Euthanasie - samen sterven

[Chaya]

Een tamelijk schokkend bericht op AD.nl

Stichting De Einder ziet de laatste twee jaar duidelijk een toename van het aantal oudere paren dat zoekt naar een waardige manier om samen hun leven te beëindigen. Catharina Vasterling, die tijdelijk alle hulpvragen ontvangt, heeft in twee weken tijd al drie stellen voorbij zien komen die informatie willen over wat de stichting zelfeuthanasie noemt: een zelfgekozen, weloverwogen einde. ,,Ja, dat vind ik zelf best veel.''

Het gevaar dat de wensen uiteenlopen, ligt op de loer als twee individuen een eensluidend besluit over hun einde moeten nemen, heeft De Bontridder gemerkt. ,,Ik heb het twee keer meegemaakt dat de man ziek was en zijn vrouw vroeg om samen met hem uit het leven te stappen. 'Als je van me houdt, dan ga je met me mee.' De vrouw voelde zich onder druk gezet. Voor die situaties moet je waken.''

Als je gelooft dat God je levensbegin en einde bepaalt, is euthanasie al een niet te nemen stap. Maar om ook nog eens je echtgenoot of echtgenote onder druk te zetten, getuigt niet echt van liefde denk ik.

HET GEHELE ARTIKEL
Zouden de kinderen van zo'n echtpaar (en verdere familieleden) wel zo blij zijn met een dergelijk besluit?

En hoe is jullie mening hierover, is het ethisch verantwoord om een partner die niet uitzichtloos lijdt, mee te nemen in je doodswens?

[hans0166]

Nee het is niet verantwoord, erg onnadenkend en egoistisch.


Het hele gebeuren rond euthanasie staat me vreselijk tegen. Een tijd geleden een documentaire gezien.. de haren gingen rechtop staan, gewoon geplande moord, een andere omschrijving heb ik er niet voor.
De organisatie die het verzorgde maakte zelf ook de 2e expertise....ongelofelijk.
We zitten duidelijk op een glijdend vlak....heel eind al

[Johan100]

Zeker, net als embryo's kweken als proefkonijnen voor onderzoeksdoeleinden

[Yoshi]

Ik sluit me aan bij Hans en Johan.

[mona]

Citaat:
"Het klinkt als een rationeel en tegelijk romantisch besluit, maar om daadwerkelijk de stap te zetten, dat is een emotionele worsteling, zeker als er geen sprake is van een terminale ziekte. Dan gaat het niet om een verkorting van het stervensproces, maar om een verkorting van het leven. Het is geen romantisch avontuur, daar moet je mensen bewust van maken.''

Mensen hebben geen idee wat sterven inhoud, en al helemaal niet wat er na het sterven komt.
Zelfs een beest kan bang zijn om dood te gaan. Een dier heeft geen eeuwige bestemming, maar vecht toch tot het uiterste voor zijn leven.
Het idee dat het 'romantisch' is om samen 'uit het leven te stappen' is zó dwaas,
dat kan je echt alleen maar zeggen als je er van overtuigd bent dat er geen God is.

[Chaya]

Ik had dit topic in het besloten gedeelte geopend, maar ik kreeg een vriendelijk verzoekje van een medeforummer, die niet in het besloten gedeelte kan posten, om het te laten verplaatsen naar het open gedeelte.
Ik vind het prima en de moderator wil ik op mijn beurt vriendelijk verzoeken om het topic in het open religieforum te plaatsen.
Met dank.

[Marnix]

Citaat:
"Het klinkt als een rationeel en tegelijk romantisch besluit, maar om daadwerkelijk de stap te zetten, dat is een emotionele worsteling, zeker als er geen sprake is van een terminale ziekte. Dan gaat het niet om een verkorting van het stervensproces, maar om een verkorting van het leven. Het is geen romantisch avontuur, daar moet je mensen bewust van maken.''

Mensen hebben geen idee wat sterven inhoud, en al helemaal niet wat er na het sterven komt.
Zelfs een beest kan bang zijn om dood te gaan. Een dier heeft geen eeuwige bestemming, maar vecht toch tot het uiterste voor zijn leven.
Het idee dat het 'romantisch' is om samen 'uit het leven te stappen' is zó dwaas,
dat kan je echt alleen maar zeggen als je er van overtuigd bent dat er geen God is.

