ik moet zeggen dat het gelukkig veel vaker goed gaat dan fout, maar dat heeft ook moeite gekost. Het is dus echt niet alleen maar kommer en kwel.

Sturen hoort er natuurlijk bij en daar heb ik geen moeite mee. Wat mij frustreert is dat ze problemen niet communiceert omdat ze een onredelijke angst is om in de problemen te komen. Gelukkig wordt onze communicatie na 4 jaar stukje bij beter wel beter. Ik heb vandaag geholpen met het snoeien/zoeken en een wat duidelijker "eindpunt" afgesproken. Dat was eigenlijk best prettig en een goede ervaring.

In hoeverre denk je dat hechting een rol kan spelen? Ik las een boek en daarin stond dat ADHD bij geadopteerde/ stiefkinderen veel vaker gesteld wordt dan bij biologische kinderen. Was een enorm verschil... exacte cijfers weet ik zo niet meer.

Hmm, bijzonder. Ik zal het in gedachten houden als we ooit met een specialist aan tafel komen te zitten. B. heeft inderdaad moeite met mannen - gezien de geschiedenis zou het eerder verbazend zijn als ze dat niet had.

En anders... een kind van 11 heeft ook nog veel sturing nodig, met name wanneer vermoeden is van ADHD, deze kinderen blijven jonger in hun gedrag door hun impulsiviteit.

veel sterkte.. als ik het lees... lees ik verdriet.... door de regels..... moeilijk!


Oh lees nu je doorbraakje... het zal denk ik altijd wel vijf stappen op zijn en 4 terug!

En meestal ben ik blij met de langzame vooruitgang hoor. Het lag denk ik ook aan mijn eigen verminderde mentale veerkracht (spoedverhuis, vrouw bijstaan, enorme opdracht voor werk) dat het deze keer zo uit de hand liep, of zo voelde. Hoewel, zelfs als ik superrelaxt was geweest, had ik weinig dingen anders gedaan, denk ik.

Bedankt voor het meedenken.

[vpk]

Er is al veel over gezegd, ik heb denk ik geen nieuws meer . Sterkte ermee mortlach! Ook voor je vrouw..

Nee zelf nooit geweest ajl, maar wel al meerdere positieve verhalen over gehoord.

[trijntjejohanna]

Micha, 20 week, maat 74