Helemaal mee eens. Dat is ook een probleem, dat we in een seculier land leven waar de meesten God niet kennen maar denken dat je nu leeft en het daarna over is. Als je dat beseft (maar misschien ook wel als je beter weet) is het misschien niet eens zo vreemd dat mensen het leven willen beëindigen. Niemand maakt die beslissing zomaar. Dat doe je alleen als er echt geen uitzicht meer is op herstel... maar alleen op lijden, pijn, aftakeling enzovoorts. We moeten er dus niet te snel over oordelen. Want mensen weten niet misschien niet wat sterven is maar weten we wel wat leven is als het enige wat je nog te wachten staat: Veel lijden en pijn en aftakeling is waarna alsnog de dood volgt? En dat zonder dat je je gedragen weet door God. Wat moet dat moeilijk zijn. Wat hou je dan nog over? En hoe staan wij die weten dat God van ons houdt en ons vast zal houden, ook door dat diepste lijden en sterven heen om ons bij Hem te brengen, in deze discussie? Ik hoop in ieder geval vol meeleven en bewogenheid en om waar het kan de troost die wij kennen te delen, voor deze mensen te bidden. En niet alleen maar met een houding van: Wat slecht, wat arrogant, heb je te horen dat je ernstig ziek bent en binnenkort gaat sterven maar eerst nog veel moet lijden, wil je vervolgens uit het leven stappen.

Wat het artikel bespreekt, dat je anderen die niet ziek zijn daar in mee wil slepen, dat is een ander verhaal. Dat onderscheid is inderdaad wel cru en egoïstisch. Ik ben ziek dus moet jij ook maar sterven, ook al ben jij niet ziek. Wat heeft dat voor zin? Als je gelooft dat het leven hier ophoudt gun je iemand anders het leven hier toch juist extra zou je zeggen...

[Chaya]

Wibo van der Linde heeft jaren geleden een docu gemaakt, genaamd Zij moest eerst.
De TV-Aktua special ‘Zij moest eerst…’ van Wibo van der Linde veroorzaakte veel commotie. Het onderwerp euthanasie stond hierin centraal en met name de waarschijnlijk andere bedoelingen van de heer Rein van Bemmelen, die samen met zijn echtgenote Lucie had besloten om samen uit het leven te stappen als voorzorg voor de hulpbehoevendheid van het oudere echtpaar. Journalist Wibo van der Linde was eerder in contact gekomen met het stel en zij vertrouwden hem in dit interview hun plannen toe.

Wibo zette al snel vraagtekens bij de bedoelingen die Rein van Bemmelen werkelijk had. Hij zou immers kort na het overlijden van zijn echtgenote, zelf ook uit het leven stappen. Maar dit plan veranderde direct na het overlijden van Lucie.

http://www.retrotelevisie.nl/informatie ... oest-eerst

Dat onderscheid is inderdaad wel cru en egoïstisch. Ik ben ziek dus moet jij ook maar sterven, ook al ben jij niet ziek.

Dat is geen liefde te noemen inderdaad.

[lekkerbek]

Is het omdat de echtgenoot/echtgenote onder druk is gezet, of omdat de persoon niet meer verder wil zonder de partner? Mijn lieve tante is sinds een paar maanden alleen en ik kan zeggen dat ze het ontzettend moeilijk heeft. Ondanks dat ze dagelijks kinderen en kleinkinderen over de vloer krijgt. Maar je man is niet te vervangen! Ik wil niet zeggen dat dit (euthanasie verzoek voor partner) dus goedgekeurd moet worden, absoluut niet, ik geloof dat alleen God over het leven gaat. Maar er is zoveel leed in de wereld........laten we dan maar niet oordelen maar voor hen bidden!
En als de partner de ander onder druk zet, tuurlijk heb ik daar geen goed woord voor over. Maar ik vraag het me af......of het zo gaat. Ik kan me eerder voorstellen dat de ander zijn of haar toekomst in duigen ziet vallen.
Bij ons in de kerk gebeurde een poos geleden het tegenovergestelde: de man werd ongeneeslijk ziek, hij stuurde zijn partner naar t koor en naar vereniging, waar ze nooit op heeft gezeten. Maar hij wilde dat ze meer contacten had voordat hij stierf, zodat ze wat meer opgevangen zou worden en ze wat afleiding zou hebben. Ze was t niet zo met hem eens, ze wilde veel bij hem zijn, maar nu is ze blij dat ze dat gedaan heeft!

[Mortlach]

Om te beginnen: bedankt voor het verplaatsen.

Ik had een bijdrage verwoord, maar ben het eigenlijk geheel met Marnix eens, tenminste, hij verwoordt eigenlijk de strekking van wat ik wilde zeggen.

Voor mij komt het euthenasievraagstuk neer op de vraag of lijden zin heeft. Wellicht dat een christen hier volmondig 'ja' op zal antwoorden; alles uit Gods hand, immers, maar voor mij is er echt wel een grens en zeker in de laatste levensfase kan het zijn dat je tegen die grens aanloopt. Ik sta dan ook sterk achter de protocollen die worden gevolgd in deze kwestie: uitzichtsloos en ondraaglijk lijden. Je kunt niet iets ondraaglijk noemen en vervolgens alsnog verwachten dat iemand het draagt. Maar daar zit voor mij dus het essentiële verschil; als het protocol juist wordt gevolgd, is het een extreme stap in het wegnemen van leed, als het protocol niet wordt gevolgd, is het moord. Maar dat zijn dus twee volstrekt gescheiden gebieden.

Wat betreft het 'gezinspakket', dat vind ik dus gezien het bovenstaande absoluut niet kunnen, maar als het goed is, is er geen enkele arts die hieraan zal meewerken.

Edit: rare fout verbeterd.

[Pcrtje]

Wat betreft het 'gezinspakket', dat vind ik dus gezien het bovenstaande absoluut niet kunnen, maar als het goed is, is er geen enkele arts die hieraan zal meewerken.

Het 'gezinspakket' uitvoeren wanneer slechts een van de twee personen ziek is kan en mag op dit moment niet in Nederland. En ik denk niet dat dat in de nabije toekomst zal veranderen. De enige mogelijkheid om tegelijkertijd uit het leven te stappen via de geregelde euthanasieweg is wanneer beide personen onafhankelijk van elkaar het hele euthanasieregelcircuit doorlopen. Dat zijn echter uitzonderingsgevallen in Nederland.

[Mortlach]

Het 'gezinspakket' uitvoeren wanneer slechts een van de twee personen ziek is kan en mag op dit moment niet in Nederland. En ik denk niet dat dat in de nabije toekomst zal veranderen. De enige mogelijkheid om tegelijkertijd uit het leven te stappen via de geregelde euthanasieweg is wanneer beide personen onafhankelijk van elkaar het hele euthanasieregelcircuit doorlopen. Dat zijn echter uitzonderingsgevallen in Nederland.

Precies. Partners die tegelijkertijd uitzichtsloos en ondraaglijk lijden, dat zal niet heel vaak voorkomen, lijkt me.

[Chaya]

Is het omdat de echtgenoot/echtgenote onder druk is gezet, of omdat de persoon niet meer verder wil zonder de partner? Mijn lieve tante is sinds een paar maanden alleen en ik kan zeggen dat ze het ontzettend moeilijk heeft. Ondanks dat ze dagelijks kinderen en kleinkinderen over de vloer krijgt. Maar je man is niet te vervangen! !

Soms zie je inderdaad dat de achterblijvende partner het heel zwaar heeft, zeker na een lang en gelukkig huwelijk.
Ik had ook een tante die gewoon wegkwijnde, letterlijk.

En als de partner de ander onder druk zet, tuurlijk heb ik daar geen goed woord voor over. Maar ik vraag het me af......of het zo gaat. Ik kan me eerder voorstellen dat de ander zijn of haar toekomst in duigen ziet vallen.

Jawel, zo gaat het soms dus wel. Zie docu!
Maar soms lees je over een zelfgekozen einde door de nog gezonde partner.
Of je je echt kunt voorbereiden op een leven alleen, ik weet het niet.
Toen mijn moeder weduwe werd zei ze dat ze zich nooit had kunnen voorstellen hoe het zou zijn.
En het gaat er niet alleen om om je dagen en avonden in te kunnen vullen, alleen, maar de meeste weduwen en weduwnaren missen vaak de gewone kleine dingetjes het meest. Elkaar goedemorgen of welterusten wensen, samen een kopje koffie drinken, een boodschapje doen.

[Chaya]

Precies. Partners die tegelijkertijd uitzichtsloos en ondraaglijk lijden, dat zal niet heel vaak voorkomen, lijkt me.

Niet vaak, maar het komt wel voor. Beiden in het verpleeghuis, de één dementerend en de ander bedlegerig vanwege een herseninfarct.
Ik lees vaak een blog van een mevrouw, (eenvoudig leven) zij verloor in nog geen 2 weken haar beide ouders, beiden waren ernstig ziek.

[Mortlach]

In dat geval zijn het dus twee aparte gevallen die ook alszodanig moeten worden behandeld.

Je gezonde partner meeslepen klinkt behoorlijk als de farao's die met horden slaven en vrouwen en bijvrouwen werden begraven.